Het is niet goed dat de mens alleen blijft… (Genesis 2) Neen, dat is niet goed. Dat weten we allemaal. Eenzaamheid is vreselijk. Ik bedoel niet het alleen-zijn, daar kun je nog vrij voor kiezen. Maar aan ‘eenzaamheid’ kleeft voor mij het gevoel dat je onbedoeld en ongewild ‘alleen’ bent. Én… dat je er aan lijdt. Eenzaamheid doet vaak pijn, het doodt je creativiteit, het maakt leven kapot.

 

Daarom dat in de eerste twee hoofdstukken van de Bijbel, in die oerverhalen, God de mens man én vrouw schept, tweevoudig. In de scheppingsverhalen ligt als het ware een totaalvisie op hoe de mens bedoeld is: in tweevoud, man en vrouw, elkaar gegeven, om elkaar te ontmoeten, elkaar aan te vullen, elkaar tot hulp, tot steun te zijn en vruchtbaar te zijn in de breedste zin van het woord. Zo is het bedoeld.

Deze visie is aantrekkelijk. Alle mensen verlangen nabijheid, aanvulling, liefde. Daarom zoeken de meeste mensen een partner, verbinden zich aan elkaar, hopen en verwachten dat de relatie duurzaam is. Maar dan de realiteit…

We weten allemaal dat huwelijken vandaag, in onze moderne samenleving, erg kwetsbaar zijn. Eén op de drie huwelijken strandt. Bij sommigen zelfs verschillende keren na elkaar. Nooit mogen we daar nooit te snel over oordelen. De pijn is groot. De pijn bij de kinderen misschien nog groter. Er zijn jongeren die aan een huwelijk maar helemaal niet aan beginnen.
Ze gaan wel samen wonen, voor zolang het goed gaat, hoor ik ze vertellen. Heeft liefde dan geen trouw nodig om te kunnen groeien? Draagt liefde dan niet in zich dat je het wilt laten duren, in lengte van dagen, tot de dood…? En dat je de trouw nodig hebt om door tijden van ‘droogte’ heen te komen?

Die twee mensen in Kana in Galilea trouwen. Op het feest zijn veel mensen, je trouwt tenslotte niet alleen met elkaar, je trouwt ook binnen een gemeenschap. Je wilt aan anderen laten zien dat je voor hem of haar gekozen hebt. Hij is mijn man! Zij is mijn vrouw! Het komt er vaak zo trots en fier uit! Maar de warmte van het begin blijft niet. Bij geen enkele relatie, dat mogen we best zeggen. Het is ook niet erg. Altijd raakt de wijn wel eens op.

En dan wordt het wel heel koud… Relaties staan onder druk. Er wordt veel gegeten vanuit de magnetron, ieder op de tijd die hem of haar uitkomt. Samen de dag afsluiten en gaan slapen zit er niet meer in. Wat doet men samen? In het verhaal van de bruiloft van Kana wordt eigenlijk het verhaal van elk huwelijk verteld. De wijn raakt soms op. Er is een heel mooi moment in dit verhaal, Maria die tegen Jezus zegt:
Ze hebben geen wijn meer. Maria ziet wat er aan de hand is. Hoeveel vrouwen (en ook mannen) hebben niet een kaarsje bij Maria aangestoken met de verzuchting: de wijn is op… Ik voel de liefde niet meer. Ik blijf bij hem om de kinderen. En dan het vertrouwen van Maria: ‘Doe maar wat Hij u zeggen zal.’ Maria zegt het over haar zoon Jezus. Maar rondom vele echtparen vandaag staan ook mensen die bewogen zijn op de liefde en de trouw.
God zij dank wanneer er mensen zijn op wie je kunt vertrouwen. Betrokken mensen die in de marge een hand toesteken. Ook op de bruiloft van Kana. De warmte is wel teruggekomen, het feest is doorgegaan, de trouw is niet verbroken.

Het is niet goed dat de mens alleen blijft… Daarom geeft God de Heer aan de mens een andere mens. ‘Hem-tegenover’ staat er letterlijk in het oerverhaal van de schepping. Dus om elkaar in de ogen te kijken. Dus om met elkaar te blijven praten. Dus om de vonk over te laten springen. Dus om steeds weer opnieuw de warmte in het gezin te brengen. De sleutel voor een goede relatie blijft communicatie.
De opdracht aan iedere mens, getrouwd of niet getrouwd, alleen door het leven gaand of met meerdere, is en blijft verbond, verbondenheid, Gods Verbond met mensen. Wanneer mensen een beetje meer in de gaten zouden hebben dat ze met hun gewone bestaan, misschien ook dat alledaagse ‘gemodder’, meewerken aan Gods verlangen, zou hen dat niet meer geestkracht geven om zich in te zetten voor trouw en liefde onder elkaar? ‘Doe het maar…’, zei Maria. Ze zegt het ook tegen ons. Blijf je best er maar voor doen. En blijf er in geloven. Dat is een grote kracht. Zo kan water weer wijn worden.

                        Joost Jansen o.praem.