Het betekent: het begunstigen van eigen familieleden of vrienden door autoriteiten of door en binnen (grote) bedrijven, bijvoorbeeld door ze in hoge functies te benoemen of door ze opdrachten te gunnen. Is het überhaupt mogelijk om enige vorm hiervan uit te sluiten? Is het niet typisch menselijk om een voordeel, een opdracht of een benoeming te (willen) verlenen aan een gelijkgestemde of iemand die men tenminste kent? En hoe zit dat politiek gezien dan?

Heeft échte vriendschap in de politiek bestaansrecht? Bij vriendschap deel je dagelijkse ervaringen en gevoelens. Doe je dingen samen om de band te versterken en steun je elkaar door dik en dun. Is vriendschap alleen te sluiten met gelijkgestemden, binnen je eigen partij? Of kun je volstaan met elkaar accepteren en gewoon elkaar mogen? Is het voldoende om te weten dat je politiek gezien dezelfde weg bewandelt?
Er schuilen wat gevaren in vriendjespolitiek, lijkt mij. Want hoe ga je om met die politieke vriend als de persoon in kwestie niet over voldoende kwaliteit blijkt te beschikken of als zich situaties voordoen in de samenleving waar je als politicus een standpunt in moet nemen en de vriend waar je al jaren een politieke vriendschap mee hebt, staat daar niet achter?
Ik zie ook ontwikkelingen dat politici ‘facebook-vrienden’ zijn. Is het niet beter om politiek los koppelen van vriendschap? Elkaar gewoon aardig te vinden, fijn met elkaar samen te werken en elkaar vanuit wederzijds respect ook te kunnen en durven corrigeren – zonder het risico dat er waardevolle vriendschappen door kapot gaan?

Hieke Stek

namens Lokaal.