‘Goede Meester, wat moet ik doen om gelukkig te worden?’ Deze vraag uit het evangelie kan zó vandaag ook gesteld worden. En velen stellen zich die vraag. Wanneer je dan vraagt waar dit geluk in bestaat dan is het antwoord: gezondheid, schoonheid, de woorden die ook in de eerste lezing van vandaag staan. Is er dan niets nieuws onder de zon? Mensen hebben hier veel voor over.
Jezus antwoordt als wijsheidsleraar. Hij verwijst naar de Tien Geboden, de Tien Woorden, de tien richtingwijzers om gelukkig te kunnen leven. Niet doden, niet vreemdgaan in je huwelijk, niet stelen, niet roddelen, niemand tekort doen, vader en moeder eren. Dat is al heel wat. Mozes had die Tien Geboden van God gekregen toen hij zijn volk door de woestijn loodste. Het volk kende geen structuur, het was verwilderd, ieder zocht zijn eigen geluk. Mozes zag heel goed dat wanneer iedere mens maar doet wat hem of haar goeddunkt, wanneer hij alleen zijn eigen vrijheid achterna gaat, het slecht afloopt met een samenleving. Je zult toch leefregels moeten hebben. Normen en waarden zeggen we vandaag, en we hebben er ook moeite mee in onze tijd. Brengt het geluk als je trouw alle normen van vandaag volgt? Geluk draait toch ook om een binnenkant? Misschien is die binnenkant soms belangrijker dan de buitenkant…
Daar draait het in dit stukje evangelie om. Om de binnenkant. Bij het zoeken naar geluk gaat het om meer dan een puike gezondheid of om een mooi uiterlijk. Natuurlijk mag je God op je blote knieën danken als dit je allemaal gegeven is. Maar word je nu echt gelukkig als je hele bestaan slechts bepaald wordt door de buitenkant? Wie zich hieraan vastklampt, wordt eens ontzettend ongelukkig. Een puike gezondheid blijft niet en ook schoonheid is vergankelijk. We zullen ook aandacht moeten besteden aan onze binnenkant. De kunst van het loslaten moeten we allemaal leren.
Die kunst van het loslaten begint al heel jong. Jonge ouders weten dat maar al te goed. En ze hebben er moeite mee. Ik hoor nog een jonge moeder vertellen hoe ze enkele weken ná de geboorte van haar eerste kindje voor het eerst boodschappen ging doen in het dorp. Dood eng. Andere momenten van loslaten volgden. We gaan steeds opnieuw poorten door in ons bestaan. Een nieuwe baan, een nieuw huis, een ander dorp, een huwelijk: om iets nieuws te ontvangen zullen we moeten loslaten. Die man in het evangelie werd er verdrietig van, hij ging ontdaan heen wat hij bezat zoveel. Een ding miste hij: de durf om een sprong in het diepe te wagen. Het lopen van een risico, een ongewisse toekomst tegemoet. Loslaten is een kunst, een echte kunst.
Lieve mensen, we verlangen allemaal naar geluk. Er zijn boeken en tijdschriften te over. De meesten draaien om gezondheid en schoonheid. Toen de wijze uit de eerste lezing het ware geluk gevonden had, de wijsheid, zei hij: ‘In vergelijking met haar beschouwde ik rijkdom als niets.’ Wie het driftig zoeken naar buitenkant dingen loslaat, zal zich vaak vrij voelen. Loslaten werkt bevrijdend. En die vrijheid maakt ook dat je je vrij kunt inzetten voor waarden die er echt toe doen. Zo vele christenen hebben dat in de loop der eeuwen gedaan. Daar hoef je echt geen geloften voor hebben afgelegd. De gelofte van je doopsel is al voldoende.
Laten we niet vergeten dat de man in het evangelie die geluk zocht, door Jezus liefdevol werd aangekeken. Een liefdevolle blik zou hem toch over de streep gehaald moeten hebben? Liefde leert ons toch de kunst van het loslaten om juist de ander gelukkiger te maken? Alles draait uiteindelijk toch om de liefde als je op zoek bent naar geluk?