In de schaduw van de verkiezingen hebben we deze week ook 11 september herdacht. Bescheiden, zegt men. Maar hoe kun je bescheiden een aanslag op de Twin Towers in New York met 3000 doden herdenken? En dan de dagelijkse aanslagen in het Midden Oosten. Niet te vergeten het geweld op andere plaatsen. Soms is het om moedeloos te worden. Hoe houden mensen het vol om steeds opnieuw zich in te zetten voor vrede? Ik ken mensen die het doen. Waar halen ze de kracht vandaan?

Wanneer je in moeilijke situaties terecht komt dan zoek je vaak naar voorbeelden van andere mensen. Er zijn er altijd wel iemand die iets dergelijks hebben meegemaakt. Wij doen zo iets iedere keer hier in de liturgie van onze kerk: ervaringen van anderen ophalen door middel van verhalen. Zoals de verhalen van vandaag. Want het gaat bij Jezus om zijn plaats te bepalen in het grote geheel. ‘Wie zeggen de mensen dat Ik ben?’ Wist Hij het niet? Had Hij een identiteitscrisis zoals je dat soms bij pubers tegenkomt? Bij pubers is het heel gewoon, dat duurt niet te lang. Maar Hij? Jezus, die toch Gods Zoon is? Onvermoeibaar heeft Hij zich al een aantal jaren ingezet, maar welk nut heeft het? Veel mensen die Hij tegenkomt blijven onverschillig, op een paar vrienden en volgelingen na.

We krijgen niet voor niets een extra lezing over een man die – 500 jaar vóór Jezus – een moeizame weg is gegaan. Hij durfde zich te laten slaan, hij durfde het lijden aan. Wie kan dat? Toch wordt zijn verhaal opgetekend. Misschien omdat mensen toen en vandaag aanvoelen dat hij een voorbeeld geeft. Te moeilijk om na te volgen, maar toch… Hij voelt dat die onzichtbare God naast hem blijft staan. Zijn verhaal wordt een kracht voor Jezus die ook wil ervaren dat God naast en achter Hem wil blijven staan. Dit verhaal kan ook ons tot kracht zijn… Je hebt zulke voorbeelden nodig om door te kunnen gaan, tegen de verdrukking in.

Kennissen van mij zijn vorig weekend naar Sarajevo gegaan om twintig jaar na die bloedige oorlog een vredescongres te houden, drie dagen lang. Veel leiders van allerlei verschillende kerken, vele vertegenwoordigers van allerlei godsdiensten hebben met elkaar geleefd en met elkaar geleerd. Er is geen aanslag geweest. Wel heeft men veel begrip ervaren. Het kan dus wel! Het kan dus wel dat je vanuit de verschillen met elkaar van gedachten wisselt. Het kan dus wel dat je probeert te begrijpen wat die ander van binnenuit bezielt.

Er is nog steeds veel geweld in onze wereld, tot in onze eigen kringen toe. Verbaal geweld, fysiek geweld, moord en doodslag. En het begint allemaal doordat mensen elkaar niet willen verstaan, zich niet voor elkaar willen openen. Het begint allemaal heel dichtbij. Want ook in onze dorpen is er huiselijk geweld, ook hier willen mensen elkaar de loef afsteken en hebben ze daar veel voor over. Wat in het klein hier gebeurt, gebeurt in het groot op wereldschaal. Hoe te handelen?

Er zijn mensen – en ik leer van hen – die steeds opnieuw weer de moeite nemen om door te gaan. Anderen haken af en houden het voor gezien. Zij niet. Ik ben soms jaloers op ze. Wat is hun geheim? Bij sommigen weet ik wat hun geheim is. Ze zijn zo geraakt van binnen dat ze steeds opnieuw proberen om anderen te bereiken. Ze zorgen er wel voor dat ze medestanders hebben, vrienden die hen bemoedigen en bevestigen. Zoals Petrus dat bij Jezus doet: Jij bent de Christus. Jij bent onze voorganger naar een betere wereld. Het is een grote genade wanneer je dit overkomt. Bevestigd te worden.

Kunnen we dit bij elkaar? Ik bedoel echt dat je ook die bevestiging en die bemoediging kan geven aan diegene die nu naast je zit. Je hoeft even niet verder te kijken! Wij kunnen niet naar verre streken gaan om daar vrede te gaan stichten. We kunnen wel verzoening brengen waar onenigheid heerst. Dat ligt wel binnen ons bereik! Zoals Franciscus bad…

                                   nu volgt het gebed dat achterop het boekje De zondag vieren staat.