Angstvallig heb ik de hele dag de buienradar in de gaten gehouden of de regen toch maar aan Heeswijk voorbij zou willen gaan. Want een kleine drie maanden geleden moest dit concert voor twee piano’s, worden afgelast vanwege de natte omstandigheden.

De vooruitzichten blijven goed, maar toch worden we een uur van te voren nog even flink wakker geschud door een aantal felle donderslagen en … regen.

Gewapend met regenjas en paraplu ga ik op weg naar de Kersouwe. En velen met mij, het kleine theater stroomt bijna helemaal vol. Op het toneel  een groot aantal bevoorrechte mensen die zich geïnstalleerd hebben met een matje en een warme slaapzak rondom de twee vleugels.

Door zo’n vijfhonderd bezoekers worden de beide musici Jeroen en Sandra van Veen met een warm applaus ontvangen. Jeroen legt in het kort uit wat Canto Ostinato betekent, een kort muzikaal motief dat wordt herhaald. Simeon ten Holt heeft 106 blokjes gemaakt die iedere pianist vrij mag interpreteren. Jeroen en Sandra hebben daar hun eigen accent aan gegeven.

Het is droog, bijna windstil en er heerst een spannende stilte als de eerste tonen uit de vleugels klinken. Een indrukwekkende stemming die anderhalf uur vastgehouden wordt door de prachtige klanken en het samenspel van de pianisten.

Maar het zou geen openluchttheater zijn als er geen extra ‘blokken’ spontaan bij gemaakt gaan worden aan de Canto. Bijvoorbeeld door boer ‘Jansen’ die met zijn tractor en gierton wel drie keer op het zandpad voorbij komt gereden of het regenwater dat van de overkapping naar beneden klettert.

Als de laatste noot klinkt, kijk ik naar boven en tot mijn verbazing trekken de laatste wolken weg en verschijnen de sterren aan de hemel. Zelfs in de hemel is het dus gehoord.

Onder het genot van een ‘glaasje’ geniet ik nog even na van deze geweldige avond.

Tekst: Ine Zonneveld
Fotografie: Ronald van Hastenberg