Op mijn tocht naar Santiago de Compostela herinner ik me nog goed dat ik op een miezerige ochtend op een bergtop zit, tegen een klein gebouwtje aan, kijkend naar een groot ijzeren kruis. Het is de Crux de Ferro. Iedere pelgrim legt onder aan dat kruis een steen neer, symbool van de laatste ballast die je aflegt. Ik zit daar. In verte komt een andere pelgrim aanlopen.

 Hij ziet mij niet, ik hem wel. Hij staat stil voor het kruis, legt zijn steen neer, blijft tien minuten aandachtig staan, verzonken. Hij bidt. Hij loopt weer verder. Ik mag bij een intiem moment zijn. Wat gaat er in deze mens om?

Jezus is ook aan het bidden… Zijn vrienden zien dat. Wat zou er in Hem omgaan? Wat gaat er om in mensen als ze aan het bidden zijn? Heb je het er wel eens over met elkaar? Ik denk dat hierover weinig gesproken wordt. Het is super intiem.

Jezus is aan het bidden, helemaal alleen… Hij merkt: zijn boodschap slaat aan. Niet bij de mensen die met veel bravoure door het leven gaan. Zijn boodschap slaat aan bij kwetsbare mensen, mensen die weet hebben van hun eigen falen, mensen die geregeld hulp nodig hebben. Zijn boodschap haalt niet de krantenkoppen van zijn dagen. De eerste tegenwerking is er ook. Waar doe ik het voor? Voor die kleine schare? Waar houden die mensen mij voor? Zouden ze me zien als een merkwaardig type die nog vertrouwen heeft in God, die nog in God gelooft? Jezus blijft bidden… Wat wil God met Mij?

Wij bidden vaak anders. Als we bidden dan vragen wij van alles aan God. Dat God iemand geneest die erg ziek is. Dat God er voor zorgt dat mijn kind slaagt voor zijn examen. Dat God oorlogen laat ophouden en vrede sticht. Wij hebben vaak hele waslijsten van vragen aan God. God heeft het druk met alles wat wij Hem vragen. Zou Jezus ook zo gebeden hebben? Wie weet het?

Hij zegt: ‘Wie zeggen de mensen dat Ik ben?’ Hij heeft dus nagedacht over wie Hij voor mensen is, wat Hij voor hen betekent. Bidden wij ook zo? Denken wij wel eens na wat God van ons wil? En wat we voor andere mensen betekenen? Of kunnen betekenen? Praten we er wel eens met anderen over? Dat kunnen boeiende gesprekken worden, misschien net zoals in het stukje evangelie van vandaag.

De vrienden van Jezus vergelijken Hem met andere belangrijke personen uit hun traditie. Mozes, Elia, een profeet, allemaal mensen die in de loop van de geschiedenis richting gegeven hebben aan veel mensen. Dat is mooi van die vrienden. Ze zitten op de goede weg. Maar dan toch nog een vraag: ‘Wie zeg jij dat Ik ben?’ Een nogal confronterende vraag. Het lijkt wel op de vraag van ‘Hou je nog van mij?’. Een herkenbare vraag in menige relatie. De vraag wordt ook wel eens in een huwelijksrelatie gesteld... Verwarrend soms. Petrus durft het te zeggen: Jij, Jezus, bent de mens door God gezalfd. Jij drukt helemaal uit hoe God onder ons bezig zou kunnen zijn.

 

In de doopvoorbereiding met jonge echtparen werken we met stellingen. Een van de stellingen luidt: Ik wil mijn kind in de voetsporen van Jezus laten gaan. Dat wordt ervaren als wat ‘heavy’. Je kunt toch geen tweede Jezus zijn?, is de reactie van jonge ouders. Dat hoeft ook niet. Maar als we bidden mogen we wellicht ons wel eens afvragen of ik mensen samenbreng. Zo deed, doet, Jezus ook. Of ik door mijn gedrag wat vrede breng. Of ik anderen help wat meer hoop en vreugde in hun leven te ervaren. Of ik voor mijn mening durf uit te komen ook al wordt die mening in het huidige ‘ik’-klimaat niet zo gewaardeerd. Want dat deed, doet, Jezus ook. Dan kun je het best eens nodig hebben om te bidden. Want bij wat tegenwind zul je je innerlijk moeten verzorgen.

Wil je werkelijk wat van je leven willen maken, in goedheid, in vriendschap, in liefde, dan zul je moeten bidden. Bidden als innerlijk overleg, als inkeer, als dankzeggen voor wat je ontvangt. Bidden als gesprek met God. Wie zo bidt, groeit als mens, als gelovige mens.

 

Joost Jansen o.praem.

 

Wilt u reageren? Mail dan naar Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.