In Rome, waar ik deze week enkele dagen was, zijn enorme posters met daarop het getal 2012. Het is reclame voor de film 2012. Op de ene poster gaat het Colosseum in een grote vloedgolf ten onder. Op een andere poster valt het grote Christusbeeld dat torent boven de stad Rio de Janeiro naar beneden. En allemaal gekoppeld aan het getal 2012.
Ik wist eerst niet wat dit getal voorstelde. Later – en het staat ook in onze kranten – verneem ik dat volgens de Maya-kalender uit Mexico eeuwen geleden het einde van de wereld in 2012 gepland staat. Geregeld krijgen we van die jaartallen waaraan een grote catastrofe gekoppeld wordt. Als het niet via de Chinese mythologie, of een Tibetaanse leer dan wel vandaag via de eeuwenoude cultuur van de Maya’s. Wat is het toch dat zulke verhalen bij ons aanslaan? Moeten we dan bang gemaakt worden? Is het, dat we ergens bezig zijn met de uiteindelijke dingen? Eens komt er een einde aan deze aarde, dat zal wel een keer gebeuren. Maar ook komt er eens een einde aan mijn eigen leven. Dat belandt ons allemaal aan. Zijn we er op voorbereid?
Bijbelgeleerden vermoeden dat het verhaal dat we zojuist gehoord hebben over verschrikkelijke dingen gekoppeld is aan de jaren 60 van de eerste eeuw. Van onze jaartelling. In het jaar 64 was er een grote brand in Rome. Keizer Nero gaf de jonge christenbeweging de schuld. Daarop brak er een grote christenvervolging los en werden vele christenen in het Colosseum in Rome voor de wilde dieren geworpen als vernaak voor de Romeinen. In het jaar 70 werd Jeruzalem verwoest door de Romeinen en de joden gaven de jonge christengemeenschap de schuld. Mensen zoeken altijd naar schuldigen, naar zondebokken. Rijk aan al die verhalen schreef Marcus zijn verhaal over Jezus. Misschien heeft Jezus alleen maar willen zeggen: ‘Mensen, probeer toch de tekenen van de tijd te verstaan! Weet toch af te lezen wat je tot voordeel kan strekken.’
Wat zijn dan die tekenen van de tijd? Is het de aanslag op de Twin Towers in New York, 11 september, 9/11? Is het de grote tsunami in Sumatra die meer dan 250 duizend doden tot gevolg heeft? Is het de financiële crisis en de recessie waartoe het verkeerd omgaan met geld de aanleiding is geweest? Of is het misschien de vele echtscheidingen in onze dagen? Is het wellicht het spuiten, snuiven en slikken – het drugsgebruik - onder de jongeren, ook hier in onze dorpen? Is het – om iets positiefs te noemen – een volle kerk vol jongeren die elke avond om half negen in Rome een avondviering houden, elke avond… Bij elke van deze bijzondere gebeurtenissen gaat het dan niet louter om het feit en de constatering alleen, het gaat om de boodschap die we hier uit kunnen aflezen.
Wat is dan de bodschap? De boodschap is dat mensen steeds meer en meer willen. Ze willen met hun macht, hun power, reiken tot in de wolken. Ze willen meer en meer… voor zichzelf. Ze vergeten dat samenleven veel inleveren vraagt, juist om het grote goed van het samen-zijn met anderen. Mensen groeien wanneer graaien wordt vervangen door delen. Wij zijn gelukkiger in een klimaat van vertrouwen dan in een toestand van wantrouwen. Onze jongeren hebben die drugs wellicht niet nodig als ze mensen ontmoeten die geloven dat God liefde is en zijn liefde door ons heen wil verspreiden. Echtparen kunnen wellicht net die stap van vergeven maken waardoor ze rijker en met meer ervaring elkaar trouw blijven. Positieve initiatieven die we als parochie ontwikkelen kunnen groeien als we er samen achter staan. Alles gebeurt op basis van menselijke inzet en tegelijkertijd het vertrouwen dat de goede God ons met zijn  liefde en genade ondersteunt.
Lieve mensen, we hoeven ons niet door een angstaanjagende datum 2012 schrik aan te laten jagen. Wij kunnen wel de tekenen van onze tijd leren waarderen. Dan kunnen we samen als deze levende gemeenschap van mensen die geloven, voor onze tijdgenoten een hulp zijn. Wij zijn die mensen aan wie Jezus zijn boodschap van geloof, hoop en liefde toevertrouwt. Niet voor een wereld van gisteren, maar voor de wereld van vandaag, met het oog op morgen.                                                            Joost Jansen o.praem.