Weer een wit weekend. We wandelen rond het gymnasium en de abdij langs  taferelen van sloop en hoop. Boven de Elektratempel zien we ganzen in v-formatie vliegen. Ook van de patertjes en nonnetjes, zoals de Romeinse dakpannen die op het markante transformatorhuisje liggen wel worden genoemd, zijn er een paar gevlogen. De sloop van gymnasiumgebouw nummer 3 is in volle gang. De gymzaal heeft bijna het loodje gelegd. Door het stalen skelet verschijnen in wit gehuld de nieuwe gymnasiumhallen en het klokkentorentje van het oude gymnasium uit de tijd van de priesteropleiding.

De nooduitgang en hoofdingang van nummer 3 zien er dramatisch uit, de klimop geniet in de zon voor de laatste keer van zijn hoogtepunt. De punt op de i van gymnasium staat er nog. Er is dus nog hoop dat het de i van inspiratie en identiteit zal zijn bij het ontwikkelen van nieuwbouwplannen op de sloopplek. Het kunstwerk is intussen in alle stilte van het voorplein overgebracht naar het oud-nieuwe gymnasium, waar het nu aan de achterkant bij het parkeerterrein rust als op een kerkhof achter de kerk. Een rol in het park aan de voorkant als visitekaartje en symbool van het gedachtegoed van een gymnasium zat er blijkbaar niet meer in. Daar moeten we het (nog) doen met een ingezaaid grasveld. De klassieke bron en een treurwilg kunnen als restanten van het park uit een vroegere glorietijd niet voor balans zorgen. Aan de rand staat ook een lantaarnpaal (al enige tijd) te treuren. Sporen van ongepast parkeren en van de hondenstrontboulevard die het trottoir naar de abdij ondanks gemeentebeleid nog altijd is, worden even wat gecamoufleerd door witte sneeuw. Mensen, mensen. Gelukkig werken witheren in de abdij aan de overkant nog steeds hard aan het goede in de mens en zingt vandaag in de abdijkerk het Utrechts Byzantijns Koor hoopvol dat Hij al onze kwalen geneest, ongetwijfeld extra geïnspireerd door het wit besneeuwd en zonovergoten kloostercomplex.

 

Tekst en beeld: Rien de Visser