Overweging op 23 augustus 2015 

In Engeland is erg veel rumoer rond een religieus muziekprogramma Songs of Praise van afgelopen zondag. Het is een uitzending zoals dat van de EO Nederland zingt op zondag. In plaats van braaf naar een van de vele mooie kerken in Engeland te gaan om daar een fantastisch koor te laten zingen, zijn ze naar Calais gegaan.

Daar hebben vluchtelingen van zeildoek en houtafval een geïmproviseerde kerk gebouwd. Het was voor flink aantal vluchtelingen belangrijker dan voor een eigen onderkomen te zorgen. ‘Dat is politiek bedrijven!’, brullen verschillende media in Engeland. En je hoort zelfs: Hitler hebben we tegen kunnen houden, maar voor deze zwerm asielzoekers leggen we de loper uit. De BBC heeft stelling genomen: ‘Ik was vluchteling en je hebt mij onderdak gegeven’, heeft Jezus eens gezegd. We scharen ons bij Hem. ‘Heer, naar wie zouden wij gaan?’, zegt Petrus. En hij schaart zich aan de zijde van Jezus. 

Hoe dat zo gekomen is? Petrus en de andere vrienden van Jezus waren bij de wonderbare broodvermenigvuldiging geweest. Vijf broden en twee vissen: voldoende voor 5000 mensen. Een wonder? Ja. Maar het wonder zit ‘m volgens mij niet in het feit van een soort goocheltruc, maar in het feit dat mensen ineens ontdekken dat wanneer je deelt met elkaar, er wel voldoende voedsel is in deze wereld. Kunnen we vandaag nog wat van leren… 

En dan begint het pas. Wie zo iets heeft meegemaakt, kan denken: als die Jezus nu maar elke keer zo’n huzarenstukje uithaalt. U begrijpt: daar ging het Jezus niet om. In het vervolg op het wonderverhaal probeert Hij dan ook uit te leggen dat het gaat om een innerlijke houding. Hij zegt in verschillende toonaarden: wie het Brood dat Ik hem geef eet – en dan denken wij natuurlijk aan het Heilig Brood van de eucharistie – die neemt Mij op. Wat je eet, dat word je. Een jongen van 13 jaar – twee weken geleden - had het begrepen. Na de viering stonden we nog even na te praten op het kerkplein. Ik had gezegd: je wordt wat je eet. Maar dan word ik Christus, zei de knaap, want u gaf mij de hostie en zei: Lichaam van Christus. Ik word dan wat ik eet. Hierop zei ik: doe er maar wat mee. Je slaat de spijker op zijn kop. 

Ik weet niet hoe het met hem verder gaat. Ik zie – op Facebook – dat hij een fijne vakantie heeft. Ik lees echter in het evangelie dat die mensen in Jezus’ tijd het er knap lastig mee hadden. Op een gegeven moment zul je kleur moeten bekennen. Ben jij gelovig? En wat doe je er mee? Ga jij ‘nog’ naar de kerk? Onderscheiden christenen zich van andere mensen? Als puntje bij paaltje komt: ja. Een voorbeeld: een vergadering van onze Hulpdienst Lichtpunt. Het is de diaconale poot van onze parochies. Waarom gaan wij als christenen door waar de sociale dienst al lang de handdoek in de ring heeft gegooid en - zoals ze dat zo mooi zeggen – ‘de mensen aan hun eigen verantwoordelijkheid hebben teruggegeven’. Maar sommige mensen kunnen gewoon hun verantwoordelijkheid niet aan omdat ze door het leven te zeer beschadigd zijn. Gelukkig dat er dan gelovige mensen zijn die hen niet laten vallen en hen trouw blijven. En waarom doen ze het: omdat Jezus heeft gezegd: wat ge aan de minsten der Mijnen hebt gedaan, hebt ge aan Mij gedaan. 

Het is die Jezus die ook ons de vraag stelt: en jullie, willen jullie ook weggaan? Je zou op zondagochtend ook de racefiets kunnen nemen! En als op feestjes het geloof belachelijk wordt gemaakt, zou je ook je mond kunnen houden. Gelukkig doen wij dat niet. Op de een of andere wijze scharen wij ons bij Petrus die zegt: Heer naar wie zouden wij gaan? Gij hebt een boodschap die ons leven geeft. Leven over de grens van de dood heen. Een boodschap die niet vluchtig met de volgende reclamegolf verwaait. Een gemeenschap die een stabiel vangnet voor ons vormt en mensen veiligheid biedt en bescherming. Gij geeft ons ook richting voor onze dagelijkse dag. Tot U kunnen wij bidden: geef ons heden ons dagelijks brood… en we krijgen het ook. Genoeg om van te leven en om ervan te delen. 

Zoals wij hier bijeen zijn, maken wij die keuze. Natuurlijk met vallen en opstaan. Maar dat hoort bij ons geloof. Want Jezus zelf is heel diep gevallen, door dat kruis, en Hij is opgestaan. 

Joost Jansen, norbertijn