Er leven veel zorgen onder mensen. Je ziet zelfs vrouwen en mannen, ook kinderen, een beetje gebogen lopen. Ineens al je spaarcenten kwijt omdat iemand die je ze had toevertrouwd, failliet is gegaan. Je baan kwijt en de hypotheek van je huis is torenhoog. Je bent wel helemaal aan de aarde gebonden, je kunt eigenlijk geen kant meer op. Het gebeurt vandaag, en niet zo mals ook. Is er meer?
-
Start
-
Dorpsnieuws
- Religie
Dit is het HaDeejer.nl archief van: 2006 tot september 2015
Religie
Pastor Joost Jansen roept jongeren van 12 tot 18 jaar op om met hem pannenkoeken te komen eten. Elke derde vrijdagavond van de maand nodigt hij jongeren die hun vormsel hebben gedaan op om naar het Willibrordcentrum (naast de kerk van Heeswijk) te komen. Naast de overheerlijke pannenkoeken die Joost zelf bakt, is er ook gelegenheid om met elkaar in gesprek te gaan. Ook is er steeds een speciale gast.
overweging op 17 februari 2013
Hij heeft het wel overwogen. Zijn besluit is in alle vrijheid genomen. Hij gaat weg. Ik heb het nu over paus Benedictus. De woorden die hij gebruikt om dit onverwachte besluit mee te delen zijn met zorg gekozen. De fijnslijpers zouden eens ergens de vinger achter kunnen krijgen. De kleine lettertjes van het kerkelijk recht heeft hij goed nagelezen. Dit is een besluit waaraan niet te tornen valt. Wat moet er in zo’n man zijn omgegaan de laatste tijd?
Hij zal ongetwijfeld veel gebeden hebben, net zoals Jezus in de woestijn. Het heeft bij de paus zeker langer geduurd dan veertig dagen. Men vertelt dat hij een tijd geleden het graf heeft bezocht van een paus die ook is afgetreden, in de 14e eeuw. Je zoekt altijd naar ervaringen van andere mensen. Zou Jezus daarom de woestijn zijn ingegaan? De woestijn is toch de plek waar de oerervaringen van zijn volk liggen? Dat volk Israël dat als slaven in Egypte werd vastgehouden en bevrijd is. Maar bevrijd waartoe? Want je kunt dan wel weggetrokken zijn uit een slavenhuis, je moet ook met die vrijheid kunnen omgaan. We hoeven maar naar onze eigen kinderen en kleinkinderen te kijken hoe goed en hoe minder goed het soms gaat. Ik denk dat menig ouder na de laatste Carnaval er over kan meepraten...
De leerschool van de vrijheid kent grosso modo drie uitdagingen: houd ik wel voldoende te eten?, willen mensen van me blijven houden?, kan ik wel weerstaan aan de macht? Hebzucht, eerzucht en heerszucht: je hoeft de kranten maar open te slaan of te googlen of te kijken in de bladen bij de dokter of de tandarts. Het zijn de klassieke valkuilen waarmee iedere mens te maken krijgt. Dat volk in de woestijn komt ze tegen, Jezus in de woestijn ook, en wij? Ook wij, als we eerlijk zijn en even de tijd nemen om na te denken over ons eigen bestaan.
Het zijn valkuilen, het zijn beproevingen. Het zijn ook uitdagingen. Het zijn mogelijkheden om te leren met je vrijheid goed om te gaan. En hoe doe je dat? Wat heb je in je rugzak? Welk kompas wijst je de goede weg? Het beste kompas zijn niet de dikke boeken en alle wetten en regels. Het beste kompas blijft het goede voorbeeld en de levenservaring van andere mensen.
Hebzucht, eerzucht en heerszucht: Jezus stelt daar tegenover: delen, beminnen, dienen. Hoe groei je daarin? Het vraagt heel wat om te ontdekken dat, wanneer je blijft delen, je nooit echt iets te kort komt. Meer nog dat het vertrouwen dat dan groeit gewoon vruchtbaar is, niet alleen voor je zelf maar ook voor de mensen met wie je te maken hebt, dichtbij en verder weg. Want dat kunnen ook de mensen in Honduras zijn waarvoor de Vastenactie zich dit jaar inzet.
Het vraagt heel wat van ons om altijd uit te gaan van liefde. Ieder mens blijft – ook al heeft hij nog zo’n verschrikkelijke dingen gedaan – te beminnen waard, al is de korst om hem of haar heen soms wel weerbarstig. ‘Spring maar naar beneden en vertrouw het maar’, zegt de duivel tegen Jezus. Riskeer vertrouwen niet, ga er niet onvoorzichtig mee om. Vertrouwen is pas goed als er liefde, vriendschap, verbondenheid in het spel is.
