Religie

Overweging op 30 december 2012 –

Een vader, een moeder, een kind of kinderen: tot voor kort was dit bijna de enige vorm van gezinssamenstelling. We vonden dat goed, we wisten ook niet beter. En dan worden we de laatste jaren geconfronteerd met andere vormen van samenleven. Ik heb het nu niet over de vorm van samenleven in een abdij zoals bij mij het geval is. Het gaat over twee mannen die met elkaar getrouwd zijn, of twee vrouwen. Sommigen willen ook nog een kind of kinderen. Er zijn mensen die spreken van schande. Paus Benedictus wijdt er toespraken aan en haalt de pers. Voor velen van ons is het toch wennen. Alleen omdat we het nog niet hebben meegemaakt en het nieuw is? Of speelt er meer?

We vieren vandaag het feest van de Heilige Familie, het heilig huisgezin. In de verhalen uit de Schriften komen mannen en vrouwen naar voren bij wie in het gezin het er om spant. Het gaat in deze verhalen over hoe ouders omgaan met hun kind, of het nu Samuël is die al heel jong naar het internaat bij de priester Eli wordt gebracht of om Jezus die de grenzen van het ouderlijk gezag opzoekt. Vandaag zouden wij zeggen dat hij vroegtijdig pubert. Wat gebeurt er in beide verhalen?

De verhalen spelen zich af rond de tempel, het huis van God. De vader en moeder van zowel Samuël als van Jezus zijn gewend om er naar toe te gaan. Het geeft structuur aan hun bestaan. God is Iemand voor hen. En ze willen dat Hij ook Iemand wordt voor hun zoontjes. Uit traditie? Ja, daar is toch niets mis mee? Je wilt toch aan je kinderen het goede wat je zelf ervaren hebt, overdragen? Een mens wordt toch een mens door het netwerk waarin hij of zij opgroeit. Niet alleen het horizontale netwerk van het verband waarin hij leeft, maar ook het netwerk van verleden, heden en toekomst. Je familietraditie spreekt altijd mee, ook al is het maar doordat je je er tegen afzet. Een mens wordt pas echt gekend als je ook beter het netwerk kent waaruit hij is voortgekomen. D’n dië van den dië van den dië… Maar toch helemaal uniek.

Ik denk dat de moeite die mensen hebben met bijvoorbeeld het homohuwelijk voor een gedeelte er in zit dat er onvoldoende verschil wordt ervaren tussen twee mensen van hetzelfde geslacht. Het wordt pas echt aantrekkelijk en ook spannend in je bestaan als er voldoende verschil tussen mensen is en dat ze toch met elkaar optrekken. Bij te weinig verschil krijg je een monocultuur en dat geeft geen leven. Het maakt mensen on-verschillig. En dat is heel erg: onverschilligheid betekent ‘de dood in de pot’. Bij de Schepping heeft God de mens verschillend gemaakt, man en vrouw schiep hij hen. Lekker verschillend, geroepen en bestemd om elkaar aan te vullen. Dat is vruchtbaar en daar komen van nature kinderen uit voort.

Kunnen twee mensen van hetzelfde geslacht dan geen verbintenis aangaan? Ik denk dat het heel goed mogelijk is, maar ik denk niet dat je dit een gezin moet noemen. En met de term huwelijk heb ik persoonlijk ook wat moeite. Wellicht ben ik op dit vlak een beetje ouderwets. Misschien speelt hierin ook mee dat ik zelf uit een min of meer harmonieus gezin kom. Als ik hoor dat deze zondag gewijd is aan de Heilige Familie en we deze lezingen krijgen, dan moet ik toch altijd denken hoe ik zelf ben opgegroeid. Velen zullen hun eigen ervaringen betrekken in het luisteren naar de boodschap van vandaag. Dat gebeurt altijd, meestal onbewust. Maar de eigen ervaringen spelen altijd mee. Bij ieder van ons.

