overweging op 22 maart 2015
Hebt u wel eens het zaadje van de mosterdplant gezien? Het is minuscuul klein. De eerste communicanten krijgen er wat mee naar huis om te ontdekken hoe groot de plant wordt die uit zo’n klein zaadje kan voortkomen. Maar dan moeten ze het wel goed verzorgen en ook niet ieder zaadje komt uit. Het is een leerschool voor deze kleinen.
Jezus neemt dit beeld van het zaad, van de graankorrel, op als teken van hoop. Je zou zelfs kunnen zeggen: Jezus klampt zich vast aan deze beelden. De Goede Week komt in zicht. Volgende week zondag is reeds zijn binnentrekken in Jeruzalem. Het grote proces kan beginnen. Je voelt de spanning vandaag al in de lezingen. Wanneer het net om je heen zich spant, dan zoek je toch overal houvast? Ook Anne Frank was weer helemaal blij als het voorjaar aanbrak en zij door haar raampje iets kon ontwaren van het nieuwe leven dat overal weer losbarstte. Of een ernstig zieke vrouw die voor het raam ligt en de vogels weer hun nestjes ziet bouwen en hun jongen verzorgen. Wij hebben allemaal deze tekenen nodig en aan kwetsbare mensen kunnen we veel aflezen.
Eigenlijk hebben wij het hier in Nederland gemakkelijk. Er zijn wat problemen en rond verkiezingen worden die wat uitvergroot. Maar we hebben allemaal te eten, we hebben allemaal een dak boven ons hoofd, we hebben allemaal een goede ziektekostenverzekering. Wat let ons? Er zijn plaatsen op onze aardbodem waar massa’s mensen dit allemaal niet hebben. En waarom zijn sommigen onder ons dan niet gelukkig? Waarom zien mensen het leven niet zitten en willen voortijdig dit leven verlaten? Want dat is er ook… Ik denk dat het zit in de moeite die mensen hebben om om te gaan met het menselijk tekort. Moeite om te accepteren dat niet alles kan en dat je gewoon het bestaan moet nemen zoals het op je toekomt. Als mens zaai je gewoon thuis, op je werk, overal en je moet maar afwachten wat het allemaal oplevert. ‘Als de graankorrel niet in de aarde valt blijft hij alleen; maar als hij sterft brengt hij veel vrucht voort.’ En die vrucht is anders dan de graankorrel die je in de aarde hebt laten vallen… Je kunt niet zeggen: dit heb ik gezaaid, en zus en zo moet dan de vrucht zijn. Zo is het mensenleven niet. Je zult moeten vertrouwen. Het proces van de groei valt niet te bepalen.
Wanneer er in de wereld conflicten zijn – en die zijn er velen -, maar ook wanneer het op kleine schaal niet lekker loopt: het gaat altijd om mensen. Een groot filosoof – Heidegger – zei eens: de mens zelf is de catastrofe. Wanneer er in onze wereld een catastrofe is, ligt de oorzaak meestal bij mensen. De oplossing moet dan ook van ons komen. Van ons? Moet ik niet veeleer zeggen: van mensen? Neen, want dan plaats ik het weer ver weg. De oplossing moet komen van ons. Op een basisschool werd een meisje buiten de groep gezet. Lisa pikte het niet en ging naar haar toe. ‘Pastoor Joost, het is nu mijn beste vriendin.’ Zo zou het nu ook moeten gebeuren op grotere schaal, misschien wel internationaal. Want alle grote conflicten, alle catastrofes in onze wereld: het is allemaal ook mensenwerk.
Nog twee weken en het is Pasen. De ernst van de gang van Jezus wordt ons voorgehouden. Maar het raakt ons pas als we ook de ernst van ons eigen leven toelaten. Niet om nu bedrukt door het leven te gaan, wel om gewoon onze zintuigen open te houden voor wat zich in ons eigen leven en in dat van anderen zich aandient. Op het vlak van relaties speelt zich heel wat af in onze contreien en je ziet tegelijkertijd ouders die zich van alles ontzeggen voor hun kinderen. Oma Ria wordt ernstig gekort op de huishoudelijke hulp en je ziet tegelijkertijd dat haar buurvrouw haar komt helpen. Op wereldniveau kan ik jammer genoeg even snel geen voorbeeld vinden…
Soms lijkt het wel of het verhaal van David en Goliath weer opnieuw moet gebeuren. Een enkele kwetsbare mens tegenover een groot apparaat. We vieren de komende weken met de Goede Week en Pasen de gang van die kwetsbare mens, van Jezus… Hij doet het om ons.
Joost Jansen, norbertijn
Betsie van der Cammen-Hurkmans en Frans Kerstens, exposeren op zaterdag 28 en zondag 29 maart en op zaterdag 4, zondag 5 en maandag 6 april ( 1e en 2e Paasdag) van 11.00 tot 17.00 uur in de ruimte van Kunst op Locatie aan de Pandelaar 4 in Gemert.
Betsie van der Cammen uit Heeswijk Dinther maakt schilderijen in acryl en verwerkt hierin vaak allerlei materialen. Dit geeft een extra dimensie aan haar schilderijen, het krijgt meer diepte, het maakt het spannend voor de kijker en haarzelf. Haar werk is een combinatie van realistisch, modern en abstract. Warme tinten komen in haar werk veel voor, soms afgewisseld met sprekende kleuren. Zij houdt van afwisseling waardoor zij scherp blijft en steeds weer nieuwe ideeën krijgt.
Frans Kerstens uit Uden maakt beelden uit steen met zowel zachte als harde steensoorten. Hij laat zijn beelden, door te spelen met lijnen en vormen, optimaal tot zijn recht komen. Het kan zowel abstract als figuratief zijn of een combinatie ervan. Na het hakken, modelleren en polijsten is het voor hem genieten, als zo’n glanzend beeld is ontstaan uit een ruw stuk steen.
Omdat de schilderijen en beelden elkaar prima aanvullen is een bezoek aan deze expositie zeker de moeite waard.
Op alle dagen zijn Betsie en Frans aanwezig om uitleg te geven over hun werk.
U bent van harte welkom en de toegang is gratis.