Kinderen roepen onverwachte gevoelens bij ons op. Een neef van mij, zeer hoog opgeleid, drukke baan. Zijn vrouw en hij krijgen een kindje. De jonge vader wordt ineens een heel ander mens. Hij is gespecialiseerd in het zo efficiënt mogelijk laten verlopen van processen in grote fabrieken en dan staat hij daar met een klein meisje in zijn armen waarvan hij het proces niet kan versnellen. Kinderen doorbreken onze vaste patronen.

Is het daarom dat Jezus een kind in het midden zet? Zijn vrienden hebben ruzie gehad: wie is de belangrijkste? We heeft de beste papieren om het succes van Jezus te kunnen verzilveren? Jezus echter ziet de gewone mensen voor wie Hij gekomen is. Zoals mensen vandaag met hun vragen: Hoeveel ga ik er op achteruit bij deze crisis? Kan ik de hypotheek nog wel betalen? En de studie van mijn kinderen? Maar ook vragen als: Hoe lang moet iemand lijden om dood te mogen gaan? Dat zijn de vragen van vandaag, dat zijn wel de vragen waarvoor die Blijde Boodschap van Jezus richting wil geven. Richting geven, geen oplossingen of antwoorden. Wij blijven zelf verantwoordelijk. Zelf zullen we stappen moeten ondernemen.

Welke richting biedt Jezus aan? Kijk eens naar dat kind. Laat je raken door de kwetsbaarheid maar ook door het vertrouwen in toekomst dat er vanuit straalt. Willen groeien, willen ontdekken, willen spelen. Dat zegt een kind ons. Daarvoor willen ouders alles over hebben, of – tenminste – zouden ze alles over moeten hebben, want we weten dat het soms ook anders gaat…

Jezus plaatst een kind in het midden als antwoord op wat er aan vooraf is gegaan. Hij is bezig met zijn eigen toekomst. Hij ziet dat het Hem zijn leven kan gaan kosten. De Mensenzoon – dat is Jezus zelf – wordt overgeleverd in de handen van mensen, en ze zullen Hem uiteindelijk doden. Jezus voorvoelt het. Het lijden, de dood, het omgaan met een naderend einde, Hij gaat het niet uit de weg. En Hij plaatst een kind in het midden. Want een kind zegt ons: er is leven, er is toekomst. Een kind is bemoediging en kan ons door moeilijke momenten heen halen, alleen al door zijn uitstraling. Een oma is stervende, vorige week. Haar schoondochter is zwanger, oma richt zich op het leven dat ze niet meer zal zien maar dat wel verder gaat. Oma hebben we deze week begraven. Maar zij geloofde wel: er is leven door de dood heen.

Jezus plaatst dat kind in het midden, niet om erbij stil te blijven staan. Het kind wijst richting. Het kind relativeert. Met alle kopzorgen die mensen zich maken, die wij ons maken, zouden we eerder moeten kijken naar dit kind dat in ons midden wordt geplaatst. Onze grote projecten worden dan misschien een beetje minder groot, maar we leven wel gemakkelijker. Onze ambities kunnen we dan wat bijstellen want wat levert het op den duur op? Ben ik gelukkiger als ik een nog luxere auto koop? Moet ik perse zoveel keer op vakantie? Als je zelf kinderen hebt, weet je je vaak wel iets te ontzeggen. Alles kan niet op de zelfde manier doorgaan als daarvoor. Een kind brengt je weer in de realiteit. De realiteit dat je leven ontvangen hebt om er verantwoordelijk voor te zijn. Om leven door te geven aan een volgende generatie.

Het zou in ons bestaan niet moeten gaan om de vraag naar de macht, ook niet om winnaars of bezitters. Het gaat niet om ambities of prestaties, niet ik, niet jij staat in het midden. Het kind komt in het midden, God incognito. God spreekt ons aan in zo’n kind. In zijn spoor gaat het om vrede, recht, barmhartigheid. We mogen de oproep van God ook ontdekken in de mensen zonder gestalte of luister. Jezus vereenzelvigt zich met hen. Dat is duidelijk een opdracht aan zijn volgelingen.

Kunnen wij die nabijheid van God laten zien? Laten we vaker een kind in ons midden plaatsen. Niet als een nieuwe afgod, maar om ons te laten raken. In een killer en harder wordende wereld hebben we dit nodig.

Jezus plaatst een kind in ons midden. Hoe reageren we nu?

Joost Jansen o.praem.