Een vader, een moeder, een kind of kinderen… Het kan een bron van vreugde zijn, soms aanleiding tot veel verdriet, in ieder geval een project dat de goede God ons in handen legt. Ik noem het een project omdat ik meemaak dat te vaak men alleen de romantiek op het oog heeft. Wanneer die verflauwt dan gaan sommigen uiteen. Het huwelijk als project legt de goede God ons in handen. Laten we blij zijn om de verschillen tussen man en vrouw, om niet in onverschilligheid te geraken. Laten we ook bidden dat we zo met de verschillen omgaan dat er steeds nieuw leven ontstaat, en dat is meer dan kinderen krijg. Het huwelijk is iets heel moois, laten we het behoeden. Niet alleen bij ons zelf, maar ook het huwelijk van anderen…

Joost Jansen o.praem.

overweging in de kerstnacht 2012

Woensdag stond ik bij deze kerststal met een groep gasten van een zorgboerderij. Kwetsbare mensen. Wanneer je ze vraagt wie daar allemaal in de kerststal staan dan herkennen ze Maria en Jozef, de herders, de drie koningen. En de engel met Gloria in excelsis Deo in zijn handen. Spontaan zingen we Gloria in excelsis Deo want ook al hebben sommigen van hen moeite om zich uit te drukken, zingen gaat dan vaak nog wel. Vooral de mooie kerstliederen uit hun jeugd. Zelfs Anna die helemaal gekromd in een rolstoel zit en niets zegt, zingt luid en duidelijk De herdertjes lagen bij nachte… Zo enkele dagen vóór Kerstmis is er een lege plek in de kerststal: het Kindje Jezus. Hem hebben we nu op deze avond binnengebracht. Zo kwetsbaar. We hebben het hier niet over een God die almachtig de wereld naar zijn hand zet. Zo is onze God niet. Hij komt in ons midden in een kwetsbaar, hulpeloos kind dat in een armzalige kribbe wordt gelegd.

Misschien dat sommigen van u denken dat dit een mooi sprookje is om ons te vertederen. Met al die mooie kerstverhalen mogen we niet vergeten dat het met de geboorte van Jezus gaat om een concreet gebeuren in onze geschiedenis. Jezus is echt geboren in onze tijd – ‘toen keizer Augustus een volkstelling wilde houden’ - en op een speciale plek: Betlehem in Israël. Ook dat maakt al met al die Blijde Boodschap wel erg kwetsbaar. Want het roept nogal wat vragen op. Waarom Israël? Die joden zijn toch maar een moeilijk volkje? Waarom in een tijd dat de Romeinen de hele toenmalig bekende wereld veroverd hadden? Als ik het zou moeten organiseren dan had ik wel andere omstandigheden uitgekozen. God heeft wel erg veel risico genomen!

Misschien heeft God dit bewust gedaan. Misschien was het zijn bedoeling wel om zich heel kwetsbaar op te stellen. Mensen hebben daar altijd moeite mee gehad. Wij vergapen ons liever aan BN-ers, soapsterren. Een televisieprogramma over de jetset zien we liever dan wat informatie over armoedzaaiers. Toch horen we in het verhaal van Jezus’ geboorte dat het zich allemaal afspeelt in een stal en dat herders de eerste bezoekers zijn. Herders zijn in die tijd de seizoenarbeiders zoals nu de Polen en Roemenen. Waarom toch die keuze van God voor het kwetsbare?

Ik denk dat je pas echt van iemand kunt houden als je ook kwetsbaar bij hem of haar kunt zijn. Ontmoetingen die enkel gebaseerd zijn op power en macht, houden geen stand. Dat is in onze relaties, het is ook zo in onze samenlevingen, het is op wereldvlak. Wie denkt met macht de mensheid te kunnen verbeteren, komt bedrogen uit. Daarom klinkt op deze avond ook dat prachtige gedicht van de profeet Jesaja: het juk dat ons knechtte is gebroken… Een kind is ons gegeven. Dit Kind zal ons leiden…

Ik hoop het. Ik wens het ons toe dat dit kwetsbare Kind ons zal leiden. Ik hoop dat die kwetsbare boodschap ons zal blijven leiden. Want kwetsbaar is dit Kind - ook als volwassene – geweest. Tot op het kruis. Kwetsbaar zal een boodschap van Licht en Liefde altijd blijven. Kwetsbaar. Daarom ook heeft de moord op een twintigtal basisschoolleerlingen van 6 en 7 jaar zo’n impact terwijl er elders duizenden volwassenen sterven. We voelen allemaal aan dat kwetsbare levens vermoord worden. Er sterft iets in ons allemaal.

