Overweging op 15 juli 2012.

Hoe gaan we op weg? Nu bedoel ik niet alle bagage die we in onze auto of caravan, in onze koffer of in onze fietstassen proppen wanneer we op vakantie gaan. Ook al let je nog zo op bij het inpakken, je neemt altijd te veel mee. Hoe gaan we op weg? Met welke intentie?, die vraag zouden we ons ook kunnen stellen. Dan hoeft het helemaal niet te gaan over reizen en vakantie houden. Dan kan het gaan over met welke instelling je op weg gaat. Gaat het alleen om de dolle pret en om de kratten bier waarmee je enorme muren kunt bouwen op de camping? Of gaat het om tot rust te komen en nieuwe energie op te doen? Gaat het om andere mensen te ontmoeten en je horizon te verbreden?

Met welke instelling zendt Jezus zijn vrienden op weg? Met welke instelling is Amos uit de eerste lezing gezonden naar de mensen van zijn tijd? Met welke instelling gaan wij op weg? Want zijn wij hier niet bijeen om ook wat na te denken over hoe wij in het leven staan? Die leerlingen hebben niet veel bagage bij zich. Er wordt zelfs gezegd dat ze maar het hoogst noodzakelijke mogen meenemen, hooguit een paar sandalen en de kleren die ze aanhebben. Dat maakt je wel afhankelijk van je omgeving! Je hebt niets achter de hand om je te kunnen verschuilen. Het maakt de tocht vol risico’s. Gelukkig dat ze met zijn tweeën gezonden zijn. De weinige zekerheid die ze hebben, is dat ze samen zijn. Maar is dat een zekerheid, ook vandaag? Zoveel vriendschappen en liefdes sneuvelen onderweg...

Met welke intentie gaan wij op pad? Zijn we gericht louter op ons zelf? Of is het onze intentie een ander te ontmoeten? Wat is daarvoor nodig? Op de allereerste plaats: luisteren. Pas nog hoorde ik iemand vertellen hoe goede ontmoeting zij had gehad: ‘Ik heb alles kunnen vertellen.’ Of haar gesprekspartner zich ook heeft kunnen uiten, vertelt het verhaal niet. Maar er is meer. Luisteren is belangrijk, maar je luistert ook als de mens die je bent, met al je bewogenheid, met je eigen passie. Kennen we onze eigen bewogenheid, onze eigen passie? En durven we er aan toe te geven? Als ik het nieuws volg dan kan ik me soms kwaad maken. Dat ‘kwaad maken’ zegt iets van mij, van mijn bewogenheid. Ik kan me kwaad maken als steeds opnieuw blijkt dat ondanks de crisis sommige verantwoordelijken, bijvoorbeeld bij de banken, nog steeds niets hebben begrepen en geleerd. Maar ik kan ook ontroerd worden als ik zie hoe de ene mens de ander helpt ondanks het feit dat er vroeger bedrog in het spel is geweest. Er is dus toch vergeving mogelijk, denk ik dan. Hele diepe vergeving, want anders slooft hij zich niet zo uit.

Jezus zendt zijn vrienden uit om te doen wat Hij allemaal zelf zou willen doen. God zelf heeft Amos gezonden om profeet te zijn. Om aan de mensen te vertellen wat Hij ze te zeggen heeft. Een profeet is namelijk een spreker en een doener namens God. Ook aan ons wordt dit spreken en doen toevertrouwd. Het klinkt wat groots en dat is het in wezen ook. Maar het komt hier wel op neer.

Wat wil God met ons? Dat we gelukkig zijn en dat we ons in ons netwerk, in de vele relaties waarin wij staan, veilig voelen. Het klinkt zo eenvoudig en is zo aantrekkelijk. Maar ook zo moeilijk. Want er zijn overal stoorzenders. Er zijn stoorzenders in onze economie want er is een financiële crisis. Er zijn stoorzenders in onze politiek want de verlangens liggen ver uiteen en velen keren zich naar eigen voordeel. Er zijn stoorzenders in onze kerk want het wordt er allemaal niet ontspannener op. We kunnen ons wel een andere wereld wensen, maar die is er niet Die andere wereld, met wat meer harmonie en vrede ligt wel binnen handbereik. Maar alleen als wij er aan werken. Amos werd door God gezonden om te doen zoals Hij het gedaan zou hebben. Jezus zond zijn vrienden omdat Hij het niet in zijn eentje aan kon. Vandaag heeft Hij ons nodig. Niet om geweldige wereldhervormende dingen te doen. We hoeven alleen maar te handelen vanuit onze bewogenheid om mensen, vanuit onze passie voor harmonie en vrede. Alleen maar… Dat is al uitdagend genoeg. Het gaat er tenslotte om hoe we op weg gaan. Het gaat tenslotte om de intentie…

Joost Jansen o.praem.