Op 2 december vorig jaar beloofde ik dat we de lezers van de Hadeejer.nl op de hoogte zouden houden van
onze bezoeken in Roemenie. Ik schreef toen: dat het begin gemaakt was en dat er nog een hele weg te gaan was.
Op 28 februari zijn we, mijn  collega Helma en ik, laat in Codlea aangekomen.  Codlea ligt ongeveer 200 kilometer van Boekarest vlak bij de stad Brasov, in de Karpaten.
Het weer was wel prima, niet echt koud. Soms zelfs een stralende zon!  Maar gedurende deze week veranderde dat en een week later lag er weer volop sneeuw en was het beren koud.

De eerste morgen op het dagcentrum hebben we weer iedereen ontmoet en bijgepraat over hoe het was. Ook nu is er weer een vol programma. Mee werken met de volwassen en kindergroepen, huis bezoeken, een bezoek aan het kinder tehuis en aan het psychiatrisch ziekenhuis Mina 1 Mai.

We zagen dat het dagprogramma van de volwassenen prima draait. Ze komen voortaan 4 dagen en zijn verdeeld in groepen van 3 verschillende niveaus. Later zagen we ook dat dit veel rust brengt in het lokaal. Iedereen weet zijn plek, hangt zijn jas op en begint met zijn werk. Ze weten wat de bedoeling is en helpen elkaar ook onderling. Over het kinderprogramma zijn wel veel vragen, dat verloopt nog niet zoals ze willen. Dit komt voornamelijk doordat de kinderen onregelmatig komen en niet op tijd op het dagcentrum zijn. Hierdoor is er moeilijk een vast programma te realiseren. Verder lopen de ontwikkelingsniveaus erg uit elkaar en hebben een aantal kinderen gedragsproblemen. We hebben vragen gesteld over het programma, over de doelen die ze willen bereiken en achterliggende problematieken. De groep met kinderen is gegroeid en er zitten echte boefjes bij. Niet makkelijk om de goede combinaties te maken. Deze week zullen we ons daar veel op gaan richten.

Met Mihaela, een begeleidster van het dagcentrum zijn we op huisbezoek geweest bij Gika. Hij heeft een herseninfarct gehad en heeft moeite met lopen, en praten, mogelijk gaat hij zijn rechteroog verliezen door een infectie. Het is even schrikken als we hem weer zien, hij is ontzettend mager geworden. Wij kenden hem als een grote, stevige man met een stralend humeur. En gelukkig heeft hij dat laatste nog, we krijgen een stevige hand van hem. Hij gaat ook enthousiast aan de slag met het werk dat Mihaela meegebracht heeft voor hem. Vanaf volgende week is het de bedoeling dat hij weer naar het dagcentrum komt dus dat gaat gelukkig de goede kant in.

De dag erna zijn we met Emma, ook een begeleidster van het dagcentrum, op huisbezoek bij Micky geweest. Een meervoudig gehandicapte jongen, blind en met epilepsie. We nemen wat speelgoed mee om te kijken hoe hij daarop reageert. Zijn oma vertelt wat ze allemaal voor hem doet en wat haar zorgen zijn. Zoals zijn slikproblemen. Een indrukwekkend bezoek.

Woensdag met Marian, een vrijwilligster, door de wijk Malin gewandeld. Zij gaat daar de kinderen voor het dagcentrum Rafael ophalen. Nu is het beter weer dan vorig jaar maar dat maakt het niet minder troosteloos. En bij sommige huizen kun je eigenlijk niet bedenken dat daar mensen in wonen. Je wordt hier wel stil van.

De zelfde dag zijn we naar het kindertehuis geweest, dit is voor kinderen met een ernstige handicap, zowel geestelijk als lichamelijk. Zij zijn achtergelaten door de ouders of de ouders zijn niet meer in staat voor hen te zorgen. Je kunt hier wel zien dat er met zorg gewerkt wordt. De kamers zijn in heldere kleuren geschilderd, boven de bedden hangen mobiles of een windgong. Er worden in een aparte kamer eenvoudige activiteiten aangeboden.
De handicaps van de kinderen die we zien zijn wel heftig. Bij ons zouden die in een vroeg stadium behandeld geweest zijn. Denk hierbij aan zeer ernstige vergroeiingen of waterhoofdjes. We zijn onder de indruk van dit bezoek..

Op vrijDAG zijn we met medewerkers van het dagcenrum en enkele jongeren van een kerkgemeenschap naar Mina-1-Mai, het psychiatrisch ziekenhuis, gegaan. We mochten deze keer zonder problemen naar binnen maar er werd nog wel gevraagd of we een fototoestel bij hadden. Dat is absoluut niet toegestaan. De jongeren gingen boven op de gang muziek maken en zingen. Hierop kwamen de patiënten op af en deden enthousiast mee. Wij zijn met koffie en koekjes naar de slaapzalen gegaan. Bijna iedereen heeft een eigen mok maar soms is het te triest voor woorden want dan drinken ze uit een lege yoghurtbeker of een leeg jampotje. In de slaapzalen liggen gemiddeld 9 à 10 patiënten bed aan bed. De bedden zijn oud en het beddengoed heeft zijn beste tijd ook gehad. Toch is er ook verbetering, in de eetzaal is opnieuw betegeld waardoor het er vriendelijker uit ziet. En buiten is er een nieuw  gebouw gezet waar ook activiteiten plaatsvinden.

Na dit bezoek sluiten we de week met de cliënten af op het dagcentrum. Het is alweer weekend, voor hen althans, wij beginnen met onze laatste evaluatie  en een etentje in het dagcentrum. Heel gezellig. Hierin bespreken we de afgelopen week en spreken onze waardering uit voor de ontwikkelingen die we gezien hebben maar ook voor de gastvrije ontvangst bij iedereen. Over 4 weken komen de medewerkers van Rafael naar Nederland.

De laatste dag bezoeken we Brasov, gaan naar de zwarte kerk en met de gondel naar boven, de berg Tampa op. Met een geweldig uitzicht.

In Oktober 2010 ga ik samen met enkele collega’s weer terug Roemenie. Dat zal dan het afsluitend bezoek zijn van een twee jarige samenwerking tussen Cello, centrum voor mensen met een verstandelijk beperking en Rafael in Roemenië.

Martien van der Wijst, Heeswijk-Dinther