Kunnen we even de tijd nemen om bij deze kerststal stil te blijven staan? Ook bij de kerststal bij ons thuis? Een moeder en vader die het nieuw geboren leven koesteren en behoeden. Die zich ook afvragen: ‘Wat zal er worden van dit Kind?’ Is het niet een vraag die iedere ouder zich stelt? Je blijft investeren in je kwetsbare relatie omdat dit echt leven brengt. Duurzaam leven.

Een oude gedachte rond Kerstmis is dat in Jezus God zelf mens is geworden, opdat wij mensen weer goddelijk worden. Dat is prachtig. Dat geeft ook dynamiek aan al ons dagelijks geploeter. Kerstmis wordt dan een feest waarin we toelaten dat in al onze kwetsbaarheid we groeien tot mensen van God. Is dat geen wens van Zalig Kerstmis waard?

Joost Jansen o.praem.

overweging op 23 december 2012    

Een ernstig zieke man. Ik breng de ziekencommunie. Het is even heel stil, adembenemend stil. Zijn vrouw staat op, gaat naast hem zitten op het bed en omarmt hem intens, geeft hem een kus. Ontmoeting. Ook zonder woorden. Deze twee mensen zijn op een heel andere wijze in verwachting, want deze man heeft niet zo lang meer te leven. Maar niet minder aangrijpend. Overlijden kan een nieuwe geboorte zijn…

In het evangelie treffen we ook twee mensen, twee vrouwen, beiden in verwachting. Als ze elkaar groeten springt het kind op in de schoot van Elisabeth. Het nieuwe leven kondigt zich aan. Een verhaal speciaal gekozen voor deze zondag omdat het overmorgen Kerstmis is. Want we weten vandaag dat Hij dán geboren wordt. Een aantrekkelijk verhaal want naar echte ontmoeting verlangen velen van ons. Wanneer het soms heel intens is, dan zijn we diep gelukkig. Maar vaak is het nog niet zover. Wat is er voor nodig?

Het heeft allemaal een voorgeschiedenis gehad. Deze twee vrouwen zijn zich er van bewust dat beiden op een bijzondere manier in verwachting zijn geraakt. Elisabeth kon geen kinderen krijgen en op gevorderde leeftijd gebeurt het toch, na een belofte van God. We kennen het verhaal van Maria: een boodschapper van God komt langs om haar aan te kondigen dat zij zwanger wordt van heilige Geest. Het is zo kwetsbaar allemaal, zowel de omstandigheden in deze verhalen als ook het feit dat iedere zwangerschap kwetsbaar is. Maar met deze verwonderlijke omstandigheden wordt ook aangegeven dat beide vrouwen een taak hebben: leven doorgeven, leven dat gegeven is. Dit is heel wat anders dan wanneer een man en een vrouw ‘een kindje maken’. Hiermee dood je het wonder. Natuurlijk is er een samenkomen van man en vrouw nodig om een kind te verwerken. Maar tegelijkertijd speelt ook mee dat je staat in een traditie waarin je leven doorgeeft. Leven dat je zelf eens, door je eigen ouders, hebt ontvangen, vraagt om te worden doorgegeven. Het is een taak, een opdracht, door God gegeven. Gelukkig dat velen die opdracht verstaan.

Is het daarom dat we dit krijgen voorgeschoteld, zo enkele dagen voor Kerstmis? Natuurlijk is het prima dat we allemaal inkopen doen om met Kerstmis in het gezin het gezellig te hebben. Kinderen komen thuis, de kleinkinderen. Maar voor ons gelovige mensen gaat het met Kerstmis er toch ook om dat we leven ontvangen en behoeden. Dat we het hebben over een ontmoeting tussen mensen en dat wat van God komt. Iedere zwangerschap, elk verlangen, – hoe natuurlijk het allemaal is – krijgt tevens betekenis in de ogen van God. Er is veel mysterie én verwondering voorhanden in ons bestaan. Alleen moeten we het wel willen zien. We moeten het onderkennen. Het verrijkt ons leven, en niet alleen voor ons zelf. Want iemand die met verwondering in het leven staat, is een steun en toeverlaat voor anderen.

