In spotjes op de radio hoor ik dat maandag a.s. getest wordt of ik nog wel goed verbonden ben met NLalert. Wanneer er iets gevaarlijks gebeurt, zoals een man met een pistool onlangs in Dinther, dan word ik gewaarschuwd op mijn mobiel. De overheid waakt dus over ons. Hoeven wij dan niets meer te doen? Natuurlijk wel want er is genoeg in onze omgeving, maar zeker in de wijde wereld, waarover wij ons zorgen maken. Misschien zijn we zelfs wel bang. En die angst wordt ons soms ook aangepraat. Een PVV vaart er wel bij.

Zaken waarover je bang kunt zijn, zullen er altijd blijven. Bij de profeet Jesaja was dat zo, in de tijd van Jezus was dit het geval, vandaag is het ook zo. En met de huidige communicatie krijgen we er onmiddellijk mee te maken. Er hoeft in Syrië maar wat te gebeuren en IS zorgt met een filmpje dat mensen hier bang worden. Belangrijker is echter: hoe ga je om met dreiging en de angst die het oproept? Hoe kunnen wij met het geweld van onze dagen waakzaam blijven en standvastig? Deze week hoorde ik in de eucharistie dat Jezus zei: door standvastig te blijven zul je het leven winnen. Dat is wel bemoedigend. We weten echt wel dat we niet mee moeten huilen met de wolven in het bos. Maar hoe zijn we waakzaam op een goede manier, dus zonder dat het ons verlamt?

Ik meen dat het belangrijk is of je je zelf veilig en geborgen voelt. Velen hebben dat uit hun jeugd meegekregen. Het mooiste dat ouders aan hun kinderen kunnen meegeven is een veilig en harmonieus klimaat waarin hun kinderen geborgenheid ervaren. En dat is lang niet altijd het geval. We zeggen wel dat kinderen niet hoeven te lijden onder de scheiding van hun ouders, maar ze doen het wel. In die kleine hoofdjes en tegelijkertijd grote hartjes wordt heel wat in beweging gezet wanneer het thuis niet lekker loopt. Onveiligheid maakt dat je later soms tegendraads in het leven staat.

Dat veiligheid niet altijd geboden wordt in de thuissituatie, hoeft niet steeds tot onzekerheid te leiden. Er zijn gelukkig meer krachten die spelen in een mensenleven. Freek komt uit een problematisch gezin, maar bij opa en oma voelt hij zich veilig en groeit zijn innerlijk geborgen-zijn. Agnes, hoe klein ze ook is, bidt en Vader-God geeft haar rust en perspectief. Er is altijd ook nog die ‘Onze Vader, die in de hemel zijt’. We moeten niet onderschatten hoeveel kinderen ’s avonds in hun bedje, onder de dekens, bidden. En volwassenen ook…

Wanneer wij leven vanuit die kleine plek in ons binnenste waar wij veilig zijn en geborgen, die heilige plaats, onze ziel, dan kunnen wij op een goede manier waakzaam zijn. Waakzaam als mensen elkaar wegzetten als ‘ongewenst’. Waakzaam als er te snel wordt gekozen om het leven van een mens maar af te breken. ‘Voor je hond ben je toch ook barmhartig en verlos je hem uit zijn lijden?’, hoorde ik pas iemand zeggen aan het sterfbed van haar oma. Waakzaam om steeds de liefde te dienen in je relatie. Het is geen waakzaamheid voor grote gevaren als een aardbeving of een tsunami die er ook in onze wereld zijn. Het is eerder de kleine waakzaamheid, zo belangrijk voor vrede en harmonie in onze wereld. Het is een soort bron voor heel ons doen en ons laten.

Met deze eerste zondag van de advent starten wij onze opgang naar Kerstmis. Iedere zondag heeft een ander karakter. Het verlangen naar verlossing wordt uitgediept. Er wordt gekeken naar kleine tekens die ons hoopvol op de goede weg houden. Maar het begint allemaal met waakzaam-zijn. Alert, aandachtig, niet inslapen maar wakker blijven. Wie dit laat lopen en verslappen, verliest. Het is mooi dat we dit samen vieren. Ook dat het feest van Sinterklaas die waakzaamheid alleen maar komt versterken. Want gaat het bij het feest van Sinterklaas niet in de eerste plaats om de saamhorigheid? Die cadeautjes zijn toch niet de essentie?

Laten we samen op weg gaan, waakzaam én verlangend. We zien uit naar Licht, naar de komst van Jezus met Kerstmis, de komst van de Vredevorst. Wie ‘uitziet naar’, zal ook zich moeten inspannen, anders gebeurt er niets. We beginnen met samen waakzaam te zijn, omdat het zo belangrijk is. Zo leven wij in de advent de onverschilligheid voorbij….

Joost Jansen, norbertijn