De verhalen uit de twee lezingen behoeven eigenlijk geen commentaar. Twee weduwen, ze hebben bijna niets. Ze leven onder het bestaansminimum. Bijstandsmoeders, zeggen we vandaag. Als de wasmachine het dan begeeft en je hebt een aantal kleine kinderen… U ziet de miserie voor u. Maar deze verhalen worden niet ten tonele gevoerd om meelij op te roepen.

De profeet en ook Jezus schotelen ons deze voorbeelden voor om de grootsheid van deze vrouwen in het licht te plaatsen. Dit zijn twee vrouwen met een innerlijke adel. Dit zijn vrouwen die met het weinige dat ze hebben, woekeren. Dit zijn twee vrouwen van formaat want ze blijven denken aan anderen. Niemand verplicht ze tot het geven van wat brood of die twee penningen, twee muntstukjes. Met het weinige dat ze hebben, weten ze ook nog te delen. En dat is groots.

Natuurlijk hadden ze kunnen gaan klagen. Ze hadden de politiek de schuld kunnen geven, of het broeikaseffect, of de baas van hun man die niet beter de ARBO-regels heeft gevolgd, of… Ze hadden ieder en alles de schuld kunnen geven en zich daardoor in een slachtofferrol te plaatsen. Lees de kranten maar na, voorbeelden te over. Misschien was er van al deze redenen wel iets waar, maar daar horen we niets over. Deze vrouwen hebben hun situatie geaccepteerd en gaan verder. Tegelijkertijd sluiten ze zich niet op in hun eigen kleine wereld. Ze blijven gericht op anderen. Ze geven beiden alles waar ze van leven moeten.

Daar is wel een groot vertrouwen voor nodig, een groot geloof. Gelukkig had die weduwe uit het evangelie het voorbeeld van de weduwe van Sarefat uit de tijd van Elia. Dat is het mooie van onze traditie, je kunt je steeds laten leiden door ervaringen van mensen van vroeger. Je hoeft niet het wiel opnieuw uit te vinden. We leven met die ruggensteun van allen die ons vertrouwen en geloof hebben voorgeleefd. Natuurlijk waren de omstandigheden vroeger anders, maar je verlaten op anderen, vertrouwen schenken, steun ontvangen uit een onverwachte hoek blijft van alle tijden. Het blijft steeds uitdagend.

Wij, hier, staan in deze traditie, in deze geloofstraditie. Vandaag, met de uitdagingen die nu op onze weg komen. Dit weekend is het Willibrordzondag, met speciale aandacht voor de Kerk in Nederland. In de Maaspoort in Den Bosch is er tevens de Katholieke Jongerendag. Heeft de Kerk nog toekomst? Weet de Kerk nog de jeugd te boeien? Het is sappelen, zeggen velen. And so what! De Kerk heeft het tij niet mee in onze Westerse samenleving, akkoord. Ook de media en de politiek werken daar niet aan mee. Bij Pauw en Witteman bijvoorbeeld wordt meewaring, zelfs smalend, gedaan over gelovigen en Kerk. We moeten het doen met het weinige wat we in handen hebben. Verder vertrouwen. We staan samen niet zo ver af van die twee weduwen in de verhalen van vandaag. We hebben als Kerk geen succesverhaal te bieden. Maar het weinige dat we te bieden hebben, is van groot belang. Het weinige dat we te bieden hebben, is vertrouwen in mensen, is toewijding aan mensen, is gebed tot God om geestkracht en inspiratie. Samen kunnen we ons laten raken door die boodschap van het Evangelie, net zoals de heilige Willibrord dat heeft gedaan toen hij bij Egmond aan land kwam. Willibrord had niet veel in handen, wel een bodschap van hoop, een groot vertrouwen in mensen en een groot geloof in God. Dat heeft hem de geestkracht en de inspiratie gegeven om in de Lage Landen, tot in Luxemburg toe, mensen te bezielen. Hij heeft gemeenschappen gesticht, louter door te vertrouwen in dat kleine beetje dat hem in handen is gegeven.

Wij kunnen dat ook, hier in Heeswijk en Dinther. Hoeveel jongeren hier verliezen zich niet in blowen en slikken? Hoeveel mensen zijn hier niet bang voor wat hen boven het hoofd hangt, in hun werk, in hun gezondheid? Kunnen wij naast hen staan met vertrouwen, gewoon dat kleine beetje geven dat we zelf hebben? Die twee weduwen zijn vereeuwigd in deze verhalen. Ons zal dat waarschijnlijk niet overkomen. Maar dat moet ons niet weerhouden om aanwezig te zijn bij allen die op ons een beroep doen. Met vertrouwen geven wij inhoud aan God in ons midden.

Joost Jansen o.praem.