overweging op 25 april  Hebben mensen wel behoefte aan geloof? Je kunt toch wel zonder? Velen vandaag hebben geen enkele boodschap aan wat in kerkelijke tradities wordt verkondigd. Ze werken vaak hard, nemen op geregelde momenten wat ontspanning. De televisie geeft vermaak, of het café, of de biljartclub, ‘en verder moeten we maar niet moeilijk doen’.

 God is langzaamaan uit het zicht verdwenen. En is religie misschien ook niet gevaarlijk als we horen van al die schandalen of het gekrakeel over kerkliedjes?

 En toch… er is soms een gevoel dat er iets meer moet zijn tussen hemel en aarde. En toch… komt er plotseling een ingeving die je aan het denken zet over wat ons overstijgt. Ik heb dat niet alleen in een kerk. Ik heb het ook als ik op mijn fietsje door de duinen rij en ineens de zon boven de zee zie. Ademloos mooi.

Wat er nu in dit verhaal van Jezus wordt gezegd staat niet ver af van deze gewone, menselijke ervaringen. Er is wel één verschil: in plaats van weer over te gaan tot de orde van de dag, nodigt Jezus ons uit om er wat mee te doen. Trek nu eens de consequentie uit het feit dat je geraakt bent. Wat wil het voor jóu zeggen? En zegt het je wat als een zieke in al haar kwetsbaarheid je ontroert? Voel je een appèl als beelden uit een land – ver weg – je hart sneller doen kloppen? Ben je verontwaardigd als een politicus een hele bevolkingsgroep buiten de deur wil houden? Voel je pijn als een pastoor een ander voor ketter uitscheldt?

Lieve mensen: dan ben je een geroepen mens. Roeping heeft altijd te maken met geraakt worden. Roeping heeft ook altijd van doen met je verantwoordelijk weten voor dit geraakt worden door God.

Steeds als je een innerlijk drang voelt om iets goeds, iets waars, iets moois op te bouwen dan is het God die je aanspreekt en roept, zo meen ik en geloof ik. Roeping is niets iets heel uitzonderlijks, of iets heel zeldzaams. Dat mensen totaal de consequenties op zich nemen van zo’n roeping dat komt minder voor. Soms gaat dit geraakt zijn als een nachtkaars uit. Maar vaker gaat men iets in die richting doen. En het is mooi als mensen zich totaal engageren in wat ze voor anderen kunnen betekenen.

Jezus gaat met zijn verhaal nog een stapje verder. Hij zegt: als je nu geëngageerd bent, als je nu een traject gevonden hebt waarmee je iets moois opbouwt (en dat kan ook zijn de opbouw van een gezin), blijf dan luisteren! ‘Mijn schapen luisteren naar mijn stem, ik ken ze..’ Gaat het hier niet om intimiteit? Is bidden ook niet zo iets? Gewoon blijven spreken met de Bron die je eens op dit spoor heeft gezet? Dit is heel bijzonder. Want dan blijf je geïnspireerd. Dan blijf je een geroepen mens. Dan weet je misschien ook anderen te boeien voor dat wat jou heeft geboeid. Enthousiasme werkt aanstekelijk. Het brengt mensen bij elkaar. Jezus heeft het over een kudde schapen. Hij wil niet dan iemand van deze schapen die zo in contact met Hem staan, verloren gaat. Mensen die geroepen zijn staan voor elkaar in. Zij vormen een veilig klimaat waarin de een de ander ondersteunt. Zo zou de kerk moeten zijn en is ze vaak ook, zo heb ik ervaren.

Lieve mensen, roepingenzondag gaat niet alleen over de roeping tot priester of religieus leven. In onze geseculariseerde samenleving is het van groot belang dat mensen gevoel blijven houden dat iedereen geroepen kan worden voor welk goed werk dan ook. Ik meen dat wanneer dit weer op de agenda staat, de specifieke roeping tot priester of religieus ook weer kans van slagen heeft.

Laten we elkaar roepen, laten we elkaar durven roepen. Niet alleen voor die beweging van Jezus onder mensen, ook niet alleen om het goede dat overal moet worden gedeeld, maar gewoon ook voor ons zelf. Want serieus op goede impulsen ingaan, maakt je zoveel rijker, maar je meer mens. Voor anderen die op jou wachten.

 

Joost Jansen o.praem.