‘Er zal wel eens een Jezus zijn geweest, maar al die verhalen…’ Aan het woord is een jongere die binnenkort het vormsel gaat doen. Een interessante discussie is het gevolg. Ze wil eigenlijk zeggen: Die Jezus, daar aan toe, maar bij die verhalen zal wel heel veel verzinsel zijn. Het is waar dat de verhalen die we zojuist gehoord hebben, geen fotografisch verslag zijn van wat er rondom Jezus gebeurd is. Als u straks thuiskomt en er wordt gevraagd wat ik u nu verteld hebt, krijgen we heel verschillende verhalen. Maar de kern daarvan zal – hoop ik – wel hetzelfde zijn… En al die verhalen ná Pasen hebben dezelfde kern. Beter is om te zeggen dat het verhalen ván Pasen zijn. Want die apostelen - en ook ik - proberen te vertellen dat in en door Jezus iedere menselijke dood anders is geworden. De dood heeft een ander gezicht gekregen. De dood van een mens is vanaf toen niet meer hetzelfde. Er is ook een na-traject. Dat na-traject kent geen einde. En daarom moeten die verhalen verteld blijven worden. Steeds weer door. 

Als we naar die verhalen luisteren dan vallen mij verschillende vaste gegevens op. Ze doen allemaal een beroep op verhalen van vóór die tijd. Wij doen dat zelf ook om bepaalde ervaringen te verklaren. Ik hoor Jan deze week zeggen: ‘Mijn vader en zijn broers zijn allemaal vroeg gestorven aan een hartfalen…’ Wanneer Jan dan bepaalde signalen in zijn lichaam waarneemt, dan worden deze herinneringen opgeroepen en hij schrikt. Hij trekt aan de bel. Maar er is ook een collectief geheugen van een volk. Binnenkort vieren we weer 4 en 5 mei. Het is 70 jaar geleden dat Nederland officieel bevrijd is. Ondanks die 70 jaar komen er nog steeds nieuwe verhalen los. Hoe heldhaftig zijn we volgens sommige verhalen geweest! Vaak is de realiteit anders. Wij willen echter graag die stoere verhalen vertellen omdat we vandaag ook opgewassen willen zijn bij alle verschrikkelijke dingen die vandaag in onze wereld gebeuren. 

Zo is het die vrienden van Jezus ook vergaan, De minder mooie ervaringen in de jonge kerkgemeenschap van toen kom je op het spoor door tussen de regels door te lezen. Want ook toen was er al verdeeldheid. Maar de hoopvolle tekenen vertellen ze aan elkaar door. Verhalen van een Jezus die hen opzoekt in hun angst en twijfel. Die hen bemoedigt en zegt: wees niet bang. Een Jezus die hen vrede aanzegt. Hebben we dit vandaag ook niet broodnodig? 

Mijn geloof zegt me dat die Jezus uit die verhalen tegen ons zegt: Ik leg die boodschap in jullie handen. De vormeling die zo kritisch was ten aanzien van mijn uitleg van de bijbel, moest wel toegeven dat er ook vandaag nog genoeg mensen zijn voor wie Jezus met zijn opdracht van belang is. Op hun manier bemoedigen ze vandaag mensen. Proberen ze vandaag vrede te stichten, de angst uit te bannen en mensen bijeen te brengen. Zoals we nu ook hier in deze kerk bijeen gebracht zijn… Zo worden die verhalen in mensen vlees en bloed en bloed. Zo zijn die verhalen ook bedoeld. 

Wanneer iemand geen verhalen meer verteld, dan is het sterven al begonnen. Wanneer binnen een gemeenschap geen verhalen meer klinken, sterft zo’n gemeenschap. Er wordt dan niet meer gebouwd aan een ‘samen’. Het vertellen van verhalen houdt mensen bijeen. God zij dank dat we ieder weekend hier weer die Bijbel openslaan. God zij dank dat die verhalen uit de Bijbel niet alleen mensen inspireren maar ze zelfs aanzetten om er naar te handelen. Want dan tekenen de contouren van een zorgcoöperatie voor HDL zich reeds af en vrijwilligers staan klaar. Dan is er weer die stille bemoediging om door te gaan ook al heb je nog zoveel tegenslag te verwerken. Dan is er weer de vreugde om nieuw leven terwijl er in je familie ook oma overleden is.  

De verhalen van Pasen geven ons een nieuw zicht op dood en leven. En wel in die volgorde. Leven dat verder gaat dan de dood. Dit gedenken we iedere keer weer rond de verrezen Christus. We mogen er ook uit leven in ons alledaagse bestaan dat dan bijzonder wordt.