Angst is een slechte geleider. Je veilig voelen opent daarentegen perspectieven. Een vriendengroep was een weekendje weg. Een van hen is ernstig ziek, dodelijk ziek. Hij zegt tegen zijn vrienden: bij jullie voel ik me veilig. Geen angst, maar vertrouwen. En dat gevoel van veiligheid, dat vertrouwen, kan bergen verzetten.

 

Die leerlingen van Jezus worden – na zijn gewelddadige dood - door de schrijvers van het Nieuwe Testament neergezet als angstige mensen. En dat is wel een beetje te begrijpen. Wat hangt hen boven het hoofd als de charismatische leider uit hun midden is weggenomen? Jezus gaf veiligheid, met Hem konden ze bergen verzetten. Uit jalousie is Hij gedood en het is heel gewoon - toen en vandaag – dat die jalousie op de leerlingen overspringt. Ook zij zijn hun leven niet meer veilig. Zijn ook wij niet huiverig om voor onze overtuiging uit te komen. ‘Ga jij nog naar de kerk?’ En het venijn zit ‘m in dat woordje ‘nog’. Als gelovige christenen hebben we vandaag de wind niet mee.

 

En toch… Pasen is het ultieme ‘en toch’. Er is een dode, en toch… Mensen zijn angstig en sluiten zich op, en toch… Alles lijkt verloren, en toch… Pasen is het ‘en toch’ van God op de wederwaardigheden, op de ups en downs van ons bestaan. De vrienden van Jezus trekken zich terug in een bovenzaal, ‘en toch’ ervaren ze opeens dat Hij in hun midden is. De vrienden zijn angstig, ‘en toch’ voelen zij dat Hij veiligheid schept in hun bange en angstige gemoed. ‘En toch’ gaan ze getuigen.

Nu moet er wel wat meer gebeuren. Louter op een gevoel kun je je bestaan niet bouwen. Een gevoel gaat voorbij zoals verliefdheid voorbijgaat. Een gevoel is een prachtige start maar gevoelens bedriegen soms ook. Een gevoel van veiligheid opent ons meestal wel om verder te gaan, om niet te blijven staan bij wat ons aan verdriet en gemis overkomen is. Hoe ga je dan verder?

Ik lees dat de eerste vrienden van Jezus, die kerngroep waarmee de hele kerk begonnen is, zijn gaan vertellen. Ze hebben met elkaar de verhalen gedeeld. Weet je nog wel van toen? En van die vijf broden en twee vissen? En van dat dode meisje dat weer rechtop ging zitten! Ze kunnen het niet stil houden. Waar het hart van vol is, stroomt de mond van over. Ze vertellen niet alleen wat ze hebben meegemaakt, ze plaatsen ook wat met Jezus is gebeurd in een geschiedenis. Een heilsgeschiedenis. We hebben het allemaal gehoord in de eerste lezing en in het evangelie. Het Oude Testament, dat Eerste Verbond, wordt erbij gehaald. Toen en toen is er ook al zo iets gebeurd. Bij de profeten. En lees de psalmen er maar eens op na. Het is als het ware een familiegeschiedenis. De geschiedenis van de grote familie van God. Over een ome Sjef van vroeger die je niet hebt gekend maar waarvan de verhalen nog steeds worden verteld. En tante Marietje niet te vergeten. En dan neem ik spontaan namen van mensen die juist in het Eerste Verbond op kernmomenten aanwezig zijn geweest: Jozef en Myriam-Maria. Door die verhalen worden de ervaringen die je zelf meemaakt zoveel gewoner. Je kunt ze invoelen. Je gevoel krijgt body. Je komt zelf in een traditie te staan. Je hebt leven ontvangen, je geeft ook weer leven door!

Zou dat getuigen zijn? Vertellen wat je hebt meegemaakt en dat je veilig bent omdat er van je gehouden wordt? Dat is toch wel zo fundamenteel in ieders leven. En hoe luisteren we naar elkaar zodat je je verhaal kúnt vertellen? Verhalen vertellen verbindt. Door verhalen te vertellen, groei je aan elkaar. Daarom dat er in iedere viering in de kerk verhalen worden verteld. Oude verhalen. Maar door de kracht van de heilige Geest kunnen we begrijpen en voelen dat ze met ons leven te maken hebben. Verhalen vertellen is echt wat anders dan maar wat kletsen. Met verhalen vertellen breng je ervaringen over. De ervaring van een man die erg ziek is en zich veilig voelt, wat de toekomst ook brenge moge. De ervaring dat een kind nog zo weerbarstig kan zijn, maar wel je kind blijft en object van de onvoorwaardelijke liefde. De ervaring dat wanneer je deelt, je er niet armer op wordt, zelfs rijker.

Zullen we deze verhalen met elkaar delen? Opdat we elkaar veilig maken!

Joost Jansen o.praem.