We werden begin deze week opgeschrikt door de moord op een Nederlands pater in Syrië. Toen pater Van der Lugt enkele maanden geleden op een Youtube-filmpje de aandacht van de wereld vroeg voor zijn mensen in Homs die langzaamaan een hongerdood stierven, maakte hij indruk. Gelukkig dat er iemand staande bleef in het geweld en trouw bleef aan zijn mensen! Gezegend hij die komt in de naam des Heren.

Afgelopen maandag is hij met twee kogels door zijn hoofd omgebracht. Hij had kunnen vluchten. Hij had weggekund. Hij koos er voor om als herder bij zijn kudde te blijven. En als alle christenen eenmaal weg zouden zijn gevlucht uit Homs dan bleef hij maar bij zijn moslimbroeders, heeft hij onlangs nog gezegd. Is het een onbezonnen houding? Of is het geloof en moed? Wij hebben de keuze. Velen zullen zeggen: je mag je leven niet in de waagschaal stellen. Enkelen zullen zeggen: ik blijf trouw aan mijn mensen. Wij hebben de keuze.

We hebben de palmtakken gezegend. Het groene hout, de kleur van de hoop, de kleur van dat er toch steeds nieuw leven mogelijk blijft. Je kunt er thuis iets mee doen, het takje een plek geven, er af en toe aan herinnerd worden dat ondanks dorheid en aftakeling er leven mogelijk blijft. Wij hebben de keuze.

De keuzes die we maken zijn belangrijk. Niet alleen voor onszelf, maar ook voor allen die ons zijn toevertrouwd. De keuzes die wij maken bepalen zelfs de gang van onze samenleving.

Pater Frans van der Lugt had zelf een voorbeeld. Hij was jezuïet, net zoals paus Franciscus. Het woord jezuïet komt van Jezus. Jezuïeten zijn van de compagnie van Jezus. Zijn wij dat ook niet een beetje als we zeggen dat we christenen zijn? Pater Frans volgde Jezus die bij zijn kudde bleef. Jezus, die op het kruis deze week gaat sterven. Het wordt voor ons een volle week. Een Goede Week waarin we het lijden, de dood en de doorbraak naar nieuw leven vieren.

Wij trekken mee met Jezus of toch maar niet. Wij hebben de keuze.

Joost Jansen, norbertijn