Je zou er bijna moedeloos van worden over alles wat onze rooms-katholieke kerk voor zijn kiezen krijgt. Je ziet hoe kwetsbaar je bent als kerkgemeenschap, ook tientallen jaren nadat er mensen van de kerk vuile dingen hebben gedaan. Het vele goede dat ook is geschied wordt niet meer gezien. Men is monomaan bezig al het vuil de kerk in de schoenen te schuiven.

Waar zijn alle voorbeelden van religieuzen die zich geheel en al gegeven hebben aan de opvoeding en verzorging van jongeren? Hoe velen hier in onze dorpen hebben niet op een kostschool of internaat gezeten en zijn daardoor in aanraking gekomen met een groot brok cultuur en hebben de kansen gehad om door te leren? Is dit nu ineens weg?

Het is niet mijn bedoeling hier de kerk te verdedigen. We moeten eerder door de wonden van de kerk heen ontdekken wat God ons hier wil laten zien. Thomas uit het evangelie moest dit ook. Hij zou alle gelijk hebben gehad om met al die ongelofelijke verhalen van een dode Jezus die opnieuw leeft, die kerk van toen de rug toe te keren. ‘Beuzelpraat’ hadden zijn vrienden - de medeapostelen - het nieuws genoemd van een paar vrouwen die Jezus na zijn dood gezien hadden. Jezus had zelfs gezegd dat ze door moesten gaan met zijn werk! En nu zeggen zijn vrienden hetzelfde: ‘We hebben de Heer Jezus gezien!’ Thomas staat bekend om zijn realiteitszin. ‘Dat is allemaal onzin’, zegt hij. ‘Een dode leeft niet meer, die is dood. Punt uit.’ Het antwoord aan Thomas, en aan ons? Jezus laat aan Thomas zijn wonden zien. ‘Kijk eens naar mijn kwetsbaarheid! Je zult mij voortaan alleen maar kunnen herkennen als je ook naar mijn wonden durft te kijken. Zonder de wonden in mijn lichaam ben Ik niets. Zonder de wonden in mijn handen waarmee Ik aan het kruis heb gehangen, ben Ik niets. Zonder de wonde in mijn zijde waar die soldaat Mij nog met zijn lans gestoken heeft, ben Ik niets. Thomas, houd dat goed in de gaten.’ En Thomas heeft het ineens door! Wij ook?

Beste mensen, onze kerk is een kwetsbare kerk. De mensen van de kerk zijn kwetsbare mensen. Ook ik word op die vuiligheid van een paar andere kerkmensen aangekeken. Het zijn de wonden van dit lichaam van de kerk die de aardse realiteit ervan laten zien. De kerk is geen volmaakt lichaam. Dat zouden we graag hebben, net zoals we er veel voor over hebben om ons eigen lichaam volmaakt te laten zijn. Crèmes en ander materiaal voldoende op de markt om de kwetsbaarheid te verbergen. Net zoals onze lichamen kwetsuren oplopen, net zoals wij in de loop van ons leven littekens oplopen, zo loopt ook onze kerk die op. Het getuigt van realiteitszin om dit te accepteren en dan toch trouw te blijven.

Natuurlijk weet ik dat er mensen zijn die wanneer hun partner in een verpleegtehuis terecht gekomen is, scheiden. Ze kunnen het niet aan dat de man, de vrouw, met wie ze getrouwd zijn nu ineens zó kwetsbaar is dat ze er niet veel meer aan hebben… zo zeggen ze dat. De apostel Thomas is ineens tot de ontdekking gekomen dat die wonden in het lichaam van Jezus juist helemaal bij Hem horen. Wij zien het op onze kruisen in onze kerken en huizen. Wij kunnen de kwetsbaarheid van onze kerk niet uitbannen. Dat hoort bij het christendom. Al die mistoestanden mogen natuurlijk niet. We moeten ook alles doen om dichtbij de slachtoffers te blijven, hen met liefde te omringen. Maar deze menselijke kerk de rug toekeren en je laten uitschrijven, is – lijkt me – geen optie. Niet vanwege het verlies van al die grandioze gaven die onze rijke Traditie ons schenkt. En ook niet omdat een bestaan waarin geen kwetsbaarheid is, niet bestaat. De volmaakte mens en de volmaakte maatschappij bestaan niet. We zullen altijd met de wonden moeten leven. Meer nog: we zullen door de wonden heen moet ontdekken hoe onze God groter is en liever dan al het vuil dat er ook is. Hij is een God die heelt. Hij is een God die mensen aanneemt ook al zijn ze beschadigd en gekwetst. Jezus heeft dit laten zien in zijn leven. Generaties mensen na Hem in die rijke Traditie van de kerk hebben dit ook laten zien. Op ons doet die gewonde Christus een dringend beroep om het ook te laten zien.

Doen we dit? Komende week?

 

            Joost Jansen o.praem.