Overweging op Paaszondag - 5 april 2015

Onlangs was ik bij de uitreiking van het eerste exemplaar van een boek met de titel Geluk binnen handbereik. Bij de aansluitende borrel hoor ik een jongeman zeggen: ik was afgekomen op een andere titel: snelweg naar geluk. Dat is wel een verschil. Een snelweg of iets dat binnen handbereik ligt.

Dat wat we vandaag vieren is geen snelweg naar geluk want eergisteren vierden we op Goede Vrijdag de executie van een man van 33 jaar oud op IS-achtige manier. Gisteren stonden we op Stille Zaterdag stil bij deze dood. We lieten die gruwelijke moord bij onszelf bezinken. En vannacht hebben we voorzichtig het licht ontstoken en zongen we nog bedeesd het eerste Halleluja. Je legt dus samen als kerkgemeenschap een hele weg af. Ik sta dan liever stil bij het feit dat het ‘geluk binnen handbereik’ is en geen snelweg. Zo verging het ook Maria Magdalena en voor Petrus en Johannes, binnen handbereik. Maar is het wel geluk?

Geluk is wat de meeste mensen, misschien wel alle mensen, zoeken. Happinez. En we hebben het moeilijk als het niet onmiddellijk voorhanden is. Graag zouden we vaker in een hallelujastemming zijn. En wel op bestelling. We weten ook heel goed dat dit niet de realiteit is. We blijven zoeken naar dat geluk. Maria Magdalena en Petrus en Johannes ook. Hoe is het hen vergaan? Zij hebben eerst wel wat randvoorwaarden vervuld, dat moeten we niet uit het oog verliezen. Ze hebben geleefd van de verhalen van Jezus en zijn aanwezigheid. Twee van hen hebben op Witte Donderdag bij het Laatste Avondmaal de eerste eucharistie meegemaakt. Ze hebben ieder op hun eigen manier Goede Vrijdag gevierd, Petrus tot aan de verloochening van Jezus toe. En vervolgens zijn berouw. Hebben jullie het op de televisie gezien bij The Passion? Zodra de sabbat voorbij was zijn ze naar het graf van hun geliefde vriend gegaan. Dat is dus allemaal nodig om te groeien in geluk: trouw blijven aan je vriendschappen, trouw in je verbondenheid. Wat hebben ze later nog meer gedaan? Ze zijn gaan doen wat ze – in hun samenzijn met Jezus - als belangrijk ontdekt hebben: elkaar tot steun en troost zijn. De armen en mensen aan de rand van de samenleving helpen. Verder bleven ze maar zoeken naar woorden voor hun geloof in die Jezus. Je weet dat Hij aanwezig is, maar hoe kun je dat aan anderen duidelijk maken? Iemand die geleden heeft en is gestorven en waarvan je ervaart dat Hij leeft?

Stilstaan bij lijden en dood moeten we af en toe. En we hebben er moeite mee. Maar wat is de kern van Pasen, het feest dat we vandaag vieren? Om lijden en dood tegen te komen hoef je de kranten maar open te slaan en de televisie aan. Tot de meest gruwelijke beelden op Youtube. Maar we vieren vandaag dat Jezus de Christus uit de doden is opgewekt. Wat kan ik me daarbij voorstellen? Voor mij is het eenvoudig en dat klinkt misschien wat arrogant. Na alles wat ik gelezen heb en ook de vele kritiek die zeer intelligente mensen op dit verrijzenisgeloof hebben gegeven, blijft er voor mij het eenvoudige geloof over dat God trouw blijft. Dat Hij van mensen blijft houden, ook al zijn ze gestorven. En van wie gehouden wordt, die blijft in leven. Zo eenvoudig geloof ik. God heeft het laten zien in Jezus Christus want anders zouden wij niet zoveel doen in zijn Naam. God laat het telkens weer zien in mensen die ondanks tegenslagen en verguizing, door gaan met het goede te doen.

Wanneer wij vandaag Pasen vieren dan blijven wij geloven dat leven en lieven sterker is dan de dood. Dat al wat doods en duister in ons bestaan en in onze wereld is, niet het laatste woord heeft. Dat geluk dus binnen handbereik is, als we die moeite getroosten. Wij krijgen vandaag sterke papieren in handen. Je zou kunnen zeggen: een routeplanner. We krijgen het verhaal mee dat Christus uit de doden is opgewekt. Hij heeft het mogelijk gemaakt dat er een verder is aan de dood. En dan is het mogelijk voor ieder van ons. Het ligt onder handbereik…