Dit lijkt het scenario voor een boze droom waar geen einde aan komt. Het is echter Dintherse realiteit, gelegen in een bosperceel in het Aa-dal, vlakbij Govert Juijn.

Ik zie een oneindig pad tussen de bomen door slingeren. Ze zien er troosteloos kaal uit, alsof er hier een plaatselijke bui zure regen is gevallen. De kiezels kraken bij elke stap die ik zet onder mijn voeten. Aan alle zijden zie ik de metershoge schutting om me heen.
Wat een ‘Karwei’ moet dat geweest zijn om die schuttingdelen het bos in te slepen. Daar waar staatsbosbeheer er de handen vol aan heeft om het illegaal dumpen van afval tegen te gaan, heeft hier de gemeente Bernheze, in de persoon van Ad Donkers, een oogje dicht geknepen.
Bijgestaan door Hieke en Jan heeft Ad Donkers het toegestaan dat een deel van het bos in het Aa-dal omheind is. Met een duur woord heet dat Land-art. Dit fenomeen is voor de liefhebbers op zeven plaatsen tussen Den Bosch, Tilburg en Eindhoven te bewonderen. Via internet heb ik even de begroting van dit project opgespoord. Daar kan een gemiddelde voetbalclub uit de Jupiler League nog een puntje aan zuigen! En het resultaat van al die centen? Nou, van deze Stek zakt mijn Broek af! Misschien komt dat omdat ik niet zo kunstzinnig ingesteld ben als de bedenkster Ivonne van der Velden.
Zij omschrijft het kunstwerk als volgt: “Ik wil het bos door omsluiting ontsluiten en de bezoeker laten zien hoe bijzonder deze plek is. Door het licht buiten te sluiten met een hoge schutting, en daardoor het donkere en verstilde karakter van het bos te benadrukken, keert het bos in zich zelf. In het omheinde bos is het stil en leeg. De schutting houdt licht en geluid buiten. De prullenbakken maken een vervreemde indruk en geven het bos een verwarrende recreatieve functie, want wie wil hier nou zitten?”
Met de laatste woorden van de kunstenares ben ik het volledig eens. Wat ik echter niet begrijp is dat je als kunstenares niet wilt dat je werk gezien wordt. Ik bedoel: in plaats van een bordje bij de ingang van het bos staan er metershoge brandnetels.
Dat probleem heeft de kunstenares bij haar tweede kunstwerk getackeld. Als je tegenover Dijkhoff het weggetje in fietst, richting het kasteel, kom je langs ‘het open veld’. Waar eerder de hangjongeren van onze gemeente een eigen ruimte kregen in het Aa-dal, nabij de Heeswijkse voetbalvelden, is er nu een stek gemaakt voor de buitenmens. Een IBN’er mocht zich namens de gemeente en de kunstenares uitleven en heeft een stuk van het open veld kort gemaaid.
Zo ontstond, volgens de kunstenares, een ‘strak omlijnd eiland van orde en netheid in een natuurlijke omgeving, waar het gras hoog en wild mag groeien’. Oftewel een wonderschone afwerkplek, ter bevordering van het bedrijven van de liefde in de natuur. Zodra het gras twee kontjes hoog is… Mijn verbazing was dan ook groot toen ik geen condooms aantrof in het kastje wat bij het kunstwerk geplaatst is, maar oordoppen. Zijn die voor de passerende fietsers en voetgangers, die het gekreun niet aan willen horen? Het kastje zelf had trouwens meer bezoek dan het kunstwerk. Een familie oorwurmen was tussen de oordoppen aan het snuffelen. Waarschijnlijk waren ze op zomervakantie: dit jaar geen Landall, maar Land-art. Hollander die ik ben heb ik natuurlijk een setje oordoppen mee naar huis genomen. Die zijn deze zomervakantie prima van pas gekomen. Want onze kinderen hadden geen geweldig weer, gingen niet naar Landall dit jaar en raakten ook niet bepaald opgewonden van de Land-art kunstwerken. Gelukkig waren de oordoppen krijsbestendig.
Kortom: Ivonne, Ad, Hieke, Jan en de gemeente Bernheze, bedankt! Jullie hebben de uitspraak rondom kunstbeleid op de site van de gemeente waargemaakt. Het is inderdaad meer dan alleen kijken, luisteren en bezoeken…Het heeft mij een rustige zomervakantie opgeleverd! 

Berry van de Wetering