De helden, de idolen van vandaag zijn meestal mannen en vrouwen waaraan niets mankeert. Ze zien er stralend uit. En als dan de leeftijd toch wat sporen achterlaat dan proberen we dat te verhelpen. Het ideaal is de huid van een jong meisje of de atletische gestalte van een profvoetballer.
Maar we kennen ook de kwetsbaarheid en we zeggen wel eens: ‘De jaren gaan hun tol eisen.’ We spreken daar niet graag over, of… - en dat gebeurt ook – we kunnen maar niet ophouden over alles wat we mankeren en hoe vaak we de dokter al niet bezocht hebben.
Die leerlingen van Jezus verschillen niet zoveel van ons. Ook zij verlangen naar een stevige man die wel eens orde op zaken zal zetten, net zoals Elia dat eens gedaan heeft binnen dat joodse volk. Net zoals Johannes de Doper, maar die is geliquideerd door de machthebber van die dagen. Bij Jezus komen ze bedrogen uit. Jezus is geen krachtpatser. En… Hij wil het ook niet zijn. Waarom niet?
Ik denk dat Jezus heus wel een pittige volksopstand had kunnen bewerken. Hij had de gave van het woord. Hij kon de massa achter zich krijgen. Hij die best wat zieken heeft genezen, waarom heeft Hij niet alle zieken in die tijd genezen? Het zou prachtig geweest zijn. Verlangen we daar allemaal niet naar als we eens in onze omgeving kijken? Jezus doet het niet. Waarom niet?
Hij weet dat ziekte en dood bij het leven hoort. Met alle inspanningen die mensen zich getroosten om ziekten uit te bannen, blijft het feit dat ziekten bij het leven horen. En ook de dood. Jezus wil liever een weg tonen waardoor je met ziekte en dood kunt omgaan. Hij wil mensen nabij zijn in hun lijden. Daartoe wil Hij ook zijn leerlingen (en ons) opleiden. Ieder moet leren om mensen nabij te zijn die ziek zijn, ook mensen die gaan sterven. Daarom legt Hij aan zijn vrienden uit dat Hij over enige tijd veel zal moeten lijden, en ook sterven. Hij leeft ze een weg voor. Zijn bestaan is een levensweg, een levenswijsheid.
Op een zondag als deze waarop we onze zieken centraal stellen, is het goed om hierbij eens stil te staan. Aandacht voor een zieke is van het hoogste belang. Je bent als het ware een bode van Onze Lieve Heer. Jouw aanwezigheid is Zijn aanwezigheid. Daarom is het bezoeken van zieken en het nabij zijn aan stervenden één van de werken van barmhartigheid. Jezus heeft het zelf voorgeleefd.
Deze week is er in onze omgeving een ziekentriduüm gehouden. Drie dagen lang waren een 160 zieken en zeer oude mensen bijeen. Er werd gebeden, inleidingen werden gegeven, er werd veel gebuurt, er werd lekker gegeten en er was voldoende vertier. De aandacht voor elkaar was wel het allerbelangrijkste. Hoewel medisch gezien de mensen met de zelfde klachten naar huis gingen, waren ze toch veel beter. De onderlinge aandacht en de gezelligheid hebben genezend gewerkt. Dat is trouwens ook ‘het geheim van Lourdes’.
Er zijn mensen die spreken van het sacrament van aanwezigheid. Net zoals in brood en wijn, in het water van de doop en de heilige olie van het vormsel God aanwezig komt onder mensen, zo komt Hij ook aanwezig als iemand een zieke nabij is. Het bezoeken van zieken is een Godswerk. Daarom ook dat een ziekenhuis vroeger een ‘godshuis’ heette. In Den Bosch spreken oude mensen nog van de ‘godhuizen’, en bedoelen daarmee het GrootZiekengasthuis, het JeroenBoschziekenhuis. En ontvang je zelf niet veel als je anderen in hun kwetsbaarheid nabij bent?
Eigenlijk zou een ziekenzondag niet moeten bestaan. De aandacht voor zieken zou er altijd moeten zijn. Toch is het goed dat er één zondag in het liturgisch jaar is waarop de zieken speciale aandacht krijgen. Om ons weer een beetje wakker te schudden hoe de aandacht voor de kwetsbare medemens een opdracht is voor iedere gelovige. Hoe je in een eenvoudig bezoek meer goed doet dan je misschien bewust bent. Dat het een Godswerk is.