En dan die heerszucht… Hoeveel schandalen worden de laatste tijd niet openbaar van zelfverrijking bij woningcorporaties, scholengemeenschappen. Nu weer Amarantis, een scholenconglomeraat. Die bestuurders hebben eigenlijk alleen maar gedaan wat in ieder van ons schuilt: meer willen hebben. Hoe leren we hier in vrijheid te leven? Door te dienen. Door die ander zo belangrijk te vinden dat wie iets voor hem of haar over hebben. Dat we blij zijn als het die ander beter gaat, zelfs als het beter is dan wij het zelf hebben…
Hebzucht, eerzucht, heerszucht of – daar tegenover -: delen, beminnen en dienen. Op zo’n eerste halteplaats op weg naar Pasen worden we even flink aangepakt. Dat is de mooie kant van de Vasten. We weten echt wel dat dit ‘waarheden als een koe’ zijn, maar om er even bij stil te staan, dat is vaak lastiger. We weten ook heus wel dat vrijheid geleerd moet worden en dat onder het mom van vrijheid echt niet alles kan wat in je hoofd opkomt. Maar je dan toevertrouwen aan ‘delen, beminnen en dienen’? Toch is dit een waardevolle weg. Gelukkig hoeven we deze weg niet alleen te gaan. We mogen het samen doen. Elkaar ondersteunend onderweg naar Pasen. Doen we dat?
Joost Jansen, norbertijn
Overweging op Aswoensdag
Ik kom thuis van de middelbare school. ‘Hoe is het geweest vandaag’, vraagt mijn moeder. ‘Onvoldoende voor Frans… Maar bijna iedereen in de klas had een onvoldoende.’ ‘Als iedereen het water in springt, spring jij dan ook?’,
Op maandag 18 februari verzorgt Selma Sevenhuijsen in de Abdijkerk een avond over het labyrint. Het labyrint is een oeroud universeel symbool voor de levensweg. Hierin wordt de zoektocht verbeeld naar onze innerlijke bron. Op deze avond wordt een groot labyrint op een doek van 100 m2 uitgelegd in de kerk. Ieder heeft dan de mogelijkheid om zelf een keer een labyrint te bewandelen en zo te ervaren wat dit betekenen kan.
Wat is de diepere betekenis van Carnaval? De naam ‘carnaval’ wil zeggen: ‘vaarwel vlees’! Dit omdat met Aswoensdag de tijd van de Vasten aanbreekt, een tijd van veertig dagen op weg naar Pasen. In deze veertigdagentijd worden wij verondersteld te ‘soberen’, te minderen voor een ander. Daarom dat we in de dagen daarvoor de bloemetjes buiten zetten. Even uit de ban springen. Maar dat betekent wel dat je daarvoor het leven als een soort ‘ban’ ervaren hebt….
Bij iedereen is een brief binnengevallen voor de actie Kerkbalans. Een uitnodiging om bij te dragen in de financiën van onze geloofsgemeenschap. Het is belangrijk. Tegelijkertijd heb ik iets over me gekregen de laatste jaren: de mensen beslissen zèlf of ze het belangrijk vinden dat wij als parochie van betekenis zijn in onze samenleving. Er klinkt een oproep, er is een uitnodiging. Ieder is vrij om er wel of niet in te gaan, om zijn verantwoordelijkheid te nemen. Maar dan ook zijn steentje bij te dragen. Wie doet er mee?
Overal zijn loopbaanbegeleiders, therapeuten, coachers te vinden, ook in ons dorp. Dinsdagavond bij de geloofsavond in Dinther spreek ik er nog een. ‘Mensen moeten de kracht die ze in zich dragen ontdekken. Wij hebben alles in ons.’ Ze zegt nog net niet dat we ons zelf kunnen genezen als we er maar in geloven. Maar dat voegt een ander toe die er bij staat, gevolgd door een sterk voorhaal uit eigen ervaring. Op mijn vraag of dit dan vanzelf gaat, wordt geantwoord dat je je wel moet openen voor een kracht van elders. Ik heb dat beaamd.
Op zondag 3 februari as. is er om 11.00 uur in de Heilige Willibrorduskerk te Heeswijk een viering voor peuters en kleuters, met hun broertjes, zusjes, vaders en moeders, opa's en oma's. Het thema is deze keer:
Samen delen
In deze viering hebben we het over samen delen. Kom je ook luisteren naar het verhaal van De Mooiste Vis van de Zee?
Dating sites zijn er voldoende, ook voor hoger opgeleiden wordt er bij vermeld. Als liefde tussen mensen zo iets moois is, waarom zijn er dan deze sites? Als er sinds de zestiger jaren geen taboe op seksualiteit rust – tenminste dat zegt men – waarom is er dan zoveel gemorrel op dit vlak. Het zou toch allemaal zo eenvoudiger kunnen, zou je zo zeggen. Mensen komen elkaar tegen, er springt hier en daar een vonk over, en je laat simpelweg de liefde groeien. En zo gaat het dus niet.
Er zijn nogal wat mensen vandaag die God zijn kwijtgeraakt. Of God is hen kwijtgeraakt. Ligt er aan van welke kant je het bekijkt. Sommigen laten zich dan uitschrijven uit de kerk. We lezen er over in het Brabants Dagblad en over een pastoor die hun foto wilde ophangen in het kerkportaal. Nog net niet zet hij er Wanted onder met het bedrag dat je kunt opstrijken als je ze weer terughaalt. Je laten uitschrijven noemen ze soms ‘ontdopen’. Kan dat?
Het zijn sterke benen die de weelde kunnen dragen… We kennen de uitdrukking. Deze levenswijsheid is maar al te waar. Want we vergapen ons aan de jetset en duikelen dan weer neer als een topvoetballer en zijn droomvrouw van elkaar gaan scheiden. Of als iemand die al bovenmodaal verdiend toch ook nog andere illegale inkomsten blijkt te hebben.