Zo wordt ons hier een manier van leven voorgeschoteld waarin het gaat om ontmoeting tussen mensen, en tevens ontmoeting met God. Als wij onder elkaar en met elkaar die mogelijkheden tot ontmoeting wat meer ontwikkelen, zal onze samenleving ongetwijfeld er anders uitzien. Eenzaamheid is er voldoende, ook in onze dorpen. En die eenzaamheid is groeiende omdat mensen individueler en individualistischer worden. Het is een trend in  onze maatschappij. Zo is het niet door God bedoeld.

God houdt ons de ontmoeting van Maria en Elisabeth voor ogen. Vrouwen, mensen, die leven in zich dragen, zoals wij allen ‘leven’ in ons dragen. Daarvoor hoef je niet letterlijk in verwachting te zijn. Je moet wel je bewust zijn dat al die energie, dat verlangen om te leven, ons gegeven is om met elkaar te delen.

Kerstmis is over twee dagen en duurt bij ons twee dagen. Maar de boodschap van Kerstmis, de boodschap van ontmoeting tussen mensen en met God, is voor het hele jaar. Ik ben dankbaar voor deze viering want we overstijgen dan voor even al ons geredder voor de kerstdagen. We staan even stil waar het met Kerstmis echt omgaat: ontmoeting.

Joost Jansen o.praem.

Er zijn mensen die denken dat God ontzettend veel van hen wil. Godsdienst wordt dan een soort dwangbuis. Het leidt ook tot excessen en dat niet alleen bij de islam met zelfmoord-terroristen. Ook binnen het christendom. Vraag aan mensen hoe ze in hun jeugd God hebben beleefd dan komt vaak het terechtwijzend vingertje naar voren.

Lees meer: Op welke God zitten we te...

Met hulp van een vrijwilliger weer gezonde portemonnee
Door het tekenen van een intentieverklaring (op 17 oktober) door de RK kerken in Heeswijk-Dinther-Loosbroek, Nistelrode-Vorstenbosch en Heesch en de Protestantse gemeente Dinther, gaat ook in Bernheze officieel het project SchulpHulpMaatje van start.

Het maakt onderdeel uit van een landelijke actie van de gezamelijke kerken en een vijftal gespecialiseerde bureaus voor schuldhulpverlening.
Een SchuldHulpMaatje is een getrainde vrijwilliger die praktische ondersteuning en persoonlijke aandacht geeft aan mensen met financiële problemen.

Hiermee vult hij aan waar medewerkers van sociale diensten en maatschappelijke werkers niet aan toekomen vanwege de hoge werkdruk. Dankzij deze extra begeleiding heeft iemand aanmerkelijk meer kans van slagen bij een traject van schuldhulpsanering. Ook om in de toekomst schuldenvrij te blijven. Zowel de praktijk als wetenschappelijk onderzoek wijzen dat uit. Al ruim 42 plaatsen in Nederland werken met SchuldHulpMaatjes..Het project SchuldHulpMaatje wil met haar vrijwilligers in Bernheze er aan bijdragen dat mensen weer financieel gezond op eigen benen kunnen staan. Ieder die zich meldt voor hulp kan op ons rekenen, ongeacht de levensovertuiging.
U kunt zich ook aanmelden als Maatje. Hiervoor is een driedaagse cursus te volgen. Voor iemand in nood kunt u het verschil gaan maken. Want echt, geldzorgen raken ieder facet van het leven.

U kunt ook bijdrage aan dit bijzondere project als donateur. 

Meer informatie vindt u op www.uitdeschulden.nu en www.schuldhulpmaatje.nl

Voor een hulpvraag, aanmelden als vrijwilliger of donateur kunt u ook rechtstreeks contact opnemen met de plaatselijke coördinator Frans S-Schmit en via e-mail Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.   Of telefonisch op 0412-474550

Vanuit de plaatselijke Katholieke kerken van Bernheze wordt dit project mede onder de aandacht gebracht door Lichtpunt HDL en Bernheze. 
Voor de Protestantse gemeente zijn dit: Liesbeth Eijsbergen en Annie Buijs.

Voor de parochie Heeswijk-Dinther-Loosbroek zijn dit: Mia van Doorn, Betsie van Haaren en Ria van der Wijst

Bron: http://www.parochieheeswijk.nl 

In Heeswijk in de H. Willibrorduskerk zal op zondag 16 dec. a.s. om 16.00 uur  een Kerst – in gehouden worden.

Lees meer: Kerst – in H....

