Ik heb twee beelden op mijn netvlies. Ze strijden om voorrang. IS-strijders trekken met hun gevechtswagens en hun zwarte vlaggen een veroverde stad binnen. Je ziet sommige mensen juichen. En dan het andere beeld: Jezus trekt Jeruzalem binnen, gezeten op het jong van een ezel, mensen zwaaien met groene takken. Zo is onze wereld vandaag. Het zwart van dood en verderf, het groen van leven. Groen leven dat na de doodse winter toch weer overal ontspruit. Aan ons de keuze. Kiezen we voor zwart of voor groen? Natuurlijk is voor ons de keuze snel gemaakt. Maar waarom houdt het zwart van dood en verderf dan onze wereld gekneveld? Waarom kiezen we niet met zijn allen voor leven?

Op sommige vragen krijgen we nooit een antwoord. We kunnen vuistdikke studies produceren, een afdoend antwoord op de vraag waarom mensen voor het kwaad kiezen, krijgen we niet. We krijgen wel de voorbeelden van mensen die ondanks dood en verderf toch kiezen voor leven. En die aan die keuze trouw blijven.

Vandaag beginnen we als kerkgemeenschap de uiteindelijke tocht van Jezus die vandaag intrekt in Jeruzalem. Zijn leven eindigt op een kruis. En we weten en geloven dat dit niet het laatste stadium is, maar dat er een verder is. Maar vooraleer we het over een ‘verder’ hebben moeten we wel helemaal door het ‘hier en nu’ gaan. Geen leven ná de dood zonder die ervaring van afscheid van dit aardse bestaan. We staan er niet graag bij stil en dat is heel normaal. Maar het is er wel…

Het mooie en indrukwekkende van onze liturgie is – ik zeg het zo vaak – dat alle aspecten en stadia van een mensenleven hun plek krijgen. Vandaag: bejubeld worden en verguizing. Leven en dood. Maar wie echt blijft bij wat hij of zij meemaakt, wie dan niet de band met anderen verliest, ook niet de band met onze traditie, weet steeds de volgende stap te zetten. Dat is de rijkdom van het leven.

Afgelopen weken ben ik het weer tegengekomen: hoe mensen zonder gevoel kunnen spreken over dood en leven. ‘Ieder gaat ’n keer met zijn neus naar boven weg’, zegt een zoon over zijn overleden moeder. Zo eenvoudig is dat. Wij mogen gelukkig stilstaan bij het geheim dat ons leven is, het geheim dat ook ons sterven kan zijn, omdat er ook die dood een nieuw bein kan zijn…

Joost Jansen, norbertijn