Hij is door zijn abdij in Engeland gestuurd om mensen hier tot vrijheid te brengen. Hij is er van overtuigd dat de boodschap van Jezus mensen vrij kan maken.

Innerlijk vrij. In zijn tijd waren veel mensen angstig want overal hingen boze machten in de lucht. Misschien net zoals vandaag want ook nu zijn veel mensen bang, bang voor krachten uit het buitenland, bang voor te veel allochtonen die ons werk afnemen, bang voor allerhande ziekten. Zo voelt men dat. Welk vertrouwen geven wij door? Zo’n feest als van de heilige Willibrord geeft ons een duwtje in de rug.

Wil je iets doorgeven, dan moet je het wel eerst zelf ervaren hebben, denk ik. Je geeft bijvoorbeeld aan je kinderen of kleinkinderen nooit iets abstracts door. Het gaat altijd om iets waarvan je zelf vindt dat het belangrijk is voor je bestaan. Bijvoorbeeld eerlijk in het leven staan.
Of kunnen vergeven. Of mild zijn en mensen tot elkaar brengen. Of een ander bemoedigen in plaats van steeds maar weer met kritiek komen. Wanneer je ervaren hebt dat dit belangrijk is, dan geef je het ook gemakkelijker door. Is dit het geloof dat we doorgeven? Of zijn het gewoon maar wat levenservaringen?

Het zijn levenservaringen. Maar het is ook geloof, het is ook vertrouwen. Is dat het geloof en het vertrouwen van onze kerk? Ja, zeg ik. En onmiddellijk voel ik dat het een kwetsbare uitspraak is. Want onze kerk – in Nederland én in veel andere landen - bestaat uit mensen die grote tekorten kunnen hebben, zelfs misstappen. En toch mogen we zeggen – op het feest van de heilige Willibrord – dat dit het geloof is van onze kerk.
Want dit geloof maakt dat mensen zich inzetten voor anderen. In de krant stond deze week hoeveel armen er door de kerken in Nederland geholpen worden. Bijvoorbeeld studieboeken in een eenoudergezin. Of net dat kleine beetje extra om niet van de honger om te komen en tevens het leven menselijker te maken. Onze diaconiegroep Lichtpunt weet er alles van. En naar Kerstmis toe is er weer de kerstpakkettenactie.

Maar is ‘goed doen’ het enige dat we aan geloof en vertrouwen kunnen doorgeven? Toen Jezus zijn vrienden zegende voordat Hij voorgoed verdween, gaf Hij hun veel meer mee. Natuurlijk moesten ze goede werken doen, de werken van barmhartigheid: armen te eten geven, dorstigen te drinken, naakten kleden, zieken en gevangenen bezoeken, zorg voor de doden. Maar geloof en vertrouwen doorgeven houdt ook in dat je mensen gevoelig houdt voor het mysterie van God, voor innerlijkheid, voor spiritualiteit, voor de zaken van de heilige Geest.
Hoe gebeurt dit? Ik heb leren bidden doordat ik anderen zag bidden. Ik heb gevoel gekregen voor spiritualiteit en innerlijkheid toen ik een medebroeder – het is lang geleden – zag zitten voor een icoon en intens in gebed was. De een zal zeggen: pure tijdverspilling, maar zeg je dit ook als je met je man of vrouw in alle rust en stilte bij elkaar bent? Is dat niet ook een moment van verinnerlijking van de relatie. Met God gaat het evenzo.
Om een relatie in liefde op te bouwen moet je gewoon tijd kunnen verliezen, voor de ander. Je innerlijke vrijheid groeit zo ook. En dan kom ik mensen tegen die in heel hun kwetsbaarheid op het einde van hun leven rozenkransen verslijten, zo veel wordt er mee gebeden.

De heilige Willibrord heeft het christelijke geloof gebracht in Nederland. Brengen wij het geloof rond in ons dorp, gewoon door wie we zijn? Misschien hebben we er niet veel woorden voor, maar als je kleinkind ziet hoe vóór het eten je even bidt en een kruisteken slaat, dan geef je wel wat door… Je geeft wel wat door als je je kinderen, je kleinkinderen meeneemt naar een gezinsviering, of gewoon een kaarsje bij Maria komt opsteken. Je geeft door de veiligheid die God geeft, het vertrouwen van een grote gemeenschap.

Je geeft door dit alles… God zelf door.