Vader, Zoon en heilige Geest… het kruisteken… het gebaar van sommige voetballers als ze het veld oprennen, maar ook het gebaar van een doodzieke man die bidt op zijn sterfbed. Een rijk gebaar. Wanneer je het gewoon in stilte maakt, bewust. Woorden hoeven dan nog niet eens te klinken, dan weet je wel dat je je als het ware zelf zegent.

Iedere mens heeft een ingeboren antenne voor mysterie. We merken dat bij de eerste communicanten, ze zijn een jaar of acht. De vormelingen maakten in hun voorbereiding vaak een gebaar van meditatie zoals ze dat op de televisie zien bij boeddhistische monniken. Met de zucht die daaraan gepaard is. En als we op vakantie gaan binnenkort en we zijn in de natuur of aan zee dan kan ik me voorstellen dat we ons laten overweldigen door al die pracht. We worden stil voor het mysterie.

De liturgie van deze zondag wil dit mysterie oproepen. Ik word geraakt door het woord ‘Kunstenaar’ in de eerste lezing. God is een Kunstenaar, zo prachtig is het allemaal geschapen! God moet wel erg goed geholpen zijn door zijn goede Geest dat het allemaal zo mooi er uitziet. We weten allemaal dat dit kinderlijke taal is, maar als we iets moois willen uitdrukken, stamelen we dan niet allemaal? Hoe heeft het zo kunnen worden, die hele schepping met ieder onderdeel op elkaar afgestemd? Je gebruikt wat bestrijdingsmiddelen en nu blijken de bijen daardoor te sterven. Maar zonder bijen geen bestuiving van bloemen, planten, fruitbomen. Dus minder vruchten, ga zo maar door, het evenwicht is verstoord. Of een ruzie tussen vader en moeder ontspoort, ze maken elkaar het leven zuur, het eindigt in – wat men noemt – een ‘vechtscheiding’, en het slot van het liedje is dat een vader zijn twee zoontjes vermoord, en zichzelf. De oorspronkelijke harmonie zoals de Kunstenaar-Schepper-God het heeft bedoeld, is verstoord. Fundamenteel.

Wij vieren vandaag de heilige Drie-eenheid, Vader, Zoon en heilige Geest. Wij vieren vandaag de oer-harmonie. Wij vieren dat God zijn schepping, de natuur, de dieren én de mens in al zijn schoonheid, goed, waar en mooi heeft bedoeld. Het is een groots ideaal. We mogen er stil mee worden. Maar dat is niet voldoende. We mogen mediteren rond dit mysterie, net zoals we stil mogen zijn met elkaar als we veel van elkaar houden en we ons veilig voelen bij elkaar. Liefde is niet altijd in woorden uit te drukken, hoewel communicatie onlosmakelijk verbonden is aan een goed huwelijk. We staan stil bij hoe God zijn wereld bedoeld heeft. Maar die wereld ziet er niet altijd zo uit…

Kunnen we er wat aan doen? Kunnen we zorgen dat er wat meer harmonie groeit tussen mensen? Misschien ook wat meer stilte?  Zou zo’n kruisteken van een voetballer of een andere sportman of –vrouw helpen tegen voetbalgeweld? Ik betwijfel het… misschien wel wanneer je heel bewust een kruisteken maakt, want dan houd je je even in, je last een moment van bezinning in. Bezint eer ge begint, even tot tien tellen voordat je uitvalt bij die stommiteit van een ander. Het kan helpen.

Natuurlijk moeten we ons best doen. Natuurlijk vraagt veel in onze samenleving om inzet en gewoon ‘doen’. Maar vandaag worden we ook gevraagd om stil te staan bij de oorspronkelijke harmonie die God op het oog heeft voor zijn supermooie schepping. Wanneer je namelijk geraakt bent en je bent echt bewogen om de schoonheid van natuur, van de dieren en vooral van dat bijzondere wezen dat de mens is, dan zul je ook proberen om wat meer harmonie te brengen om je heen. Iedere grote ontsporing in onze samenleving – of het nu een giftrein is die ontspoort, een auto die uit de bocht vliegt en opa en oma en kleinkind doodt of een vader die zijn kinderen doodt – het is allemaal ergens heel klein begonnen. Het kwaad nestelt zich niet zo maar in mensen en dieren. Kleine keuzes of juist helemaal geen keuzes, veroorzaken grote crashes.