Oh Jozef, ge moest van Nazareth nor Judea

over laand, en dè waar 155 kilométer wijd;

ge wist wel de weg, dè is wè vur oew pleit,

mar mè unnen ezel, dè valt dan nie mee, ja.

 

 

Ge moest vrouw en keind in gon skrève,

dè ha Quirinius uit Syrië zó gezit,

en ongetrôwd zwanger, dè’s skaant, dan ist nie wit,

mar gè wôt Marijas alted trôw blève.

 

Ge hat oew èige netjes in Betteljem oangemeld,

mar in ginneninne herberg móde door binnen;

ok oew durske rakte toen hôst buiten zinnen,

want ze waar al zowè uitgeteld.

 

In onzen ted, oh Jozef, ist nog krek inter:

hil hordes zen uit Syrië al weggetrokke,

hen de pèst oan al die ôrlogsbrokke

en hope op nèj onderdak nog vur de winter.

 

Ok dè vrouwe zonder kraamhulp moete bevalle,

hopelek in ’n kamp of erges in ’n auw schuur,

makt vur hullie ‘t léve bitter en zuur,

want d’r zen ècht vuls te wenneg schoapestalle.

 

En wôr ze vluchte over wôter of over laand,

ligge gin herders snaachs in ’t vèld,

lôt ston dètter driej kunninge komme oangesneld

mè éte en drinke in allebèj d’r haand.

 

In twiduzend joor, oh Jozef, hen we wenneg geleerd:

de wirreld is nog lang nie fesoenlek ontgonnen,

d’r is veul èrmoei, mar nog meer kenonnen

en zonder pepiere worde kèjhard buite gepeerd!

 

7 november ’13

 

Oh Jozef, nog krek inter

door Ad van Schijndel,