Het seksueel misbruik van kinderen door ‘mensen van de kerk’ - religieuzen en priesters - houdt de gemoederen bezig. De media onthullen keer op keer nieuwe gevallen. Het is een plaag in vele landen. In West-Europa en Noord-Amerika komt het nu aan het licht.

 

Als kerkgemeenschap schamen we ons diep. In vroegere tijden hebben mensen van de kerk veel leed aangericht. We mogen het niet af doen met: ‘de tijden waren toen anders.’ Jezus zei: ‘Wie een van deze kleinen iets aandoet: een molensteen om de nek en in het diepe gooien…’.
 De nieuwsberichten hebben ook hun weerslag op de kerk van vandaag. Persoonlijk voelen vele religieuzen en priesters dat zij op een andere manier worden aangekeken. ‘Zou ook hij...?’ ‘En zij…?’ Zij lijden aan wat door medebroeders en –zusters is aangericht. Zij voelen ook dat de boodschap van Jezus die zij zo graag voor het voetlicht willen brengen, hieronder lijdt. Als kerkgemeenschap, als parochie, ervaren we dat kerkleden afhaken. ‘Bij zo’n club willen wij niet horen.’

 Laat ik van meet af aan stellen dat dit een zwarte bladzijde is in de geschiedenis van de kerk. In deze Goede Week – het moment waarop ik dit schrijf - past ons het boetekleed aan te trekken. Niet alleen dienen we openlijk te belijden dat er echt kwaad is aangericht Wij moeten tevens onze schuld belijden en bidden om vergeving en herstel. Verzoening is een van de drijfveren van het feest van Pasen.
 We mogen echter niet uit het oog verliezen dat de kerk meer is dan wat nu aan het licht komt. In de tijd waaruit al deze misbruik-berichten komen, waren er 62.000 religieuzen geëngageerd in de opvoeding van kinderen en jongeren. Zij hebben óók ontzettend veel moois tot stand gebracht. Met name bij jongeren die sociaal en intellectueel weinig mogelijkheden hadden.

De kerk was en is er nog steeds voor mensen in heel hun bestaan, van de wieg tot het graf.

De kerk brengt ons in contact met een grote Traditie van heiligen die in de loop der eeuwen prachtige voorbeelden hebben gegeven van zuiver en eerlijk leven. De kerk geeft ons een prachtige liturgie, het hele jaar door, met hoogtepunten als het vieren van Pasen, Kerstmis en Pinksteren. Maar ook het gewone dagelijkse gebed en de viering in ieder weekend wanneer wij even kunnen bijtanken en weer krachten opdoen voor de komende week. De kerk komen we overal in de wereld tegen. We hoeven in een ander land maar een kerk binnen te gaan en we zijn thuis. De kerk met haar rijke Traditie is voor ons een grote bron van hoop en troost. In de kerk ontvangen we inspiratie en vertrouwen. De kerk zal ons eens afgeven aan het eeuwige leven in God.
 Moet ik de kerk verlaten om een paar rotte appels? En me dan weer aanmelden als het beter gaat? Natuurlijk: één rotte appel kan de hele mand bederven. Maar daardoor ga ik toch niet ophouden met appels te eten?

 Wanneer we met Pasen vieren dat door duisternis en dood heen, Jezus Christus tot nieuw leven is gewekt, dan mogen we samen geloven en hopen dat ook onze kerkgemeenschap, door alle schade en schande heen, opnieuw een zuivere weg mag gaan. Omdat het gaat om ons hele bestaan!

 Joost Jansen o.praem.
pastoor Heeswijk-Dinther-Loosbroek