Eenmaal geroepen, zijn ze op weg gegaan, al die mensen die gegrepen zijn door die eenvoudige boodschap van Jezus. Niet alleen deze apostelen uit het evangelie van vandaag. Tweeduizend jaar lang is dit zo gegaan. Vrouwen en mannen die zich hebben laten raken.

Ze hebben niet gekeken naar wat het henzelf allemaal zou opleveren. Net zoals die Jezus vinden zij dat mensen vrij en verantwoordelijk door het leven moeten gaan. Vrij, ja, om echt dat te doen wat je in je voelt opkomen. Maar ook verantwoordelijk voor de mensen die op je weg komen. Een boodschap van vrijheid en verantwoordelijkheid omdat God de mens, ieder van ons, zo heeft geschapen en Hij ons de opdracht heeft gegeven om die mooie schepping van Hem verder te helpen. God doet dus een beroep op onze eigen keuzes, op onze eigen creativiteit. En het belangrijkste dat Jezus al die mensen in handen geeft: verlos je naaste en verzoen je met elkaar. Zo werkt de Liefde.

De bisschop vroeg een tijdje geleden in Veghel aan mensen die zich inzetten voor de arme kant van Nederland: ‘Waarom doe je dit?’ Sommigen bleven steken in het maatschappelijke nut van hun inzet. De bisschop bleef doorvragen. Een vrouw antwoordde: ‘Bisschop, ik hoef mijn bijbel maar open te slaan, en dan weet ik het. Jezus heeft niet anders gedaan.’ Iedereen was even stil. Dat is een geroepen vrouw. En zo eenvoudige is het ook. Alleen: je moet het wél doen!

Ik raak er steeds meer van overtuigd dat wij als kerkgemeenschap, als parochie, ons meer zouden moeten bezighouden met de kern van de zaak en helder en oprecht er vooruit moeten komen. We halen het niet als we onze vieringen wat ‘opleuken’. Zouden we het halen als we meer Jan Smit in onze vieringen mixen? Moeten we een betere entertainer inhuren? Wat meer vuurwerk er in brengen? De beatmissen van vroeger hebben het niet gehaald. Een clown inhuren in een kinderviering, zou dat het nu zijn? Ik geloof het niet. De kern van de zaak is toch dat je je laat raken door wat je heilig is. Dat je persoonlijk er door verandert. Dat je anderen er in meeneemt. Jesaja in de eerste lezing getuigt er van. Plotseling komt er in zijn leven een moment waarop hij volledig geraakt wordt van binnen. Hij krijgt als het ware een deken van licht om zich heen geslagen. Het is net als bij iemand die plotseling wordt getroffen door een meisje, of een jongen die hem (of haar) volledig in vuur en vlam zet. Er is dan vaak nog een lange weg te gaan voordat het tot een huwelijk komt, maar dat eerste begin is toch wel heel bepalend geweest. Dat moment is een heilig ogenblik.

Jesaja is toen een lange weg gegaan. De leerlingen van Jezus zijn een lange weg gegaan, ook een weg met vele moeilijkheden. Al die anderen die tweeduizend jaar de boodschap van Jezus, die boodschap van verzoening en verlossing, hebben uitgedragen, ze zijn een lange weg gegaan. Ze zijn mensen van de lange adem. Men vraagt me wel eens: hoe kun je een fietstocht gaan maken van tweeduizend kilometer. Dat schrikt toch af? Ik maak geen tocht van tweeduizend kilometer. Ik maak zeventig kilometer, de volgende dag een honderd Dan weer tachtig. En op de lange duur heb ik tweeduizend kilometer gemaakt. Zo is het ook met dat rijk Gods. Je bidt eens wat, je doet eens wat. Je brengt die en die bij elkaar en elders heeft een ander een steuntje nodig in de rug. Je hebt het hier eens over de eerbied in Gods huis en daar is er weer een gezin waar iemand weggevallen is. Het is allemaal stukwerk, maar het staat wel in een perspectief, het visioen van Gods rijk. Misschien dat Onze Lieve Heer op het einde ziet dat er toch wel wat gebeurd is.

Is het zo eenvoudig? Een lange traditie van mensen heeft laten zien dat deze weg loont. Zijn er vandaag mensen die zich laten aanraken net zoals die vissers in het evangelie? Zijn wij het die willen veranderen en ons willen laren meenemen. Het is een boeiend avontuur. Ik kan ervan getuigen. Wie van ons zegt – gewoon vanuit zijn hart – ‘Hier ben ik?’En gaat mee op weg.

                        Joost Jansen o.praem.