Na het kijken van een documentaire over plofkippen en misleidende keurmerken, stond ik afgelopen week in de supermarkt te twijfelen. De sticker met een rondscharrelend kippetje in de wei, zit net zo gemakkelijk op de plofkip. Dus ik zoek informatie op de verpakking. Met de keuze tussen kipfilet waar één, twee of drie sterren op staan, voel ik een ongemakkelijk beslissingsrecht over de kwaliteit van leven van duizenden kippen. Terwijl ik na een lange dag werken een snelle gedachteloze boodschap wil doen, staren de kippenvleugels me aan. Voor deze kippen maakt het niet meer uit. Voor mijn portemonnee scheelt het aanzienlijk.

Je ziet dat iedereen de verantwoordelijkheid bij de ander legt. De overheid bij de supermarkt, de supermarkt bij de consument en de consument bij de overheid. Als iedereen denkt dat het niet uitmaakt omdat je als eenling weinig verschil maakt, dan verandert er nooit iets. Dus ik ga in de supermarkt het gesprek aan met mijn kinderen: “Kijk, deze is dus 5 euro per kilo en deze dus bijna 12. Waarvoor kiezen wij?” Uiteindelijk kiezen we falafel.

Nu bij de commissie MZ de fairtradegemeente weer op op de agenda staat, bekruipt me hetzelfde gevoel. De gemeente heeft al in 2012 aangegeven fairtadegemeente te willen zijn; en in 2014 is dat in het bestuursakkoord opgenomen. De gemeente als organisatie loopt echter niet voorop. Op wie wachten we en wat verwachten we dan van inwoners? Wat ons betreft maakt de gemeente duurzaamheid en eerlijke handel voortaan echt belangrijk en geeft ze het goede voorbeeld!