Jan laat me zijn moestuin zien. Bij de bietjes had hij iets te weinig zaad en nu heeft hij wat kleine plantjes tussen de andere weggehaald om ze wat vrijer neer te zetten. Aandacht en geduld laat Jan zien. Net zoals die zaaier in het evangelie. Niet alles wat je gezaaid hebt, komt tot volle wasdom.

Een zaaier, een boer heeft geduld. Hij werkt met de seizoenen en de verschillende weertypes mee. Met veel inzet en aandacht gebeurt het dan plotseling ook dat je oogst overvloedig is. Maar het vraagt veel geduld en vertrouwen.

En dat geduld en vertrouwen is vaak zoek vandaag. Het is een van de ziekten van onze tijd. Alles moet snel en we hebben ook weinig vertrouwen in onze maatschappij. De economie draait alleen op basis van het vertrouwen van de consument, premier Rutte hamert erop. Maar hij hamert niet op de factor geduld, voor hem kan de bijsturing van onze samenleving niet snel genoeg gaan. En geduld is belangrijk, zo leer ik uit de parabel van de zaaier.

Het gemis aan geduld zie ik op vele vlakken in de maatschappij. Ook bij het einde van een mensenleven. Je hebt nog wel geduld om de negen maanden van een zwangerschap uit te houden. Je weet dat baren pijn kost, maar dat heb je er voor over om een nieuw mensenkind het leven te schenken. Op het einde van een bestaan wordt het wat problematischer. ‘Het hoeft toch niet zo lang te duren’, zegt een kleinkind tegen mij bij een stervende oma. ‘Misschien heeft oma tijd nodig om afscheid te nemen, om in het reine te komen met alles wat in haar lange bestaan is voorgevallen. Een kind het levenslicht laten zien, vraagt toch ook om negen maanden en de pijn bij het baren…?’ Ik geloof niet dat mijn antwoord bij haar binnengekomen is. Geduld ontbreekt, het moet maar snel afgelopen zijn.

Geduld is niet zo maar ‘de boel de boel laten’. Geduld vraagt inzet en toewijding. Geduld veronderstelt ook dat je een doel hebt waar je stap voor stap naar toe werkt. Jezus gebruikt hiervoor de gelijkenis van de zaaier. De profeet Jesaja 600 jaar vóór Hem, heeft het over regen en sneeuw die uit de hemel gegeven worden. Ze moeten eerst rustig hun werk doen om een goede voedingsbodem te zijn voor gewassen. Zo is het ook met die boodschap van God, zegt de profeet, het Woord van God. Dat Woord wordt ook in deze viering voorgelezen, we zijn er mee bezig door te luisteren, door stil te zijn, door er over te vertellen. Zoals nu. En dat Woord geven we in een biddend ant-woord terug aan God. Niet alleen met ons bidden, ook met ons doen. Vandaag, morgen. Dat Woord van God moet dus net zoals de bietjes van Jan de ruimte krijgen om zich te ontwikkelen, om te groeien. Die woorden van Jezus over die zaaier met al die verschillende soorten grond moeten de tijd krijgen om ons in ons bestaan te helpen.

Wij hebben geduld nodig bij die man en een paar kinderen die van hot naar haar worden gesleept en misschien in ons dorp een plek krijgen zodat de kinderen naar school kunnen. Wij hebben geduld nodig om een verstoorde relatie weer te laten genezen. Soms zijn er zoveel verkeerde woorden gevallen dat er heel veel geduld nodig is, en geloof dat het goed kan komen. Wij hebben geduld nodig om weer als kerkgemeenschap voor vol te worden aangezien in het maatschappelijke debat. Want de wonden die geslagen zijn, helen maar langzaam.

Mijn moeder, en met haar vele moeders, zei vaak: ‘Geduld is een schone zaak’, als wij kinderen weer eens te hard van stapel liepen. Willen we in ons leven vruchtbaar zijn dan zullen we ook de tijd de kans moeten geven. Bij alles wat wij onder mensen en met mensen willen laten groeien, kunnen we niet overhaasten. Denken we de komende week maar eens aan deze gelijkenis van de zaaier die uitging om te zaaien. Het zal ons helpen om stil te staan bij alles wat wij tegenkomen, bij het vele dat we ondernemen. Soms zullen we dan ook bidden. Bidden opdat wat we ontvangen, niet verloren laten gaan maar vrucht draagt. Bidden en danken voor het vele dat we al gekregen hebben. Dan zal het zich ook vermenigvuldigen. Want wie deelt, wordt alleen maar rijker. Wie geduldig de werking van God onder ons verwacht, zal zeker niet beschaamd worden.

Joost Jansen, norbertijn