In het 32^e regeringsjaar van koningin Beatrix, in het 6^e jaar van het pontificaat van paus Benedictus XVI, bij het begin van het tweede ambtstermijn van Barack Obama als president van de Verenigde Staten, toen Mark Rutte premier was van Nederland, kwam het Woord van God over…. Ja, over wie?

Lees meer: Wie voelt zich aangesproken?

De Kerst van 2012 wordt WIT! Naast deze trend is klassiek, naturel en selfmade terug te zien in de kerstversiering. Kerstbomen hangen vol met kerstballen, sterren, engelen en andere traditionele beeldjes.

De Wereldwinkel Heeswijk-Dinther heeft ook dit jaar weer bijzondere kerstpakketten, relatiegeschenken en culinaire lekkernijen in het assortiment. Bovendien is er een ruime keuze aan unieke kerststallen-, versiering-, kaarten en geschenkartikelen. Ambachtelijk, vaak volgens eeuwenoude tradities en met grote zorg gemaakt.

Voor een Kerstgeschenk waarmee de kerstgedachte op een originele manier wordt overgebracht moet u zijn bij de énige Fairtrade cadeauwinkel in Heeswijk-Dinther. U vindt de winkel aan de Jonker Speelmanstraat 10. Kijk voor meer informatie over de kerstpakketten en de openingstijden van de winkel op www.heeswijkdinther.wereldwinkel.nl 

‘Vol verwachting klopt ons hart….’ Het wordt gezongen in deze dagen door jong en ook door oud. Het roept nostalgie op bij de ouderen en bij velen: meevoelen met de kleinen die nog zo heerlijk verwachtingsvol kunnen uitzien naar wat de goede Sint allemaal brengen zal. We zitten in een mooie tijd.

Lees meer: Vol verwachting klopt ons hart

overweging op 25 november 2012   

‘Als ik wat meer te zeggen had dan zouden mijn mensen wel doen wat ik wil’,  zei een verantwoordelijke. Iemand hoorde dit. Zijn antwoord: ‘Dat krijg ik zelfs bij mijn vrouw niet voor elkaar.’ We kennen deze uitspraken en reacties. Ze komen vaker voor. Het gaat om wie het voor het zeggen heeft, in het gezin, in de samenleving. Het gaat om de macht. Met de beste bedoeldingen meestal. Maar is dit de manier van leiding geven?

Om de wijze van leiding geven gaat het om op dit feest van Christus Koning. Het gaat om het uitoefenen van gezag. Het gaat er om hoe mensen bijeengehouden worden, niet verloren lopen en aan hun eigen lot overgelaten. We vieren dit feest in een tijd waarin gezocht wordt hoe we aan een goede samenleving kunnen bouwen. We kennen ook de valkuilen waarin mensen terechtkomen wanneer ze geen contact meer houden met hun achterban en zelf uitmaken wat goed is voor een ander. Rutte en Samson likken hun wonden. Het feest van Christus Koning is dan ook begin vorige eeuw ingesteld om een gelovig antwoord te geven op dictaturen die in Europa in opkomst warem en het geloof achter de voordeur werd gestopt. Geloof is iets voor iemands privéleven en niet voor de publieke sector, zei men. Dit hoor ik vandaag meer in de politiek… Daarom krijgen we vandaag dit feest van Christus Koning aangereikt.

Hoe houd ik mensen bij elkaar? Hoe zorg ik er voor dat ze elkaar ondersteunen en helpen? Hoe bouw ik aan verbondenheid, bouwen wij aan dat nieuwe Verbond? Hierom gaat het in de kern. Gebeurt het door de regels aan te scherpen zoals nu ook in onze katholieke kerk, met name in Nederland, gebeurt? Liedjes die niet meer gezongen mogen worden en vieringen die verboden worden? Of is er een andere weg, misschien wel een betere?

Jezus vat zijn koningschap tegenover Pilatus samen door te zeggen dat Hij getuigenis wil afleggen van de waarheid. Welke waarheid? Er zijn genoeg dictators die menen dat zij de waarheid in pacht hebben. Is dat het soort waarheid waar Jezus het over heeft?

