Ergens is er een plaats waar een priester een hele bijzonder manier heeft om zijn boodschap te delen met anderen. Hij gaat iedere dag in een café aan een tafeltje zitten en zet een kaartje voor zich met de tekst: ‘Vertel mij je verhaal met God.’ U staat verbaasd over het aantal mensen dat even (of het kan ook wat langer zijn) bij hem aan tafel gaat zitten. En de priester luistert.

Hij luistert naar de verhalen van mensen. Af en toe zegt hij wat. Meestal niet veel want hij luistert. Hij blijft luisteren. En soms koppelt hij het verhaal van die mens, met al zijn vreugde maar meestal ook met zijn verdriet, aan het verhaal van God.

De startvraag is natuurlijk bijzonder. De vraag is niet: Hoe gaat het met je? Heb je nog wat nieuws te vertellen? Neen, de vraag is: Vertel mij je verhaal met God! We worden onmiddellijk op een andere golflengte gebracht. De prietpraat voorbij. Het gaat om de kern. De basis is echter steeds: luisteren en nog eens luisteren. Ik denk dat er heel wat tussen die twee mensen gebeurt als ze zo aan het spreken zijn. Ik zou best eens willen weten wat daar gezegd wordt. Maar dat krijg je niet te horen en dat is goed. Deze gesprekken behoren tot de categorie van de intimiteit.

Ik vermoed, ik weet het eigenlijk wel zeker, dat de verhalen heel verschillend zijn. Ieder ervaart God op zijn of haar manier. Gelukkig dat God vandaag minder schrik en angst oproept dan vroeger. God werd toen door heel wat mensen ervaren als een strenge God die mensen oordeelt, misschien wel veroordeelt. Vandaag is dat minder, maar het is echt niet helemaal verdwenen. Daarom is het ook zo goed als Jezus zegt dat God zozeer de wereld heeft liefgehad dat Hij zijn eniggeboren Zoon heeft gegeven om ons leven te geven. Leven geven, eeuwig leven zelfs. Het kan niet op. Het is niet zomaar een beetje, het is gewoon leven in overvloed. Zo is God ook.

God is dan wel niet meer de strenge angstaanjagende God, maar voor nogal wat mensen is Hij wel een tandeloze god geworden, een slappe god, een god die je af en toe erbij haalt als het je uitkomt. Die god is maar een treurig aftreksel van wat Hij eens geweest is. Ik denk dat die mensen zich een beetje vergissen. Het wordt dan een god naar eigen maaksel, een god die je je zelf geschapen hebt. Als je met deze god verder wilt dan blijkt hij al snel op te lossen in jouw eigen gelijk. Hij blijkt geen gesprekspartner te zijn, geen bondgenoot. Mozes zegt (eerste lezing): ‘De Heer is een barmhartige en medelijdende God, groot in liefde en trouw.’ Mozes heeft gevochten met God. Hij heeft zelfs een keer gezegd: schrijf mij dan maar uit je boek als je niet mee gaat in wat ik wil met uw volk. Dat is krasse taal maar het duidt wel op partnerschap. Voor Mozes is God als een vriend, in goede en kwade dagen, in het oneens zijn en het samen eens zijn. Ook dit is mooi.

God wordt nog al eens gekoppeld aan tegenspoed. ‘Als mensen echt in nood zijn dan komen ze wel weer naar de kerk’, hoort men zeggen. Ik betwijfel het. God is niet de oplossing voor ons tekort. Hij lost ook onze problemen niet op. Van Jezus leer ik goed te kijken waar het omgaat, wat werkelijk van waarde is. Hij noemt dat oordelen, Dat is iets anders dan veroordelen. Bij oordelen gaat het om onderscheiden: wat brengt mensen bij elkaar? Wat brengt scheiding en verdeeldheid? Waar zijn structuren die mensen onderdrukken? Waar worden mensen tot vrijheid gebracht? God is en blijft een God van bevrijding. God is barmhartigheid en medelijden in actie.

Ik heb eigenlijk een beetje ‘mijn verhaal met God’ aan jullie verteld. Heel verschillende beelden van God. Een veelheid aan beelden. Minstens drie zegt de Kerk op dit feest van de heilige Drie-eenheid. Is God nu Iemand die zich maar steeds aanpast aan de menselijke omstandigheden? Ja, net zoals een vriend en tochtgenoot, net zoals een vader of een moeder, net zoals de goede geest die ons bezielt. Onze God is de Levende, de God van mensen.

Dit is – voorlopig - mijn verhaal met God.

Welk verhaal hebt u?

 

Joost Jansen o.praem.