Op de deur in mijn woonkamer staat een ‘Loesje-spreuk’: ‘goede voornemens zijn nog altijd beter dan gezeik achteraf’. En op mijn koelkast hangt een briefje met één Chinees karakter dat zowel ‘crisis’ als ‘kans’ betekent. Als ik zo heel af en toe de neiging tot klagen voel opkomen dan helpt zo’n tekstje me vooruit. De crisis kan zo groot niet zijn of er ontstaat ook weer iets positiefs.

Ik ken niemand die beter of leuker wordt van ‘gezeik achteraf’. Dus als ik iets wil veranderen dan bedenk ik me dat goede voornemens een stuk kansrijker zijn dan gaan zuchten of geïrriteerd raken. Optimisme is krachtig. Als ik ‘moet’ in ‘wil’ verander dan kijk ik met minder weerstand naar iets lulligs als het schoonmaken van de koelkast . Als de koelkast schoon moet, krijg ik geen zin. Als ik de koelkast schoon wil, dan is het zo gedaan.

In de politiek zie ik hetzelfde: als we met inwoners praten over veranderingen in de zorg dan vragen we niet of men bang is voor veranderingen en voor wat er fout kan gaan. We willen vooral weten wat inwoners graag willen en wat ze nodig hebben om mee te kunnen blijven doen in de maatschappij. Dat geeft inwoners, politiek en gemeente namelijk de energie en richting om samen ergens voor te gaan; voor goede en bereikbare zorg, voor kansen in plaats van een crisis. En daarom ben ik geen lid van de ‘tegenpartij’ maar van de partij die vooruit wil! Samen vooruitkijken? www.bernheze.d66.nl