Jezus luistert naar mensen. Hij houdt mensen een spiegel voor en zegt: trek nu zelf je conclusies maar. Die spiegel die Hij hun voorhoudt zijn een paar vragen, oproepen zo je wilt. Houd van God en van je naaste. Weet je wie je naaste is? De naaste is iemand die je niet zelf hebt uitgekozen maar die zo maar op je weg komt. Breng je eer aan God? Houd je een plekje voor Hem open? En hoe breng je rust in je vele bezigheden? De smart Phone hoeft toch niet altijd aan te staan? Zo kan ik nog wel meer vragen oproepen die allemaal te maken hebben met de spiegel die Jezus ons voorhoudt. Jezus heeft de waarheid niet in pacht, zo geloof ik. Hij werkt naar de waarheid toe. Hij werkt toe naar een ware, een gerechtvaardigde wereld. Naar Gods waarheid zijn we samen op weg.

Dat een christen niet de waarheid in pacht heeft, betekent ook dat je samen moet luisteren. Tevens moet je onderscheiden welke de goede richting is. Hoe wij mensen met elkaar zó omgaan dat anderen gelukkig worden aan ons. Een dictator zegt: er is maar één weg, de mijne. Jezus zegt Ik ben de weg, de waarheid en het leven. Jezus is dat als persoon, je zou kunnen zeggen als rolmodel. Nooit te kopiëren, wel te volgen.

Het houdt in dat je Jezus’ suggesties nooit totaal kunt toepassen. Er zullen altijd andere geluiden meeklinken. Het is als in onze maatschappij. Een samenleving die niet weet om te gaan met dissidenten is gedoemd te sterven. Die kritische stemmen heb je als organisatie, als kerk, nodig. Rechts en links in de kerk: je moet ze er bij houden. Een goede leider weet de uitersten de verzoenen. Wanneer de meester of de juf op school duidelijk één partij in de groep kiest, ontstaat er geruzie en rumoer. Wanneer één kind in het gezin wordt voorgetrokken, leidt dit niet tot een goede sfeer. Zo is het ook in onze kerk, en in onze maatschappij.

Echt gezag weet ieder er bij te houden. Dan groeit een veilige samenleving. Veilig voor ons en zeker voor onze kinderen en kleinkinderen. Dat willen we toch?

Joost Jansen, norbertijn

Deze overweging gaat uit van het evangelie van deze zondag Johannes 18,33b-37.

Hoe staat u ten opzichte van gezag (en macht!)?

U kunt reageren: Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Pieter Oussoren – vertaler van de ‘Naardense Bijbel’ en ‘Buiten de vesting’ – verzorgt op zaterdag 24 november een lezing bij boekhandel Berne in Heeswijk-Dinther.

Hij is een enthousiast spreker en zal een boeiend programma verzorgen over de achtergronden van deze literaire vertaling dicht bij de grondtekst.

Vele verrassende voorbeelden (staat dat er echt?) passeren de revue. Ontdek samen met deze meestervertaler de poëtische kracht van dit eeuwenoude boek!

Pieter Oussoren werkte in totaal tweeëndertig jaar aan zijn vertaling aan wat nu de Naardense Bijbel heet. Daarnaast verscheen van zijn hand ook ‘Buiten de vesting’, een woord-voor woord vertaling van alle deuterocanonieke en vele apocriefe bijbelboeken.

Pieter Oussoren werd geboren in 1943 en groeide op in een boerengezin. Hij ging theologie studeren en werd predikant. Hij voelt zich ‘de zoon van Huub Oosterhuis en Ida Gerhardt, en de onechte zoon van Willem Barnard’. 

De lezing start om 14.00 uur en zal plaatsvinden in de kerk van de Abdij van Berne.

Er is natuurlijk gelegenheid voor het stellen van vragen, en na de lezing zal Pieter Oussoren in Boekhandel Berne zijn boeken signeren.
De toegangsprijs bedraagt € 5.00 te voldoen bij de ingang van de kerk voor aanvang van de lezing.
U kunt zich opgeven via een mail naar
Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
U bent van harte uitgenodigd deze middag met ons mee te maken.
Kijk voor meer informatie over de Naardense bijbel en Pieter Oussoren op:
www.naardensebijbel.nl 

Het is natuurlijk niet overal kommer en kwel, maar toch. Zowel in ons land als ook in onze wereld worden we wakker gehouden door de crisis en de oorlogen. Het zijn sombere tijden. Maar om dit te horen bent u niet naar hier gekomen. Ik denk dat u meer wilt horen hoe we anders tegen deze realiteit kunnen aankijken. Daarom hebben mensen dit verhaal van Jezus ook bewaard. Als het alleen was om ons in de grond te boren dan zou zo’n boodschap allang verloren zijn gegaan.

