Ze komen uit de kerk. Bij Jezus was dat de synagoge. Ze komen uit de plaats waar ze verhalen hebben gehoord over hoe mensen God ervaren en wat dit voor hun leven kan betekenen. Ze zingen en bidden. Ze laten de woorden én de stilte op hen inwerken. En dan komen ze thuis. Ze komen een zieke moeder tegen of een kind dat zijn kont tegen de krib gooit of de realiteit dat je werkeloos bent of de e-mailbox die boordevol zit…
Het lijkt een wereld van verschil. Ligt er een kloof tussen wat we hier in de kerk doen en ons dagelijkse bestaan? Wat heeft ons geloof met onze alledaagsheid te maken? Ze komen uit de kerk. Er wordt je gevraagd hoe het geweest is of iemand heeft al koffie gezet of je hoort ineens dat die en die gebeld heeft of… Vind je dit gewoon of zeg je toch: God zij dank… Misschien is het wel zo eenvoudig…
Ik ben tegen een geloof dat zich alleen maar afspeelt op zondag of als je er voor in de stemming bent. Want wat is geloof waard als je je beste kleren er voor moet aantrekken, of dit nu echt je goede kleren zijn of dat het overdrachtelijk bedoeld is? Wat is een geloof waard als je echt je best moet doen en je je in bochten moet wringen om er iets van te kunnen begrijpen? Ik meen dat geloven te maken moet hebben met de alledaagse dag.
Gelukkig word ik geholpen door wat vandaag de lezingen uit onze Bijbel ons willen vertellen. Want Jezus kan dan wel mooi in de synagoge van Kafarnaüm aan het meer van Galilea zijn godsdienstige plichten hebben voldaan, als Hij bij Petrus thuis komt dan komen van alle kanten de dagelijkse vragen weer op Hem af: de schoonmoeder ziek, zieken die om verlichting vragen, mensen die een bemoedigend woord willen horen. Je kunt het je zo goed voorstellen. Hoe bewaak je je hart bij zoveel vragen? Hoe blijf je open voor alles en ieder? Ik vind het een lastige opgave en velen met mij.
Ik ken mensen die zich op geregelde tijden terugtrekken voor wat bezinning. Ook de regelmaat van een moment stilte op de dag kan wonderen verrichten. Ik ken gezinnen waar ouders en kinderen ’s avonds de dag besluiten door elkaar bij de hand te nemen, even een kaars aan te steken en te vertellen wat er goed is geweest én waarvoor je hulp wilt vragen. Ze besluiten met een gebedje. Jezus deed niet veel anders toen Hij zich aan het einde van de dag terug trok om te bidden…
Wat gebeurt er wanneer zulke momenten heilig voor je worden? Er groeit een kracht van binnen. Het is niet de kracht van spierballen en van de grootse praat. Het is een innerlijke kracht die ook innerlijk vuur kan worden. In alles wat je doet en laat blijf je verbonden met je hart. Mensen merken dit. Sommigen zijn er bang voor en vluchten in geschreeuw en geblaat zoals die boze geesten die door Jezus dan toch maar het zwijgen wordt opgelegd. Anderen daarentegen voelen zich aangesproken en vragen zich af hoe dit in henzelf te laten groeien. Want het is wel aantrekkelijk om met innerlijke kracht in het leven te staan.
‘Wie weet te buigen voor iemand of iets wat groter is, die kan stormen doorstaan’, hoorde ik deze week zeggen. De stormen van het bestaan. Ze zijn er, ook vandaag. Je hoeft ze niet op te zoeken, ze horen bij ons alledaagse bestaan. Het is onzinnig om ze te lijf te gaan met veel geweld. We kunnen ze beter weerstaan met onze innerlijk kracht en de steun van een gemeenschap. Dit vieren we nu, in deze eucharistie. We ontvangen voedsel om ons innerlijk te voeden, we voelen de wederzijdse bemoediging doordat we samen zijn, luisteren naar de verhalen van God en mensen en bidden om die kracht van Boven. Jezus heeft niet veel anders gedaan al heeft het bij Hem een uitzonderlijke uitwerking gehad. Wij mogen het iedere keer weer doen, niet alleen in het weekend maar ook gewoon op een bepaald moment in de dag. Dan wordt geloof alledaags én blijft geloven bijzonder.
Joost Jansen o.praem.