Overweging op Aswoensdag

Ik kom thuis van de middelbare school. ‘Hoe is het geweest vandaag’, vraagt mijn moeder. ‘Onvoldoende voor Frans… Maar bijna iedereen in de klas had een onvoldoende.’ ‘Als iedereen het water in springt, spring jij dan ook?’,

is het antwoord. Of te wel: volg je de massa of heb je een eigen mening. En een eigen mening hebben betekent soms ook dat je niet doet wat de grootste gemene deler doet.

Dit gebeurt ook wanneer je plotseling wakker wordt geschud doordat de dokter je vertelt dat ja een ernstige ziekte onder de leden hebt. Pas nog hoorde ik het een vrouw vertellen en haar aandacht ging onmiddellijk uit naar haar man en kinderen. Pas in tweede instantie naar haar zelf. Dat is mooi en nobel.

Met Aswoensdag beginnen we ieder jaar weer een bezinningstijd. Het is goed dat we nadenken over wat echt waardevol is in ons leven. Dan hoeven we niet van die heftige mededelingen te krijgen die ons leven even helemaal onderste boven brengt. Wellicht groeit er dan in ons wat meer incasseringsvermogen. In onze rugzak hebben we dan mat meer ‘tools’ voor momenten dat het tegen zit. Momenten waarop de grote massa gewoon doordendert en wij even passen op de plaats moeten maken. Misschien wel momenten dat je tegen de stroom in moet gaan. De stroom van ‘zo doen de meeste mensen dat’, de stroom van ‘het met toch kunnen’, de stroom van ‘bijna iedereen had een onvoldoende’, met andere woorden: het doet er niet zo toe.

Daarom klinkt er aan het begin van de Vasten, die tocht van veertig dagen naar Pasen de oproep ‘keer je om, bekeer je’. Je riskeert dan dat je tegen de stroom in gaat. Niet iedereen zal je begrijpen. Maar als je nu geroepen wordt door iemand die van je houdt? Die jou wilt beschermen, je eigenlijk krachtiger wilt maken, meer opgewassen tegen de strubbelingen van het bestaan? Dan is zo’n oproep om je te bekeren, een oproept om je terug te trekken in je binnenkamer, misschien nog zo gek niet. Bidden, vasten en het geven van aalmoezen… die oproep klinkt in de boodschap van Jezus. Zelf nu wat minderen, wat ‘soberen’ omwille van een ander die het minder heeft. Na de uitbundige dagen van Carnaval misschien niet zo’n gekke gedachte...

We gaan op weg naar Pasen, het feest waarop we gedenken dat een mens zoals wij – Jezus – trouw blijft aan de Liefde en dat dit Hem zijn leven kost. Meer nog… dat dit leven niet ophoudt bij zijn dood. Dat is wel de kern van het christelijk geloof. Lijkt me aantrekkelijk. We krijgen zes weken om stap voor stap dit mee te maken. Ons innerlijk te laten raken en innerlijk te groeien.

De eerste stap is het ontvangen van de as. Alles vergaat ’n keer tot as. Ook wij. We keren tot as terug. Daarom ontvangen we een kruisje met as. Kruis: teken van dood en dat de liefde doorgaat. Wie bewust een kruisje met as ontvangt heeft weet van de vergankelijkheid en gelooft ook in een Verder.

Joost Jansen o.praem.