De dag van Wijchen.
Zo staat de tweede dag van de Vierdaagse bekend. En dat is een taaie, hoewel voor de 50 km lopers wel een stukje korter.
We moesten de Maasdijk tussen Balgoy en Niftrik bedwingen. Dat kost je bijna 2 uur, en geloof me dat is lang. Bovendien zie je mensen lopen in de verte waar jij nog naar toe moet en voor je het weet zakt de moed je in de schoenen. Maar gewoon de ene voet voor de andere blijven zetten, dan kom je er vanzelf.
Om 4 uur eerst een half uurtje fietsen naar de start en op weg. Het scheenbeen meldde zich direct, dus vanaf het begin was het devies: “rustig aan”. Dat lukte aardig en op deze manier was het goed te doen. Gelukkig, want ik was er eerlijk gezegd wat bang voor. Onderweg Wim Smits goeiedag gezegd, die in Alverna op zijn bas zat te blazen en bekenden van fanfare van Nederasselt, die in Balgoy muziek maakten, begroet en om kwart voor elf pitstop bij Inge in Wijchen, waar de 40- en 50 km routes bij elkaar komen. Suzanne, schoonmama, nichtje Willemijn en onze hond Jessie waren er ook bij en niet te vergeten Marion Coenraad, de de 40 km loopt met twee vriendinnen. De tocht in dit goede gezelschap voortgezet. We doken direct het bruisende centrum van Wijchen in waar ook de 30 km lopers zich bij ons voegden. En dat is ietsje teveel voor de nauwe straatjes, dus opstopping. Gelukkig was er genoeg te horen en zien en duurde het niet al te lang. Vervolgens ging het richting Beuningen. Onderweg Lisa Kroesen met haar familie uit Ulft tegen het lijf gelopen. Lisa is een meisje van 13 jaar dat ook voor de stichting ALS loopt. Vorig jaar heeft zij een eigen actie voor ALS op touw gezet waar SBS6 toen veel publiciteit aan gaf. Dat resulteerde in een bedrag van 15000 Euro. Dit jaar is het wat minder, maar even goed een bijzondere prestatie voor zo’n jonge meid. Merkwaardig dat je meteen een band voelt met mensen die je helemaal nog niet kent, maar zich inzetten voor hetzelfde doel.
Tussen Beuningen en Weurt werd ik opgebeld door een verslaggeefster van dagblad Trouw die mij onder het lopen telefonisch een interview afnam. Later op de Wedren (start- en finishlocatie) werd ik nog uitgebreid op de foto gezet door een fotograaf van die krant. Vrijdag verschijnt een artikel (met foto dus) over onze sponsoractie.
Het was rose woensdag in Nijmegen en dat betekent dat de homoseksuelen in de stad centraal staan. Die dossen zich zonder uitzondering in het rose uit met kleding, pruiken en wat je allemaal nog meer kunt bedenken. En de muziek: smartlappen natuurlijk. De binnenstad stond op zijn kop, want die lui weten wat gezelligheid en feesten is! Even blijven hangen om de sfeer te proeven en je zou bijna vergeten dat je door moet lopen, want om 5 uur sluit de afmelding en dan ben je uitgevallen.
Om kwart voor 4 binnen en genoten van een welverdiend pilsje. Maar intussen was Maria ook binnengekomen en ik had haar telefoontje gemist. Ze was om 4 uur binnen en had geen problemen gehad. Vlak voor binnenkomst trof ze Jan van Erp die de binnenkomende lopers vanaf de opgestelde tribune zat te bekijken. Hij had twee frietjes in zijn hand maar die werden door Maria en haar loopmaatjes met succes opgeëist.