Het gerucht gaat rond…. Ik heb horen vertellen dat…. Waar denkt u nu aan? Gaat dat gerucht over mensen in de parochie? Doet een of andere roddel de ronde? Heb jij het ook gehoord…? Het gerucht gaat rond…. Zo’n uitspraak roept spanning op. Want wij zijn allen nieuwsgierig. Wij willen graag veel dingen weten. Vaak doen we er weinig mee. De verantwoordelijkheid ontbreekt meestal. Je kunt je toch niet met alles bemoeien!, wordt er dan gezegd. Er wordt bedoeld: ik heb er nu zelf geen energie voor. Ik schuif het van me af.

 

Het gerucht gaat rond…: de nieuwsgierigheid is dus gewekt. Maar hoe gaat het verder? Wat is er nodig om op een goede manier met geruchten, met nieuwtjes, met informatie om te gaan?In het evangelie dat we gehoord hebben, noemen ze dat goede gerucht ‘de blijde boodschap’. Die blijde boodschap – evangelie staat er in het oorspronkelijke tekst – is dus bedoeld voor nieuwsgierige mensen, mensen die het spannend vinden om op nieuwtjes, op geruchten af te gaan. Maar dat gerucht, die goede boodschap, wordt altijd door mensen doorverteld. Er zijn steeds boodschappers in het spel. Soms leggen die boodschappers bij de een dit neer en bij de ander dat. Bij de een wordt verteld wat zij graag hoort, bij de ander iets waar zijn oren naar gericht staan. Dat is lastig, verraderlijk zelfs. Want zo worden soms mensen ook tegen elkaar uitgespeeld. Het dient de eenheid niet. En ook niet de boodschap.
De blijde boodschap, waar het in het evangelie over gaat, vertelt over de Zoon van God die in de wereld komt. Met Kerstmis vieren we dat. Iemand zei: die blijde boodschap is de mare dat God beware me. Daarom dit verhaal, om ons voor te bereiden.
Als u goed geluisterd hebt dan wordt er maar weinig over de boodschap verteld in dit verhaal. Het gaat meer over iemand die deze boodschap heeft verwacht, die een van de eersten is geweest die haar gehoord heeft: Johannes de Doper. Hij leefde in de woestijn. Misschien wel een plek die je af en toe moet opzoeken om het verlangen naar die blijde boodschap te laten groeien. Want u bent het toch met mij eens: als je oren steeds vol zitten met de knopjes van de podcast, van de mp-3speler, van oor-verdovende lawaai, dan kun je toch nooit een gerucht horen, een fijnbesnaarde boodschap, over een God die van mensen houdt, over een mens die moet komen omdat de mensen niet meer weten hoe ze goed met elkaar omgaan. Johannes de Doper heeft de woestijn opgezocht. Daarna nog veel meer mensen, want dat volkje van religieuzen (waartoe ook ik behoor) is vanuit de woestijn ontstaan. Of het nu werkelijk een zandwoestijn is zoals de Sahara, of dat het de woestijn van binnen is waar je stil kunt zijn van alle geruchten die geen hout snijden, stil van het geroddel… Daar ging het Johannes de Doper om, daar zou het ook ons om moeten gaan. Want of je het wilt of niet, of we nu wel of geen recessie krijgen, in de volgende jaren zullen we het wat soberder aan moeten doen. En hoe gaan we daar mee om?
Welk woord van God, welk goed gerucht, welk nieuwtje willen wij dat het in ons nestelt? Met een blijde boodschap gaat het bijna net zo als bij een vrouw die in verwachting raakt. Ook bij dit Woord van God – eenmaal genesteld in ons binnenste - moeten we het in ons laten groeien. We mogen het koesteren. De eerste tijd zullen we het voor ons houden, wat later spreken we er alleen over met wie ons het meest intiem nabij is. Nog later moet het er uit, moeten we er met anderen over spreken. En dan maar hopen dat het opgenomen wordt, dat er mensen zijn die met jou voor die goede boodschap garant willen staan. Want het gaat toch om dat gerucht dat God van mensen houdt en dat er dus altijd liefde mogelijk is, ook al voel je je nog zo afgewezen in de liefde en beschadigd?! Want het gaat in die boodschap van God over dat het meest kwetsbare niet verloren mag gaan. Het is een boodschap waarin ons verteld wordt dat we door lijden en dood heen groeien naar een nieuw, ander, leven. Wie oren heeft om te horen, die begrijpt waar ik hier op doel.Het gerucht gaat… De blijde boodschap klinkt… We kunnen er van alles mee doen. We kunnen het tot roddel maken. We kunnen het ook zó met elkaar delen dat we groeien in eenheid. Dan wordt met Kerstmis vrede en eenheid geboren.                                                              

Joost Jansen o.praem.