Dating sites zijn er voldoende, ook voor hoger opgeleiden wordt er bij vermeld. Als liefde tussen mensen zo iets moois is, waarom zijn er dan deze sites? Als er sinds de zestiger jaren geen taboe op seksualiteit rust – tenminste dat zegt men – waarom is er dan zoveel gemorrel op dit vlak. Het zou toch allemaal zo eenvoudiger kunnen, zou je zo zeggen. Mensen komen elkaar tegen, er springt hier en daar een vonk over, en je laat simpelweg de liefde groeien. En zo gaat het dus niet.

Mensen worstelen met relaties, zeker wanneer zij bestemd zijn om wat duurzamer te blijven en geen eendagsvlieg of een onenightstand. Wij hebben onze mond vol over duurzaamheid in onze samenleving, maar zodra het gaat over onze relaties, dan blijkt ineens dat het veel lastiger is. Een vriend van mij bekende een paar dagen geleden bij de inval van de vorst dat hij ruzie heeft gehad met zijn vrouw over welk donzen dekbed er nu op het bed moet liggen… Zo klein is het vaak. Of zo groot…

U hebt het evangelie gehoord over de bruiloft van Kana. Maar ook – in de eerste lezing - dat prachtige visioen van de profeet waarin hij aankondigt dat het volk niet meer een ‘Verlatene’ zal zijn of een ‘Woestenij’ maar eerder ‘mijn Welbehagen’ en ‘Gehuwde’. Prachtige taal. Zo zou het moeten zijn. Een bestaan in liefde: geen eenzaamheid meer, maar constante betrokkenheid, elkaar vrijlatend als het moet en toch altijd verbonden, een paar fijne kinderen die harmonieus opgroeien, zelf weer kinderen krijgen en dan op zeer hoge leeftijd in alle overgave je ogen sluiten. U moet glimlachen bij dit alles. En terecht. Zo mooi zal het nooit worden. En toch hebben wij deze visioenen en dromen nodig. ‘Wanneer het visioen ontbreekt, verwildert het volk’,  staat er ergens in de bijbel. Het is maar al te waar.

Gelukkig gaat het bij die bruiloft van Kana ook niet helemaal perfect. Op dit feest waarbij in die tijd het hele dorp is uitgenodigd én de verre familie, is de wijn op. U begrijpt de impact van dit moment. Het feest dreigt met een domper te eindigen. Maar komt dit niet meer voor? Ook na enkele jaren huwelijk? De wijn is op… Het vuur van het begin dreigt weg te raken. De sleur installeert zich. Belangrijker is echter wat er nu gebeurt. We kunnen in zak en as gaan zitten, we kunnen de moed verliezen, we kunnen de cijfers er bij halen dat één op de drie huwelijken strandt. We kunnen echter ook onze ogen openen voor wat er om ons heen aan hulp is.

‘Doe maar wat Hij u zeggen zal’, zegt Maria. Een moeder, een vrouw neemt het initiatief. Zij wil de boel bij elkaar houden. Dat doen moeders vaak. Fijn dat er zulke moeders zijn. Maar ook fijn dat er mensen zijn die de vingerwijzing oppakken, dat er een netwerk is dat reageert en dat niet het jonge stel aan zijn lot overlaat. Dan gebeurt het wonder: water wordt wijn. Het alledaagse water wordt drank voor het feest. Hier gebeurt het echte wonder: iets alledaags wordt kracht om het bestaan weer bijzonder te maken.

Er zijn mensen die met heel weinig middelen toch nog een feest kunnen maken. Met een kersje op de pudding, of met dat kaartje voor een bijzonder moment, zorgen zij er voor dat mensen gezien worden. Het is een gave. Maar het is wel een gave die ook ontwikkeld kan worden. We kunnen het niet afdoen met de constatering: ‘Ik heb die gave niet, dus…’ Wij kunnen allemaal waken dat de liefde van het begin zijn kans krijgt om te groeien, tot in lengte van dagen. We kunnen daarvoor waken in onze eigen relatie, én bij die van anderen.

De liefde van het begin… Hoe velen denken niet terug aan die mooie dag van hun huwelijk. Soms wat meewarig, soms ook als ijkpunt. De liefde van het begin dat vraagt om groei. De liefde van het begin die nooit helemaal op die manier zal terugkomen maar die groeit. Als we iedere keer weer dat alledaagse water, ook wijn laten worden.

Wie is bij ons Maria? Wie is bij ons Jezus? Laten we zo’n wonderverhaal niet zo speciaal maken dat we het niet meer op onze eigen situatie kunnen laten slaan. Het huwelijk van twee mensen is er ook vandaag. Het tekort aan levendigheid in de relatie is ook vandaag. Maar dat in het alledaagse weer de sprankeling van de liefde kan oplichten, kan ook vandaag gebeuren.

Joost Jansen o.praem.