Er zitten heel wat gaten in ons mooie dorp;
men heeft wat bouwwerk al te vroeg gevloerd,
de oudjes die er woonden haastig afgevoerd
en wat er overbleef met hekken afgezet.

Het sloopwerk werd met feest gevierd
want groots was wat hier zou verschijnen
liefst in twee of hoogstens drie termijnen,
zei de sloper, en zo ook van hogerhand.

Veel winters zijn sindsdien alweer vergaan,
de kale plek daar is nog steeds niets aan gedaan,
hij ligt in ’t centrum als een vieze vale zweer
en doet wie langs komt aan zijn beide ogen zeer.

Ik mocht daar wonen zeiden hoge heren toen
met twintig makkers in een schoon plantsoen,
maar toen het puntje bij het paaltje kwam,
zat er geen spatje boter op mijn boterham.

Wie, wat, waar of hoe dat weet ik niet,
men speelt het kaartspel van de zwarte piet,
besluiteloosheid en de crisis zijn hier troef
met ons als joker wief, waf, woef!

Al ben ik van nature niet zo strant,
ik heb toch laatst een boompje daar geplant
met bovenin een bordje met daarop geschreven:
nu het huisje nog, waar ík kan leven!

Ad van Schijndel
31/10/2011