Er zijn fouten gemaakt bij de Fyra, de snelle trein die Nederland moet verbinden met Brussel. De laatste jaren zijn er wel meer fouten gemaakt. Als het niet een hogesnelheidslijn is dan is het wel de bankenwereld. Iedere keer probeert men met een parlementaire enquête schuldigen op te sporen. Kijk je jaren terug dan kan men grote vraagtekens zetten bij zo’n parlementaire enquête. De aanbevelingen die daarna zijn gegeven, worden zelden opgevolgd. Wat is er dan meer voor nodig?

Iemand schreef: ‘Wij missen in onze maatschappij vergeving.’ Zijn wij bij al die onderzoeken uit op vergeving? Ik geloof het niet. We willen louter de waarheid boven tafel krijgen. We willen schuldigen aanwijzen. We willen ze dan weg zetten. Ik zelf mis ook dat element van vergeving. Want bij vergeving gaat het eerst om dat je je fout onderkent, dat je spijt hebt, dat je het aan een ander zegt, dat je met al je spijt, je verdriet ook, vraagt om vergeving en dat die vergeving je vervolgens geschonken wordt. Dan is er pas een nieuwe start mogelijk. Daarna is het geheel anders dan voorheen.

Het verhaal dat we zojuist hebben gehoord is een verhaal van vergeving. Die vrouw heeft echt verdriet om wat ze in haar leven gedaan heeft. Iedereen weet van haar. Men weet wat ze allemaal heeft uitgespookt. Er wordt niet gezegd wat, dat wordt aan onze fantasie overgelaten. Zij breekt in bij een maaltijd van Jezus en zijn vrienden. Gewoonlijk zijn die maaltijden met mannen onder elkaar. Eten en discussiëren. Ongehoord is het dan, dat een vrouw zomaar komt binnenvallen in dat mannengezelschap. Haar loshangende haren bevestigen haar negatieve visitekaartje. Ze verzorgt de voeten van Jezus. Toen paus Franciscus op Witte Donderdag de voeten van jonge gevangenen waste, waarvan twee vrouwen, was er ook rumoer. ‘Dat kan toch niet. Dat mag toch niet!’ Wanneer mensen buiten de geijkte paden gaan, raken anderen in verwarring. Wat drijft deze vrouw? Een groot vertrouwen. Waarschijnlijk is ze ten einde raad geweest. Hoe kom ik toch uit de vicieuze cirkel waarin ik terecht gekomen ben? De keren dat mensen vragen om het sacrament van verzoening - om te biechten - is dit vaak ook het geval. Analyseren kunnen mensen wel, of het nu bij een parlementaire enquête is of bij een psycholoog of psychiater. Maar vergeving schenken? Mensen in contact brengen met een vergevende God? Dat is een ander tak van sport.

Er is heel veel vertrouwen en liefde bij deze vrouw. Zij weet en vertrouwt dat deze Jezus vol is van een vergevende God. Hij brengt die vergevende God tot leven te midden van mensen. Dat is zijn kracht. Het is ook de kracht van zijn gemeenschap, van zijn kerk.

Werkt dit vandaag nog zo? Ja, overal op onze aarde. De kracht van vergeven bereikt veel. Jan en Trees zijn bijna vijfentwintig jaar getrouwd. Er is veel gebeurd in die jaren. Ook ontrouw. Ze vieren hun relatie, hun verbond. Ze hebben elkaar vergeven, het wordt een nieuwe start. Niets van wat er is gebeurd, wordt teniet gedaan. Jan en Trees gaan verder met hun kwetsuren. Maar de littekens brengen hen wel dichter bij elkaar want ze hebben samen gevochten en zijn er beter uitgekomen.

Zou het ook kunnen werken in onze samenleving? Ja, want we zien gewoon dat een parlementaire enquête of dergelijke instrumenten, geen vernieuwing brengt. Hoogstens wat beschadigde mensen. Wanneer de spelers op het veld elkaar echt in de ogen kijken en excuses vragen, dan kunnen ze samen verder. Dan wordt het spel anders. Of dit spel nu voetballen is of het laten functioneren van onze samenleving. Weten waar de fouten gemaakt zijn is één ding, elkaar vergeven en er van leren is veel belangrijker. Wie is zonder zonde? En is het dan geen grote gave wanneer er een overschot aan vergeving is in Hem, wie wij God noemen? Is er niet meer dan voldoende kwaad en onrecht in onze wereld om Hem vergeving te vragen? Wanneer we dit doen én vergeving ontvangen, dan kunnen we verder. We worden vernieuwd, we worden bevestigd, we worden bevrijd. Het gaat om die vrijheid van ons als kinderen van een vergevende God.

Joost Jansen, norbertijn