Toen een superorthodoxe moslim een vrouwelijke minister geen hand wilde geven, zorgde dit voor vuurwerk. Wat is dat nu?, zullen sommigen gedacht hebben, zo’n handdruk is toch niet de moeite waard om er zo’n heisa over te maken? Maar een klein gebaar kan werelden tot elkaar brengen en grenzen overbruggen. We zien dat ook in de politiek als twee vechtersbazen na lange onderhandelingen elkaar de hand schudden. In dit lange evangelie reikt Jezus ook de hand. Hij laat zich aanraken door een vrouw die ongeneeslijk ziek is. Hij neemt een dood meisje van twaalf jaar bij de hand en laat haar opstaan. Ook dit is revolutionair. Het lijkt wel of de grenzen van de wetenschap worden doorbroken. Iets wat onmogelijk lijkt, gebeurt. Toen. Ook vandaag? Ja, ook vandaag. Het onmogelijke kan mogelijk worden als we ons er v oor open stellen….
Gelukkig dat mensen sceptisch zijn en Jezus gewoon uitlachen als Hij zegt dat het meisje niet dood is maar slaapt. Dood is nu eenmaal dood, daar verander je niets aan. Alle mensen gaan een keer dood. Jammer dat het kind zo jong is, maar dat gebeurt in de dierenwereld ook. Zoveel procent gebeurt het bij de mensen. Medisch kunnen we veel maar niet alles. Je hebt het maar te accepteren.
Maar wanneer deze mensen geconfronteerd worden met lijden en dood in hun meest directe omgeving dan spreken ze niet op deze manier. Dan zeggen ze eerder: ‘Waarom moet haar dat nu overkomen?’ ‘Die ouders hebben al zoveel voor hun kiezen gehad, kan dit niet aan hen voorbijgaan?’ ‘Wanneer houdt het nu eens op?’ De dood randt aan. De dood accepteer je niet zomaar. De dood is zo absoluut.
Jezus gaat bewust staan op het snijvlak van dood en leven. Misschien was Hij er ook zelf wel mee bezig want Hij voelde ergens wel aan dat zijn eigen leven relatief kort zou zijn. Misschien maar 33 jaar… Zou met zijn dood alles ‘over en uit’ zijn? Zou Hij voor niets geleefd hebben? Hoeveel mensen hebben die gedachte vandaag ook niet? Teleurstellingen zijn er te over. Bijvoorbeeld als ze zien hoe hun kinderen ontsporen. Bijvoorbeeld als hun bedrijf over de kop gat bij deze crisis, een bedrijf waarvoor ze zich hun hele leven gegeven hebben. Wat doet Hij? Hij raakt mensen aan. Hij raakt zelfs dat dode meisje aan. Hij gelooft niet in het definitieve einde van een mens. Bij iedere uitvaart ga ik in zijn schoenen staan. Bij deze dode, bij deze gestorven mens bij wie ik sta, geloof ook ik niet dat dit het definitieve einde is. Onze God is geen God van doden maar van levenden, belijd ik iedere keer met volle overtuiging. Ook als mensen er een puinhoop van hebben gemaakt. Wanneer ik op het snijvlak sta van dood en leven, op die drempel die bij ieder van ons op een keer zal komen, dan blijf ik bij mijn overtuiging. En dan gebeurt er toch iets anders dan wanneer is me gelaten bij de dood neerleg. Wie zó in het bestaan staat – op de grens van dood en leven – blijft zoeken naar levenstekens. Ontdekt ook vaak dat er nieuwe levenskansen worden geboden. Zoals die vrouw me vandaag (gisteren) bij de koffietafel vertelde: na de dood van mijn man doe ik nu dingen die ik eerder niet had aangedurfd.
Een gebaar van aandacht en betrokkenheid, even die hand die wordt toegestoken, het kan een wereld van verschil uitmaken. Even die roep: ‘Meisje sta op’ Annie, Piet, Ria, Theo sta op… We mogen onze eigen namen invullen want allemaal hebben we in ons leven ook momenten waarop we even ‘als dood’ zijn. Hoe vol we ook nog in het bestaan staan.
Wat is het dan een geluk, een Godsgeschenk, als er anderen zijn die ons even aanraken, die even aanwezig zijn. Die ons zeggen: vooruit, je kunt het. Er is meer dan de teleurstelling van dit moment. Er is een verder aan je verdriet. Dood-zijn heeft niet het laatste woord. Jezus laat ons dat zien, zoveel mensen laten dat zien, wel of niet uit kracht van Hem.Is het niet verwonderlijk wanneer we zo in het leven kunnen staan? Kunnen opstaan?                                                                                    Joost Jansen o.praem.