Bij de Geestelijke Gezondheidszorg kloppen meer mensen aan, hoorde ik deze week. Mensen met stress, mensen eenzaam, mensen die geen richting meer weten. Er is te weinig menskracht om al deze mensen te helpen. Meer nog: vanwege de bezuinigingen moeten mensen die hulp nodig hebben zelf financieel meer bijdragen.

 

  En dat geld hebben ze vaak niet omdat ze juist te weinig orde op zaken hebben, of omdat het geld er gewoon niet is. Waar zijn de vier mannen die deze mens helpen?

 

Natuurlijk wordt er veel gehost en gesprongen in deze dagen. Men zoekt elkaar op. Carnaval is een sociaal feest. Echter niet iedereen viert carnaval. Er zijn genoeg mensen die, zoals die lamme in het evangelie, lamlendig terzijde liggen, vaak niet zichtbaar voor anderen. In onze parochies hebben we goede werkgroepen om mensen nabij te zijn. En toch… er blijven mensen die zichzelf vaak aan het oog van anderen onttrekken. Waar ligt dit aan? Is er ergens een schuldige aan te wijzen, want dat doen we toch geregeld? Wie heeft gezondigd? Wij willen zo graag een oorzaak of zelfs een schuldige aanwijzen. Dan  blijven we zelf tenminste buitenschot. Die oorzaak of die schuldige is altijd elders of iemand anders. Maar soms is er helemaal geen duidelijk aan te wijzen oorzaak of is er helemaal geen schuldige! Het is gewoon zo gekomen en niemand heeft er part nog deel aan. Behalve dan degene die eenzaam of verlaten is, die de lasten van de verwarring draagt. Waar zijn de vier mannen die deze lamme dragen?

Om geholpen te worden zijn er twee nodig: de lamme en de mensen om hem heen. De lamme zal zelf wel moeten verlangen en willen om er uit te komen. Hoeveel goede mensen er ook vandaag zijn, ze kunnen niets als de lamme niet zelf wil veranderen, als hij zelf niet wil genezen. Geholpen willen worden, vraagt om overgave en  vertrouwen. Je moet jezelf weten te geven. Die lamme in het evangelie laat zich in een laken knopen en door het dak zakken. Daarvoor moet je wel je kunnen overgeven.

Maar er moeten ook mensen zijn die bereid zijn om te helpen. Dat zijn er velen in onze parochies. Ze vinden soms ook creatieve oplossingen om een lamme daar te brengen waar hij wordt aangeraakt, getuige de vier mannen in het evangelie. Via onze dienst Lichtpunt, of de bezoekgroepen, maar ook gewoon met aandacht voor je buren in de straat, gebeurt er al veel. Maar er zijn niet genoeg mensen, anders zou de vraag niet zo groot zijn. Wat is er voor nodig om één van die mannen (of vrouwen) in het evangelie te zijn? Het allerbelangrijkste is wel: bewogen kunnen zijn om een ander. Je moet zijn verlangen, zijn hoop, zijn geloof willen zien. Je hoeft en vraag ook niet onmiddellijk af te doen met ‘dat is psychisch’. ‘Psychisch’ is ook reëel, iedere mens is de moeite waard, met alles wat hij of zij met zich meedraagt.

Wij vieren carnaval. Kunnen we ook nu het verschil maken? Kan Carnaval een feest zijn waarop we elkaar vreugde brengen? Is Carnaval een feest waarop we elkaar dragen? Het plezier dat van velen uitstraalt, is ook van invloed op wat diep in ons leeft. Jezus heeft het over ‘de zonden vergeven’. Dat is iets zoals: van binnen op orde raken. De grootste gave aan elkaar is misschien wel dit laatste. We kunnen nog zo veel helpen, we kunnen nog zoveel plezier aan elkaar beleven en geven. Als niet in ieder van ons de zaken op orde zijn, dan… Ja dan blijven we vragen, dan blijven we het uiterlijke plezier opzoeken, maar van binnen blijft het hunkeren naar aandacht en hulp.

Laten we deze dagen gebruiken om intens te genieten, van binnen op orde. Dan groeien we als mens. Dan zijn we mensen die door vertrouwen gedragen worden en zelf ook weer vertrouwen geven.

 

Joost Jansen o.praem.