Er valt een mooie kaart op de deurmat. Margot en Hans gaan trouwen, lees ik. Onmiddellijk krijg ik een ander gevoel in me. Ik ken Margot en Hans al heel lang. De laatste jaren ben ik ze een beetje uit het oog verloren. Maar nu deze kaart. Allerlei herinneringen komen in me op.  Ook vertedering dat deze twee die ik van jongs af aan ken nu de grote stap gaan nemen en zich aan elkaar verbinden, voor goed. Tegelijkertijd ken ik stelletjes waarvan ik het huwelijk heb ingezegend en die later uit elkaar zijn gegaan. Bij de eerste vreugde over dat goede bericht komt ook de realiteit van onze dagen, de ernst van de zaak.

Ik kijk in mijn agenda: gelukkig, ik kan. Ik schrijf onmiddellijk de datum in. In de dagen daarna komen wat ideeën voor een cadeau, want je wilt ze ook iets mee geven voor die lange tocht, samen. Ik bereid me voor. Niet dat ik lang hoef na te denken over een bruiloftskleed zoals die mensen in het evangelie, dat ligt bij mij wat gemakkelijker. Maar ik kom natuurlijk niet in mijn dagelijkse kloffie zoals ik dat soms zie bij kinderen van een overleden vader of moeder. Er wordt me dan gezegd dat ze zichzelf willen blijven. Dat je misschien voor een ander je je wat inspanning getroost, komt klaarblijkelijk niet in hen op. Neen, op een bruiloft bereid je je voor. Want liefde en trouw, het verbond van twee mensen, moet met zorg omringd worden.

Echter iedere keer, in iedere viering in deze kerk, wordt ons een verhaal verteld waarin het gaat om een uitnodiging om in verbondenheid met elkaar te leven. In liefde zelfs. Iedere keer weer wordt een bruiloftsmaal klaar gemaakt, want brood en wijn verschijnen op deze tafel. Er is iedere keer weer in deze verhalen en in het gebaar van brood en wijn de vraag of je je leven wilt delen met elkaar, omdat God zijn leven wil delen met ons. Daarom heeft Hij ons Jezus gezonden, ons geschonken. Roept het de zelfde reacties in ons op als bij die mooie uitnodigingskaart voor het huwelijk van Margot en Hans? Zijn we ook bezig met ons voor te bereiden? Trekken we onze goede kleding aan?

De verhalen die we in de herfst horen, gaan allemaal een beetje over de toekomst. Het lijkt wel alsof ze de winter even willen overslaan. Ze gaan over een wereld die nog voor ons ligt maar die we nu wel kunnen voorbereiden. Anders komt die wereld er geheid niet. Ergens in de Bijbel staat een spreuk die me erg aan het hart ligt: Waar het visioen ontbreekt, verwildert het volk. De evangelieverhalen die we horen in de herfst vullen dat visioen in. Als alles tot voltooiing is gekomen, dan is de samenleving als… een bruiloftsmaal. Dan zijn mensen bij elkaar met de beste bedoelingen, zijn ze bij elkaar om de liefde en trouw te vieren van bijvoorbeeld Margot en Hans. Het gaat hen dus om de liefde en de trouw van een andere mens, niet van henzelf. Dat is een mooi verschil: om de liefde en de trouw van een ander, en dan zal het ook wel voor henzelf zijn…

Dit geldt niet alleen voor die bruiloft van Margot en Hans. Dit verhaal wordt ons ook verteld omdat het met onze samenleving van doen heeft. Dit bericht van God valt op onze gezamenlijke deurmat. God zegt ons: beste mensen van Heeswijk-Dinther-Loosbroek het gaat Mij om een bruiloft! Dus: voorbereiden dat feest! Er is werk aan de winkel om nu alvast je klaar te maken. Het gaat nu om liefde en trouw. Natuurlijk weten we dat er veel scheidingen zijn, niet alleen onder echtelieden maar ook tussen groeperingen, tussen volkeren. Maar we weten ook dat mensen bestemd zijn voor liefde en trouw. Dat het meer dan ooit nodig is dat die liefde en trouw weer eens centraal komen te staan. Dat een samenleving zoveel anders wordt als mensen met genegenheid naar elkaar staan.

Bij een bruiloft gaat het altijd om een ja-woord. Als wij er hier nu eens, met elkaar, er van uitgaan dat God ‘ja’ op ons heeft gezegd en bedelt om ons ‘ja’ op Hem, wordt ons bestaan dan anders? Als we in onze dagelijkse praktijk nu eens uitgaan van een ‘ja’ op elkaar, krijgen we dan geen andere wereld?

Joost Jansen o.praem.