Haar zoon was als militair om het leven gekomen door een zelfmoordaanslag in Afghanistan. Negen Afghaanse kinderen werden ook gedood. Na de eerste rouw nam zij een videoboodschap op om de ouders van die gedode Afghaanse kinderen een hart onder de riem te steken. Later is ze hen nog gaan opzoeken. Tot grote verwondering en waardering van die Afghaanse ouders.

Dit is rouwverwerking, maar meer dan dat. Het is het leven van haar zoon eren én vruchtbaar maken. Die vrouw was afgelopen woensdagavond onder ons bij het Veteranenconcert in Heesch. Zij laat zien dat het leven van een jonge militair én zoon niet voor niets is geweest. Hij leeft verder door dat mensen, liefdevolle mensen, hem gedenken.

Dit gebeurt ook hier. Op een feest als Sacramentsdag staan we er nog extra bij stil. Wat eens gebeurd is, gebeurt opnieuw onder ons opdat het ons sterkt voor de dag van vandaag en morgen. Jezus die brood neemt, het breekt en zegt: dit ben Ik. Zo ook met een beker wijn, beker van verbond: dit ben Ik. Neem mij op. Kauw op Mij, staat er letterlijk in het evangelie. Straffe taal maar wel te verstaan als we ons indenken hoe die moeder ook heeft moeten kauwen, huilen, en zich weer herpakken na de gewelddadige dood van haar zoon. Geen leven wordt overgedragen dan dat er ook pijn is. Barensweeën, geboortepijn. We zouden het graag anders hebben. We stellen ons de vragen: hebben we dit verdiend? Neen, natuurlijk niet. Maar alles wat waardevol is, ook zo waardevol om het door te geven, dat alles gaat gepaard met inspanning, met pijn.

Dan heb je wel nodig dat je gesteund wordt, door anderen, ook door mensen met meer levenservaring in de loop der eeuwen. Daarom lezen we verhalen van een Mozes die het volk van God door de woestijn heeft geleid. Iedere dag vonden ze voldoende voedsel. Ze voelden aan dat het wel een wonder moest zijn. Iedere dag voedsel voor deze dag. Geef ons heden ons dagelijks brood, dat bidden we in het Onze Vader. Die bede in het Onze Vader heeft de gave van het manna in de woestijn als achtergrond. Zo putte Jezus zijn gebed uit de ervaringen van zijn traditie. We worden ook gesteund door wat er op de avond van Witte Donderdag gebeurd is. Jezus nam brood, Hij nam de beker wijn, en Hij zei: Dit ben Ik, gebroken en gedeeld. Een kernmoment dat we iedere keer weer in deze kerk herhalen, hier en over de hele wereld. Voor velen, voegde Hij er aan toe. Dat is veel, dat is ook voor ons vandaag.

Maar we worden ook gesteund door mensen om ons heen, vandaag. Daarom hebben we bij een sacrament altijd een gemeenschap nodig, zeker bij het heilig Sacrament van de eucharistie. In je eentje kun je geen eucharistie vieren, is er geen ‘mis’. In onze geïndividualiseerde maatschappij is dit geen vanzelfsprekendheid meer. Bijeenkomen in deze kerk, steeds maar weer, is dus een duidelijk signaal dat je echt anderen nodig hebt. Die gemeenschap van de kerk is er ook buiten het kerkgebouw. Die gemeenschap is er als je met elkaar praat aan de tap in het café, als je elkaar tegenkomt in het dorp, als je elkaar ontmoet bij een verjaardag. Delen mensen dan hun leven met elkaar? Soms wel, vaak niet genoeg want er is nog veel eenzaamheid. En onverschilligheid. Ik kom ook nog veel verharding op gezichten tegen en dat is niet goed…

Heb ik het nu gehad over de eucharistie, het sacrament van de eucharistie? Ja, in een veelheid aan betekenissen. Het gaat over het geheim dat Jezus aanwezig komt in ons midden. In woorden, want in het verhaal van het evangelie spreekt Hij ook tot ons, maar heel bijzonder in het Heilig Brood dat we zo dadelijk gaan ontvangen. Het gaat tevens om elkaar op te nemen, om elkaars leven te delen. En tenslotte gaat het om het waardevolle van je eigen bestaan door te geven aan anderen, zoals die moeder van de gedode militair in Afghanistan.

Leven is toch de moeite waard om het door te geven? Leven wil je toch niet voor je zelf alleen houden? Wanneer je anderen niet toelaat in je bestaan, dan bloedt leven dood. Wanneer je je leven deelt met anderen, door pijn en moeite heen, dan bouw je iets duurzaams op. Dan verandert onze samenleving. Ik ben er heilig van overtuigd.

            Joost Jansen o.praem.