Natuurlijk kent Jezus de nood van mensen. In het evangelie komt naar voren hoe betrokken Hij is. Hij probeert hen nabij te zijn in wat ze meemaken. Maar Hij wil tegelijkertijd verder kijken. Hij ziet de kleine tekens van leven die er ook zijn.

Natuurlijk worden wij geconfronteerd met alles wat er vandaag speelt. Je kop in het zand steken is het laatste wat je moet doen. We zullen moeten inleveren. Maar tegelijkertijd hebben we de opdracht om op het spoor te komen waar nieuw leven zich aandient. ‘Is er dan nergens een kind dat lacht?’, vroeg Toon Hermans zich af bij al het geklaag dat hij om zich heen hoorde.

Waar zijn de tekenen van hoop? Je hoort wel eens: ‘nood leert bidden.’ Ik weet niet of dit vandaag nog opgaat. Er zijn veel mensen die het bidden helemaal niet hebben geleerd. Ze zijn op dit gebied gehandicapt. Als je helemaal de woorden niet meer kent, hoe moet je dan kunnen bidden? Maar dan zie ik een jonge moeder met de kinderwagen de kerk inkomen, ergens overdag. Ze steekt een kaarsje aan en kijkt naar Maria, ook een jonge moeder. En Maria kijkt naar haar, zo voelt ze. Er is even contact. En bemoediging, hulp, kracht. Het gebeurt niet bij iemand die alleen zijn zekerheid vindt in wat wetenschappelijk te verifiëren valt. Het gebeurt wel als je gelooft in de kracht van de liefde.

Jezus zegt: Kijk naar de vijgenboom… Of kijk naar de takken aan het begin van de winter. Al zijn de bladeren van de bomen gevallen, de knoppen zijn er ook, in afwachting van het voorjaar. En als je goed luistert in het pikdonker van de nacht, dan hoor je toch ook dieren die bezig zijn? Maar dan moet je wel durven kijken, durven luisteren. En als je dan altijd de dopjes van je mp-3 speler in je oren hebt, kun je dan nog wel iets anders horen? Zou het niet veel meer gaan om de fijnafstemming?

Op de grote bewegingen in onze maatschappij hebben we als individu vaak niet veel invloed. Ook aan je eigen leven kun je moeilijk één meter toevoegen. Het lijkt alsof we weinig te kiezen hebben. En toch is dit niet zo. Wie goed luistert, wie goed kijkt, merkt hoe je op kleine onderdelen het verschil kunt maken. Wanneer je de koers van een reusachtige supertanker één graad van richting verandert, dan komt dit schip wel heel ergens anders terecht. Wanneer wij in onze buurt, maar ook in ons eigen kleine bestaan, kleine veranderingen aanbrengen door kleine keuzes te maken, dan komen we wel ergens anders uit. Blijven luisteren ook al heb je tien keer het zelfde gehoord bij die ernstige zieke, zorgt er wel voor dat zij zich niet alleen voelt. Aan de ziekte kunnen we veelal niets doen en verder hebben we goede dokters. Hoe je met die ziekte omgaat? Daarvoor is een hele omgeving, een heel netwerk, dat het verschil kan maken.

Waar liggen de aanknopingspunten om met meer hoop en geloof in het leven te staan? Hoe reageren we goed op de omstandigheden? Het gaat om de fijnafstemming. Die fijnafstemming die wordt gericht door het luisteren naar zo’n uitdagend verhaal dat we zojuist gehord hebben. Die fijnafstemming die wordt gevoed door ons bidden. Bidden om steeds opnieuw je open te houden voor nieuwe kansen, nieuwe mogelijkheden. Het is echt niet dat je gebed onmiddellijk verhoring brengt. Maar het gebed houdt ons wel open voor signalen dat we het verschil kunnen maken.

Trek de les uit de takken ontkleed van hun bladeren. Nieuw leven is al in de knop aanwezig. Stem je af op die kleine tekenen van leven. God wijst ons richting.

Joost Jansen o.praem.

Deze overweging is naar aanleiding van Marcus 13,23-32

U kunt reageren: Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.