Een gifgasaanval in Syrië, maar ook de plotselinge dood van een huisvader, waar is God? Kan Hij dat niet tegenhouden? En wat gebeurt er met al die mensen die sterven? Gaan ze allemaal naar de hemel? Dat zal daar druk worden…

 

Natuurlijk weten wij dat dit wat simpele opmerkingen zijn. Maar mensen stellen deze vragen terwijl ze vaak ook wel weten dat niemand een sluitend antwoord geven kan. Belangrijk is echter dat we de vragen – hoe onvolkomen ook – blijven stellen. Want door te vragen, leg je je niet bij de feiten neer maar probeer je aandachtig te blijven. Je blijft alert op ieder teken dat je verder kan brengen. Je staat wat meer stil bij het leven zelf. En ook bij God die levenskracht is en liefde, zo blijf ik ondanks alles geloven.

 

Dit is geen eenvoudige zaak. Jezus zegt ons in het evangelie: span je maar in om door de nauwe deur binnen te gaan… En belangrijk is dan dat je herkend wordt, dat ze weten waar je vandaan komt. Wordt dan niet iedereen zo maar toegelaten? Zijn alle mensen dan niet goed? Doet het er niet toe hoe je geleefd hebt? Veel vragen. Ze klinken allemaal wel een keer, ook in de gesprekken op een verjaardagsfeestje, hoewel er dan niet altijd serieus op in gegaan wordt. Hier doen we dat wel. Hier gaan we er wel serieus op in.

Ik geloof niet in een gemakkelijke God die alles maar goed vindt. Ik geloof eerder in een uitdagende God die mensen nodig heeft. Mensen zijn nodig om onze wereld wat leefbaarder te maken. Dat is een lastige klus als we ons bewust zijn in welke wereld wij leven: gifgasaanval in Syrië, een huisvader die te jong sterft, enz. Gods uitdaging staat dus niet op zich, God ziet zijn wereld. Hij ziet wat er allemaal nodig is, en dan betrekt Hij ons er bij. Niks geen vrijblijvendheid. Wel uitdaging.

Je hoort soms zeggen: ik heb recht op deze voorzieningen, ik heb recht op een gelukkig leven, ik heb recht op…  Wanneer we ons plaatsen in het verlangen van God met ons, dan valt voor mij veel ‘recht hebben op’ weg. Er is eerder een ommekeer. God heeft recht op onze hulp. God geeft ons hoop om met andere mensen te blijven hopen. God gelooft in mensen omdat Hij geen andere helper kan hebben dan de mens. God schenkt ons veel liefde om zelf weer lief te hebben.

Een paar dagen geleden sprak ik met een jonge alleenstaande moeder met drie puberende jongens. Ze zit in schuldhulpverlening. Haar enige eten komt van de voedselbank. Misschien dat ze over drie jaar een beetje adem zal kunnen halen. Maar na een diep gat heeft ze de toegestoken hand van mensen van de Vincentiusvereniging aangenomen. De nauwe poort is wel heel nauw geweest. Nu is ze dankbaar, ze is creatief én ze vertelt hoe haar kinderen zien wat ze allemaal nog wel hebben: een moeder die er voor hen is terwijl de moeders van hun vriendjes vaak alleen maar ’s avonds thuis zijn. En dan nog… Deze moeder die leert om de ellende achter zich te laten, weet waar ze vandaan komt. Ze is dankbaar dat haar oude vader weer trots op haar kan zijn.

Wie de uitdaging aangaat om niet meer vrijblijvend te leven, wie de nauwe poort doorgaat, is niet meer alleen. Hij weet met wie hij optrekt, weet ook waar hij vandaan komt. Hij groeit in het verband dat Jezus gesticht heeft. Hier in onze dorpen zeggen we vaak: dat is er een van die… Zouden mensen aan ons kunnen zien waar wij onze inspiratie vandaan halen? Doet het ons wat om te behoren tot die Familie van God die de kerk is? Dan hoef je de uitdagingen van onze samenleving niet in je eentje aan te gaan. Dan heb je altijd medestanders om anderen nabij te zijn. Dan is er steeds die droom van God waar Jezus het over heeft: een samenleving waarin liefde en verantwoordelijkheid voor elkaar de boventoon voeren.

Onze God is geen gemakkelijke God, geen Sinterklaasgod die zomaar klaarstaat om onze gebreken op te lossen. Onze God is een uitdagende God die er ook is als we een smalle poort door moeten. Wie echter de uitdaging aangaat, ontvangt zoveel goeds op zijn weg. Wie goed doet, goed ontmoet, zegt het gezegde. Wie Gods Stem hoort en er naar leeft, groeit in geluk.

Joost Jansen, norbertijn