Zou het vandaag ook kunnen gebeuren? Dat er een goed mens eerst bejubeld wordt en even later wordt gedood? Zinloos geweld? Jalousie? Of misschien achterdocht omdat die ander wel eens meer macht zou kunnen krijgen? In Ivoorkust weten ze er alles van. En Alphen aan de Rijn ligt vers in het geheugen.

Gebeurtenissen uit de laatste weken, niet helemaal vergelijkbaar met wat er 2000 jaar geleden in Jeruzalem gebeurd is, maar toch… Het zijn de zelfde mensen.

Laten we niet te snel zeggen dat zoals wat Jezus overkomen is, dit vandaag niet meer gebeurt. Er is sindsdien veel verbeterd, zeggen we soms. De techniek heeft een hoge vlucht genomen. We verplaatsen ons vliegensvlug van A naar B. We hebben toch ook betere wetten en regels, zelfs internationaal? Hoe staat het echter met de instelling van mensen? Is ons hart in de loop der eeuwen milder geworden en liefdevoller? De technische mogelijkheden van mensen hebben zich razendsnel ontwikkeld, maar ook de capaciteit tot liefhebben?

Daar rijdt Jezus op zijn ezeltje, het is het lastdier van die dagen. Je zou vandaag zeggen: Hij rijdt in een bestelwagen, geen luxe personenwagen met airconditioning en cruisecontrole. Een lastdier, het zegt veel over deze mens. Ze zeggen van Hem in zijn tijd: Hij is het lam Gods dat de zonden van de wereld draagt. Hij pakt de ellende van veel mensen op zich, al die mensen die hij in die drie jaar van zijn openbare leven is tegengekomen. De vrouw die een dochter heeft verloren, de man die geen werk heeft, twee mensen die elkaar een erfenis betwisten, een nog jonge mens die het leven niet meer ziet zitten. Die lasten heeft Hij op zich genomen. Daar rijdt Hij dan, op zijn ezeltje. De mensen maar juichen, want dat willen mensen: zich vergapen aan een ander die net iets meer heeft gepresteerd. Maar niet lang daarna draait het vaak om: hoge bomen vangen veel wind. Wie zijn hoofd boven het maaiveld steekt…

Zou dit allemaal vandaag ook kunnen gebeuren? De vraag stellen is hem beantwoorden. Helaas wel, dus. Bejubeling en even daarna verguizing, het is van alle tijden. Nu gaat het er wel om hoe je als gevierde mens hiermee omgaat. Jezus zegt niet veel in het verhaal van de intocht, Hij is eerder zwijgzaam, zoals in heel het proces dat de komende week zich zal afspelen. Hij blijft bij zijn kern, bij zijn hart, bij zijn missie. Ik zou nog wel eens de neiging hebben om eens flink mijn ongenoegen te spuien en te klagen over de ondankbaarheid van mensen. Stank voor dank. Hij niet. Het is net of Hij het voorzien heeft én het doorziet. Zo is de mens. En als later Jezus gegeseld en geslagen uit het paleis van Pilatus wordt gebracht, zegt deze: Ziet de Mens. Zou zó de mens bij uitstek bedoeld zijn? Niet mensen die meebewegen met de waan van de dag. Niet mensen die zich laten leiden door figuren als Paul de Leeuw. Ziet de Mens: deze Jezus die gewoon trouw blijft aan zijn missie, zijn opdracht om het hart van de mensen te keren naar God. Een boodschap van liefde, vertrouwen, vergeving en verzoening. Zoet en zuur, want liefde en vertrouwen staan ons wel aan, vergeving en verzoening vragen meer van ons.

Met Palmzondag gaan we de Goede Week in. Het is een heilige week (zo worden deze dagen in de romaanse landen genoemd). Het is een week waarin het gaat om de kern, de essentie, van ieder mensenleven. Het gaat om vreugde (de jubel), het enthousiasme en de vreugde om een gevierd mens, dat zien we vandaag. Maar het gaat ook om de Mens die helemaal afgebroken wordt omdat Hij gewoon ten diepste goed is en dit rondom zich heen verspreidt. Het gaat om de Mens die zich laat gebruiken en waarvan God zegt: daar blijf Ik bij. Ik – God -  blijf bij Hem.

Hij blijft ook bij ons. Hij blijft bij de moeder die een kind verliest. Hij blijft bij de jonge mens die het leven niet ziet zitten. Hij blijft ook bij ons in ons alledaagse leven. En wij? Blijven wij bij Hem in deze Goede Week?

 

Joost Jansen o.praem.