Weer terug  bij Rafael,
Na een voorspoedige reis, deze keer vanaf Dortmund, aangekomen in Boekarest. Daarstond de taxi al klaar en na een rit van zo'n 2  1/2 uur stonden we weer voor ons appartement. De wegen waren een stuk beter dan in maart.

Blijkbaar zorgt elke winter voor veel schade aan de wegen welke jaarlijks hersteld moet worden.

De volgende morgen, onder het genot van een zonnetje, naar het dagcentrum gewandeld. (het was wel koud want het had al gevroren die nacht)
Tot onze verbazing was de weg naar het dagcentrum geasfalteerd wat een hele verbetering is, geen kuilen en gaten meer. Het eerste uur was het bijpraten en elkaar op de hoogte brengen van de huidige stand van zaken. De volwassenen groepen lopen prima en zij komen ook trouw.

 Bij de kinderen is het erg wisselvallig. Was de groep in het begin van het jaar nog erg groot en druk. Op dit moment komen er gemiddeld maar 3 a 4 kinderen per keer. Het is zo jammer dat een aantal kinderen niet meer kan komen omdat de ouders hen niet brengen of niet meer willen dat ze komen. Positief is wel dat een aantal kinderen die niet meer komen naar school zijn gegaan.

De collega’s van Rafael hebben heel hard gewerkt aan het invullen van testen om de hulpvraag duidelijk te krijgen die ze tijdens het vorige bezoek  hebben meegenomen.
De activiteiten door de dag heen komen ons bekend voor. Het was goed om te zien dat Gika, die we de vorige keer thuis bezochten, nu mee hielp met het kaarsen maken. Door de hersenbloeding is het lopen nog minder maar hij ziet er goed uit. We zagen ook enkele nieuwe gezichten. Clienten weten de weg naar Rafael te vinden door mond op mond reclame en de samenwerking met de huisartsen, die verwijzen.

Enkele kinderen hebben een enorme ontwikkeling doorgemaakt.
De jongens uit de Malin- wijk zijn naar een reguliere basisschool gegaan. Één jongen is met zijn ouders verhuisd, waardoor hij te ver van het dagcentrum af woont om nog te komen. In maart hebben we ons veel op het programma van de kinderen gericht want daar waren veel vragen over. Nu is het aantal kinderen teruggelopen en komen ze erg onregelmatig. Men vraagt zich af op welke manier ze de kinderen oftewel hun ouders kunnen stimuleren en motiveren om de kinderen naar het dagcentrum te brengen.
Bij de volwassenen kent iedereen intussen zijn plek en weet wat hij of zij moet gaan doen. Ondanks dat er veel deelnemers waren was het opvallend rustig. Er wordt in drie groepen gewerkt en steeds is er een tweetal cliënten zelfstandig bezig bij het kaarsen maken. Cliënten helpen elkaar waarnodig en de sfeer is gemoedelijk. Elke dag  sluiten we af met de gebruikelijke evaluatie. Het gedrag van cliënten en hoe er mee om te gaan staat steeds centraal. Ook bespraken we begeleidingsafspraken, namen vragen door en waar nodig gaven we extra uitleg.

Verder spraken we over de toekomst van het dagcentrum en de samenstelling van de volwassene- en kindergroep.

Een van de dagen sloten we af met een etentje bij Emma, een van de medewerksters, en haar gezin thuis. In Roemenië begint een goede maaltijd met ciorba, een soort groenten soep met aardappels. Dit keer was het een ciorba met sla, je zult het niet bedenken maar dat smaakt echt goed.

De laatste dag kwamen, geheel onverwacht, 2 medewerkers van de koepelorganisatie binnen op het dagcentrum. Deze koepelorganisatie maakt zich sterk voor de verstandelijk gehandicapten in de regio en ondersteunt ook Rafael. We hadden een heel goed gesprek met hen. Ze zijn erg geïnteresseerd in de organisatie van de zorg in Nederland, hoe de financiering geregeld is maar ook over sociale werkplaatsen en het integreren van gehandicapten binnen regulieren bedrijven. ’t Is goed dat we met hen gesproken hebben. Rafael en de samenwerking met Cello en de stichting Samen voor Codlea, wordt als een voorbeeld gesteld voor goede samenwerking voor andere zorg organisaties in de regio.

De dagen vlogen voorbij deze week.

Ook bezochten  we Mina-1-Mai, het psychiatrisch ziekenhuis. Daar aangekomen duurt het even voordat we naar binnen mochten. Degene die het creatieve atelier leidt is ziek maar we konden toch een kijkje nemen. Er werd door de patiënten niet gewerkt die dag dus zien we alleen de producten die ze gemaakt hebben. In het ziekenhuis mogen we even binnen in het lokaal waar ze iets met gips doen. Daar ligt een bestelling klaar voor de kerst, een soort kerstversiering van gips die door de patiënten beschilderd worden. Het bezoek is maar kort vandaag, ze zien ons liever gaan dan komen. We vertrekken dan ook weer snel want we willen het werk wat Rafael hier doet niet in gevaar brengen. Het is en blijft een trieste aanblik, de omgeving, het gebouw maar ook de patiënten. Het lijkt er niet echt op dat er voor deze patiënten veel veranderd.

Op het dagcentrum draaien we op vrijdag met het programma voor de volwassenen mee. De activiteit: bewegen op muziek is ontzettend leuk en goed aangepast op de cliënten die deelnamen.
We concluderen dat het dagcentrum weer gegroeid is, de basis van het dagcentrum staat als een huis. Het programma voor de volwassenen en kinderen zit goed in elkaar. Je ziet cliënten ontwikkelen en ze komen hier goed tot hun recht. Op het gebied van organisatie en plannen schrijven gaan ze ook verder aan de slag. Wij gaan met de vragen en aandachtspunten die ze nog hebben aan de slag voor wanneer ze in november terugkomen naar Nederland.

afscheid van de cliënten en hun ouders

De laatste dag is er een afscheidsmiddag met de cliënten en hun ouders. Het dagcentrum was omgetoverd tot een klein restaurantje en een aantal moeders waren druk bezig met de voorbereidingen. Er waren zo’n 16 cliënten met hun ouders. Enkele ouders kenden we al door eerdere huisbezoeken of vrijwilligerswerk wat ze doen voor Rafael. Iedereen was op sjiek gekomen, helemaal geweldig om te zien. Sommigen waren zelfs in pak, het is echt een aardigheid om te zien hoe zij van alles genieten. Wij zijn vanmiddag de gasten dus het is niet toegestaan dat we ergens mee helpen. Er was een hele maaltijd klaargemaakt; vooraf kregen we ciorba, gevolgd door sarmale en heerlijke zoete hapjes als toetje. Na  een afscheidswoordje hebben cliënten voor ons een klein toneelstukje opgevoerd. Het was een gedicht over gehandicapt zijn en dat je dan ook meetelt. Erg mooi! Daarna werden er nog een aantal liederen gezongen door de cliënten die ze afgelopen week geoefend hadden.

Begin november komen Alina, Mihaela, Tatiana en Emma weer op werk bezoek naar Nederland.

Martien van der Wijst, Heeswijk-Dinther