We leven in een maatschappij waarin we niets aan het toeval willen overlaten. Alles moet perfect op orde zijn. Veel mensen willen ook dat hun leven helemaal perfect wordt. Vaak hoor je dat bij overlijdens. Een naaste is dood en dat roept soms de reactie op van: het leven is maar zo kort. Ik heb me voorgenomen om er alles uit te halen.

Binnen deze maatschappij vieren we het feest van vandaag, Maria Tenhemelopneming. We vieren dat Maria haar voltooiing heeft gekregen ná haar dood. Ze heeft haar voltooiing gevonden in de hemel, bij God. Zo iets moet ons wel aan het denken zetten. Het staat zo haaks op waar wij gewoonlijk vanuit gaan. Durf ik daarop te wedden? Durf ik het erop wagen dat ik niet hier op aarde mijn voltooiing vind, maar eenmaal als ik dood ben, als ik opgenomen ben bij God? Het is een ongemakkelijke gedachte. Het lijkt ook zo onwerkelijk. Mikken op iets wat je niet kunt bewijzen en waarvoor zo weinig bewijsmateriaal aanwezig is! Maria Tenhemelopneming is een lastig feest. Want het gaat om iets wat aan die Maria ná haar dood gegeven is.

Maar hieraan is wel iets voorafgegaan. Maria is in haar leven heel wat doden gestorven. Denk je eens in: je bent als jong meisje (wat zal ze zijn geweest, 16 jaar?) zwanger terwijl je niet getrouwd bent. Je verloofde Jozef verbreekt de relatie niet en blijft je trouw. Je kind komt ter wereld in moeilijke omstandigheden, ergens ver weg van eigen huis, in een stal, in de winter. Dit kind – Jezus is zijn naam – gaat al snel zijn eigen weg. Je kunt Hem niet altijd volgen in zijn redeneringen, en toch blijf je Hem trouw en ondersteunen. Wanneer Hij een hele beweging op gang brengt, houd je soms je hart vast, maar je blijft Hem volgen. Hij wordt ook nog eens geliquideerd door de Romeinen. Wat misschien nog erger is: de leiders van je eigen volk wijzen Hem af. Zo heeft Maria steeds opnieuw ervaren dat er een verder is dan al deze ervaringen. Een normaal mens zou al duizend doden gestorven zijn.

Tot het einde van Maria’s leven heeft zij steeds opnieuw duizend angsten uitgestaan want die jonge kerk van Jezus werd geregeld vervolgd en zij had in die jonge beweging een spilfunctie. Zij was de moeder van Jezus en omdat Jezus helemaal met God verbonden was, werd Maria al heel vroeg beschouwd als de Moeder van God… Ze zou eens weer met Hem verbonden zijn, zo geloofde zij. Net zoals dat wanneer iemand sterft waarvan de man of vrouw eerder gestorven is, wij zeggen: nu zijn ze daar Boven weer bij elkaar. Maar de volheid bij Maria is dan net even wat anders…

In onze westerse samenleving waarin het geloof in een hiernamaals een noodlijdend bestaan leidt, vieren wij vandaag dat de voltooiing van een mensenleven voorbij de dood is. Maria Tenhemelopneming is geen gemakkelijke boodschap. Het is wel een aantrekkelijk perspectief. Zou het ook daarom zijn dat we in een Mariakapel een Weesgegroet bij Maria bidden? Als zij voor ons niet een levende persoon is, dan zouden we dat toch niet met volle overgave doen? In haar hebben we reeds een menselijke moeder die ons kracht geeft om bij alle moeilijke momenten in ons leven, en bij de vreugdevolle, van harte te blijven vertrouwen. Er is steeds een verder aan alles wat moeilijk en lastig is. Zelfs aan de dood. Hier in het ondermaanse hoeft niet alles perfect en afgewerkt te zijn. De voltooiing van ons leven ligt aan de andere zijde van ons bestaan.

Het geloof in een verder aan de dood maakt wel dat we meer ontspannen in het leven nú kunnen staan. Wie er op vertrouwt dat hij zelf niet alles hier en nu hoeft te klaren, ontvangt gemakkelijker de ondersteuning om vruchtbaar in dit leven te staan. Wellicht mogen we dan een keer die woorden van Maria uit haar hooglied in de mond nemen: ‘Mijn hart prijst hoog de Heer. Van vreugde juicht mijn geest om God, mijn redder…’ Het ging niet om haar eigen persoontje, het ging Maria om wat God met haar wilde doen. Het hoeft ook niet altijd te gaan om ons, het mag gaan om wat God met ons wil. Dan zullen ook wij voltooid worden, eens… Maria is reeds ten hemel opgenomen. Het zal ook ons gebeuren.

 

Joost Jansen o.praem.